Nagrobek 12

Z jednej strony życie toczyło się niezwykle zwyczajnie, zmuszając mnie do nauki, odrabiania zadań, ćwiczenia z ojcem quidditcha zarówno na treningach indywidualnych, jak i na tych, na których zbieraliśmy się z całą drużyną Durmstrangu, aby złączyć siły w walce o zwycięstwo, z drugiej jednak nic nie było jak kiedyś. Moi starzy znajomi mijali mnie na korytarzach, albo wpatrując się we bezczelnie z nieciekawymi minami, albo specjalnie udając, że jestem przezroczysta. Nie odzywali się do mnie od tamtej pamiętnej rozmowy, choć niejednokrotnie zauważyłam, że chcieliby mi coś powiedzieć. Nie żałowałam jednak, że tego nie robią, bo po ich wyrazach twarzy mogłam zdecydowanie uznać, że to „coś” na pewno nie było niczym miłym. Za to nowi… Oni byli ludźmi niezwykłymi. Nie bałam się użyć tego stwierdzenia. Po prostu uważałam ich za oryginalne charaktery, które do wystroju Durmstrangu po prostu nie pasowały. No, może Albus nie był „edycją limitowaną” albo „białym krukiem”. Ale Albus był… mój.

Sama dziwiłam się samej sobie, że tak szybko uznałam go za kogoś bliskiego. Spędzaliśmy ze sobą praktycznie całe dnie, nie lubiąc się rozstawać. To już nie była sztywna relacja na zasadzie „Hej, masz okno? O, serio masz? To idę do ciebie zapalić!”, to już była… Nie, dobra. Wciąż nie byłam gotowa do tego, aby użyć słowa „przyjaźń”. Nadtrute zaufanie dawało o sobie znać.

Miałam wrażenie, że Albus jest taki jak ja. Zagubiony w tym wszystkim, co go otacza. Nieco zamknięty w sobie. Posiadał swój świat i swoje kredki, nie chcąc, aby ktokolwiek wpierdzielał się w jego życie ze swoimi flamastrami. Czułam się dumna, że zaakceptował moje pastele i pozwolił, abym zobaczyła jego wielki, biały arkusz, na którym chłopak malował swoje życie.

Aż dziwiło mnie, że bracia w podobnym wieku potrafią się aż tak od siebie różnić. Albus i James byli dwoma różnymi światami. Choć obydwoje buntowali się przed losem, robili w dwa zupełnie różne sposoby – młodszy z rodzeństwa po cichu, powoli, bez rozmachu, a starszy ogłaszając swoje poczynania wszem i wobec w stronę całego świata, jakby przez megafon.

Mimo wszystko nie ukrywam, że polubiłam ich obu, oczywiście w różnym stopniu. James wciąż zachowywał się w stosunku do mnie nie tak, jak chciałam, ale kiedy znajdowaliśmy się w towarzystwie Francuzek i większości Hogwartczyków, można było dojść do wniosku, że Potter jest całkiem spoko facetem. Owszem, czasem przesadzał. Na przykład, wczoraj wysłał mi na transmutacji latające, papierowe serduszko z zaproszeniem na wspólny wypad na Ukrytą, który został zaplanowany przez mojego ojca na następną sobotę. Z początku obawiałam się, że to kolejny dowcip Iana, ponieważ James dobrze odgrywał swoją rolę i zaraz po przesłaniu „prezentu”, udał, że zaintrygowała go mocno wzmianka w podręczniku o czarownicy Kirke, a że Ian ostatnio miał manię na wysyłaniu ludziom podarków, które po pewnym czasie wybuchały…

W sumie doszłam do wniosku, że wolałabym, aby to serduszko było od Iana i w końcu wychuchało mi w rękach. Tym bardziej, że James podszedł do mnie zaraz po lekcji i spytał czy zgadzam się na jego propozycję, a ja nie zdążyłam nawet przemyśleć, jak dać mu delikatnie do zrozumienia, że nie mam ochoty iść razem z nim. Na szczęście kawałek ode mnie plątał się Albus, na którego wymownie wskazałam podbródkiem i skłamałam:

- Twój brat pytał mnie już o to rano. Sam rozumiesz…

James udawał, że zrozumiał. Przytaknął na moje słowa powolnym ruchem głowy, wpatrując się w Albusa zaskoczonym wzrokiem. Jeszcze raz wysłałam w kierunku starszego Pottera przepraszające spojrzenie, ale on nie odpowiedział na nie, a odszedł jedynie na tyle, aby znieść godnie swoją porażkę za moimi plecami. Dopiero późniejszym wieczorem dowiedziałam się, jaka jestem samolubna, gdy po oznajmieniu Albusowi, że został wybrany większością głosów na mojego towarzysza w wyjściu na Ukrytą, okazało się, że chłopak przymierzał się, aby zaprosić jakąś dziewczynę z Beauxbatons. Niechętnie odpowiedziałam mu, że w takim razie pójdę z Lily i Rose, o ile nie planują one wplątać się w towarzystwo Durmstrangczyków (a na pewno planowały), jednak Albus okazał się na tyle dla mnie dobry, że powiedział, iż z tajemniczą nieznajomą wybierze się przy najbliższej lepszej okazji.

Czekając, aż Jamesowi wreszcie przejdzie jakieś niewyjaśnione uczucie skierowane w moją stronę, zaczęłam zauważać, że mojemu Albusowi chyba ktoś się spodobał, ale postanowiłam, że poczekam, aż chłopak sam zacznie mi o tym kimś opowiadać. Nie lubiłam wyciągać z nikogo informacji.

Ach, i w końcu dowiedziałam się, dlaczego James siedzi po raz drugi w ostatniej klasie. Owszem, nie zdał eliksirów, ale nie dlatego, że nie miał zupełnego talentu do tego przedmiotu. Po prostu… miał romans z młodą, aczkolwiek zawistną nauczycielką tego przedmiotu. Albus mówi, że profesorka jest bardzo atrakcyjna i zachowuje się kokieteryjne w stosunku do każdego przystojniejszego ucznia, choć potrafi ukryć swoje zachowanie przed resztą grona nauczycielskiego i dyrekcją. No a James, jak to James, zwyczajnie poddał się jej czarowi, następnie ją… rzucając jak zepsutą zabawkę.

- Byś to widziała! Wiem, że krążyły anegdoty, że James błagał ojca na kolanach, aby ten nie załatwiał mu komisa przed specami z Ministerstwa. I to naprawdę była prawda! James nie chciał, aby wyszedł na jaw jego krótki romans, zresztą ojciec do dziś o niczym nie wie. Gdyby się dowiedział, wyrzuciłby tę kobietę na bruk. A ona nawet spoko uczy.

- I można się pogapić na jej piersi? – zasugerowałam, mimowolnie spoglądając w dół na swoją podpiętą aż pod szyję szatę.

- Aż tak nisko mnie oceniasz? – Udał oburzoną minę. Spojrzałam na niego, wywracając oczami. To ja wychowałam się w męskiej szkole, nie on. Wiedziałam, co chłopaki chowają pod poduszkami.

~ * ~

- Ustaw się jakoś naturalnie, błagam. Nie mamy całego dnia – odparł znudzonym głosem znudzony reporter ze znudzonym wyrazem twarzy, który we wszystkim, co robił, podkreślał swoje znudzenie. Stał tuż obok fotografa, który próbował zrobić zdjęcie wszystkich trzech reprezentantów Turnieju Trójmagicznego.

- Przecież stoję naturalnie. – Wzruszyłam ramionami, przekrzywiając lekko głowę na bok. Już od chwili, kiedy dowiedziałam się, że dziś przyjeżdża redakcja głównego oddziału Proroka Codziennego, aby przeprowadzić z nami wywiady i zrobić sesję zdjęciową, wiedziałam, że to będzie jeden z tych dni, które zapiszą się w mojej pamięci jako najgorsze.

- Stoisz prawie na baczność! – zauważył jednak reporter.

- Gdybyśmy mieli więcej niż jedno krzesło, mogłabym… - Mężczyzna nie pozwolił mi dokończyć.

- To Fonteine przyniosła jedno krzesło, więc do niej miej pretensje. Zresztą krzesło jest nam potrzebne tylko do jednego ujęcia. Żebyście byli jakoś ładnie pokazani na głównej stronie Proroka.

- De la Fonteine – poprawiła go automatycznie Colette, odrzucając włosy do tyłu.

- Bez różnicy. Idź lepiej pokaż Krum, jak ma stanąć, bo zaraz zwariuję – warknął reporter, spoglądając na zegarek. Nie tylko jemu się śpieszyło. Ja również z przyjemnością opuściłabym już to duszne pomieszczenie. Po co komu te chore zdjęcia? Skoro pracuje się nad nimi tak długo, a ludzie poświęcą im zapewne parę sekund swojego czasu, to w jakim celu się je w ogóle robi?

- Najpierw powiedz „de la Fonteine”! – uparła się jak dziecko Colette, nie zamierzając się podnosić z kolan Jamesa, na których siedziała. Pominęłam moment, kiedy reporter i Francuzka przeszli do siebie na ty.

- Dobra, nie rób scen, tylko współpracuj – oburzył się reporter, jednak po chwili, widząc nieustępliwą minę Colette, dodał: - de la Fonteine.

Zadowolona dziewczyna uniosła się więc ze swojego miejsca i stanęła bliżej mnie.

- Możesz oprzeć łokcie o oparcie, a dłonie ułożyć na policzkach – zaproponowała z wyższością, demonstrując mi tę pozę. – Tylko wypnij trochę tyłek w bok, bo na razie wyglądasz jakby coś cię zamroziło! – skwitowała, poprawiając swoje włosy i robiąc dodatkowo nieco zalotną minę do zdjęcia. Westchnęłam cicho i postarałam się stanąć identycznie jak ona. Nie przejmując się podłamanym spojrzeniem reportera, wciąż próbowałam wypaść jak najlepiej, mimo że w sumie mi na tym nie zależało.

Mężczyzna przejechał otwartą dłonią po swojej twarzy.

- Dobra, zmiana planów. De la Fonteine idzie za krzesło, a Krum na kolana Pottera – zadecydował, patrząc w stronę fotografa. Ten nie odzywał się od początku, więc i teraz przyjął decyzję swojego szefa bez słowa.

- Nie! – wykrzyknęłyśmy z Colette wręcz w tej samej chwili. Znalazła się choć jedna kwestia, w której byłyśmy jednogłośne.

- Nie ma żadnego nie! Dalej, drogie panie, naprawdę się śpieszymy. Jak się będziesz ociągać, Fonteine, to nie starczy czasu na twoją prywatną sesję – oznajmił krótko, nawiązując do tego, że, widząc zdolność do pozowania Francuzki, zaproponował jej osobistą sesję, którą odsprzedałby potem do „Czarownicy”. Dziewczyna przystała wtedy na to z wielkim entuzjazmem. Widać, że i teraz obiecane zdjęcia stały się doskonałym szantażem.

- Dobra, niech już wam będzie – odparła z nieukrywaną złością Colette, wręcz wypychając mnie z kadru.

- Mnie nie ma pan czym zaszantażować. – Od razu zastrzegłam.

- Dobra, Krum, nie wygłupiaj się, tylko siadaj! – oznajmił reporter stanowczo, wskazując mi swoją prawą ręką na krzesło zajęte przez Jamesa.

Nie musiał mnie szantażować, jego ton głosu w zupełności wystarczył.

Usiadłam więc na kolanach Jamesa z obrażoną miną i splecionymi ze złości rękoma na piersi. Głowę miałam wysoko podniesioną do góry, a wzrok wycelowany w prawy górny róg pomieszczenia. Moje nogi nie dotykały podłogi, zwisając jedynie bezwładnie, przez co Potter musiał podtrzymywać mnie z tyłu, abym nie spadła. On w przeciwieństwie do mnie czerpał niezłą zabawę z całego tego zdjęcia. Miał uśmiechniętą minę, a w jego oczach tańczyły radosne ogniki. Wolną ręką targał sobie włosy. Jak się potem okazało, Colette stała za nami z wściekłym wyrazem twarzy, zaciskając mocno palce na oparciu krzesła i przygryzając wargę aż do krwi. Miała lekko zmrużone oczy i wyglądała jak tygrysica gotowa do walki o swoje młode.

- Genialnie! – wykrzyknął w końcu fotograf, którego podejrzewałam już o to, że jest niemową. Kiedy wszyscy w trójkę zobaczyliśmy wykonane zdjęcie, musieliśmy zgodnie przyznać, że mimo wszystko wyszło rzeczywiście niesamowite, choć Colette upierała się, że gdy staje się zła, to robi się naprawdę czerwona na twarzy. Reporter zapewnił ją jednak w imieniu fotografa, że większość zdjęć wrzucanych na pierwszą stronę Proroka Codziennego jest poddanych drobnemu retuszowi, co potwierdził, stukając różdżką w moją zgarbioną sylwetkę na zdjęciu, prostując ją nieco.

- Tu macie wywiady ze sobą. Zapoznajcie się z nimi, wprowadźcie ewentualnie jakieś poprawki, może uwzględnię. A potem podejdź, Fonteine, do nas, to przeprowadzimy sesję do Czarownicy – oznajmił szybko reporter, znów zerkając przelotnie na zegarek i wręczając każdemu z nas kartkę A4 z zapisanym drukiem, a następnie odszedł do fotografa, który rozpakowywał właśnie swoje śniadanie.

- Wywiady ze sobą?! – zdziwiła się momentalnie Colette, biegając wzrokiem po tekście. Wymieniliśmy z James zdziwione spojrzenia. – Oni tu piszą, że jestem modelką w mugolskim świecie, a jestem FOTOMODELKĄ! I ciągle używają nazwiska bez arystokrackiego przedrostka! W moim wywiadzie koniecznie muszą być poprawki – oznajmiła Colette i wydęła usta. Starałam się nie zwracać na nią uwagi, a skupić się bardziej na tekście, który ktoś wypowiedział za mnie, ale podpisał moim nazwiskiem.

- Zastanawiam się czy mają do tego w ogóle prawo? Ale w sumie kto im udowodni, że to nie my powiedzieliśmy te słowa? – myślałam głośno.

- Ty też masz tam pytanie o presję ze strony ojca? – spytał nagle James, wodząc wzrokiem po tekście z nieciekawą miną. Zacisnął usta w wąską linię.

- Tak – odpowiedziałam po chwili, odnajdując odpowiedni fragment. – „Nie czuję żadnej presji. Nie wyobrażam sobie, abym miała pokonać Jamesa Pottera tylko dlatego, żeby zemścić się na jego ojcu, który pokonał ponad dwadzieścia lat temu mojego tatę. Interesuje mnie tylko teraźniejszość, więc chcę wygrać Turniej Trójmagiczny dla własnej satysfakcji.” – przeczytałam swoje słowa.

- Ja mam nawet zgodnie z prawdą: „To że mój ojciec pokonał kiedyś Wiktora Kruma, nie oznacza, że chcę pogrążyć rodzinę Krumów, wygrywając w tym roku z Marybeth Krum. Mój ojciec to zupełnie inna historia. Chcę stworzyć własną, zwyciężając w Turnieju Trójmagicznym”, choć trochę to brzydko ujęli słowa. Przykro mi, że wrzucili tu twoje nazwisko.

- Daj spokój, u mnie też jest twoje – uśmiechnęłam się, wczytując dalej w wywiad. Musiałam przyznać, że był nudny jak flaki z olejem, ale nie zawierał niczego, o co mogłabym się wykłócać. Treść była mało fascynująca, co niezmiernie mnie zdziwiło. Prorok powinien zaciekawić swoich czytelników. Czemu więc napisał coś takiego, skoro tak naprawdę mógł włożyć w nasze usta każde inne wypowiedzi?

- Poprawiasz coś? – Padło pytanie ze strony Jamesa skierowane w moją stronę.

- Wszystko! – odpowiedziała za mnie Colette, siedząc z długopisem i kreśląc przeróżne fragmenty wywiadu. – Muszę dopisać też jedno pytanie, bo bardzo chciałabym udzielić na nie odpowiedzi. Mam nadzieję, że się nie obrażą – mruknęła, wracając z zapałem do swojej pracy. Obserwowałam ją przez chwilę, starając się nie wybuchnąć śmiechem.

- Ja nic nie będę poprawiać. Nie podoba mi się parę sformułowań, ale wątpię, że uwzględnią moje poprawki – oznajmiłam krótko, ruszając w stronę reportera.

- Ja też nic nie poprawię. Choć pytanie „Czy mimo że nie masz blizny na czole, czujesz się nie mniej wyjątkowy od swojego ojca?” wybitnie mnie zaskoczyło – oznajmił, kiedy odkładaliśmy kartki na stół. Po zweryfikowaniu naszych wywiadów usiedliśmy pod ścianą, aby przeczekać obowiązek Fonteine.

Sesja Colette miała jeden dobry skutek – musieliśmy na nią czekać, ponieważ zaraz po tym miało się odbyć sprawdzenie różdżek i jakieś tajemnicze losowanie, którego szczegółów nie chciano nam zdradzać. A że musieliśmy na nią czekać – nie mogliśmy powrócić już tego dnia na lekcje.

Przy końcu zdjęć dziewczyny, do pomieszczenia wszedł mój ojciec, prowadząc ze sobą nieznanego mi mężczyznę w średnim wieku i trójkę ludzi, których kojarzyłam już z tego pamiętnego wieczora po wybraniu wszystkich reprezentantów. Byli to Dean Thomas, Mario Popovi oraz Fleur Weasley. Później okazało się, że nieznajomy mężczyzna to spadkobierca sklepu Gregorowicza, który miał swoją siedzibę na Ukrytej. Moja różdżka została wykonana na zamówienie, a przysłana została sową, więc nigdy nie miałam okazji odwiedzić bułgarskiej wytwórni.

Syn Gregorowicza kazał nam po kolei podawać swoje różdżki i powiedzieć mu, jakie one są. Najbliżej stojący jego James rozpoczął kolejkę.

- Jedenaście cali, dąb, włókno z serca smoka, odpowiednio giętka, idealna do transmutacji – oznajmił chłopak, patrząc wyczekująco na mężczyznę. Ten sprawdził ją w swoich dłoniach, dokładnie ją oglądając, a następnie wymierzył ją leżącą na stole kanapkę, którą pozostawił fotograf, i wypowiedział zaklęcie Duro. Przedmiot momentalnie zamienił się kamień.

- Jest w porządku. To robota Ollivandera, prawda? – uśmiechnął się Gregorowicz.

- Tak. Jedna z najstarszych jego różdżek. Sam dziwił się, dlaczego do nikogo nie pasuje – odpowiedział Potter, odbierając od mężczyzny swoją własność i zwalniając mi miejsce.

- Trzynaście i pół cala, wiśnia, włos z głowy wili, bardzo sztywna, idealna do klątw – rzuciłam jakby od niechcenia. Gregorowicz wyjął z kieszeni gruby sznurek i położył go przed sobą na ziemi, a następnie szepnął zaklęcie Erecto, co spowodowało się natychmiastowe wyprostowanie się sznura.

- Również okey. Znam tę różdżkę. Sam ją wykonywałem. Była na zamówienie, prawda? – spytał, a ja przytaknęłam na jego słowa. – To włos twojej matki, tak? – spytał, a ja poczułam, że stąpa po grząskim gruncie. Włos, który miałam w różdżce, był jedyną pamiątką mojego ojca po mamie. Doceniałam to, że oddał mi go jako rdzeń.

- Owszem – odparłam, siląc się na obojętny ton i spoglądając w stronę ojca. Ostatnia do sprawdzenia podeszła Colette, której różdżka również okazała się w porządku. 

~*~

WYWIAD Z MARYBETH KRUM, REPREZENTANTKĄ DURMSTRANGU W TURNIEJU TRÓJMAGICZNYM

Marcus Flint: Mary, nie ukrywajmy, jesteś sławna już od momentu swojego narodzenia. Czy sława cię nie przytłacza?

Marybeth Krum: Nie, myślę, że nie. Lubię to uczucie. Cieszy mnie, że jestem uważana za osobę sławną. Mam nadzieję, że będę jeszcze bardziej rozpoznawalna po moim udziale w Turnieju Trójmagicznym.

M.F.: Czyli potwierdzasz rozpowszechnioną plotkę, że wystąpisz w nim głównie dla sławy?

M.K.: Oczywiście, że nie tylko dla niej. Tu tak naprawdę chodzi o chęć rywalizacji i pragnienie zwycięstwa. Chciałabym po prostu wygrać. Jeśli miałabym do wyboru pierwsze miejsce i brak sławy oraz sławę i miejsce ostatnie, naturalnie wybrałabym opcję numer jeden.

M.F.: Czy chęć zwycięstwa została wzmożona przez udział w Turnieju Trójmagicznym Jamesa Pottera (ojciec Jamesa, Harry Potter, wygrał ponad dwadzieścia pięć lat temu z ojcem Marybeth, w Turnieju Trójmagicznym organizowanym w Hogwarcie – przyp. red.)?

M.K.: Muszę przyznać, że ma pan całkowitą rację. Tu nie chodzi jednak o zazdrość, jak niektórzy błędnie myślą. Chcę po prostu obronić honor rodziny Krumów, pokazując, że nie każdy Potter musi być od razu we wszystkim najlepszy.

M.F.: Rozumiem.  A jak na daną chwilę oceniasz swoje szanse?

M.K.: Myślę, że jestem najlepiej przygotowana ze wszystkich zawodników. Posiadam wiedzę zarówno teoretyczną, jak i praktyczną. Potrafię zachować zimną krew w każdej sytuacji i nie boję się żadnego wyzwania. Dostałam najlepsze wykształcenie z całej trójki, ponieważ uczęszczam do elitarnej placówki, jaką jest Durmstrang. Uważam, że to wszystko, co wymieniłam, daje mi znaczną przewagę nad przeciwnikami.

M.F.: Mówisz „Nie boję się żadnego wyzwania”. Wiadomym jest, że przedtem prawie w co drugim turnieju ginęli ludzie. Czy obawiasz się, ze tym razem może być podobnie?

M.K.: <śmiech> Śmierć nie jest mi straszna. Proponuję skierować to pytanie do moich współzawodników, może oni z większą chęcią opowiedzą o swoim strachu.

M.F.: Z pewnością to zrobię. Jednocześnie serdecznie dziękuję za rozmowę.

M.K.: Ja również.

Rozmawiał: Marcus Flint

Gniotąc Proroka w dłoni, wyszłam ze swojego pokoju, trzaskając mocno drzwiami. Zapomniałam nawet o zamknięciu zamka na zaklęcie. Byłam zbyt roztrzęsiona. Ten pieprzony reporter opublikował zupełnie inny wywiad, niż ten, którego miałam okazję przeczytać!

Czułam się okropnie. Co pomyślą sobie o mnie ludzie, po przeczytaniu takich napuszonych i pełnych wiedzy o własnej wszechwiedzy wypowiedziach? Zostałam przedstawiona tu w zupełnie innym świetle, ze strony, której nigdy nie posiadałam. To musiało być karalne! Nie można sobie przecież wrzucać jakichś wywiadów, które polegają na fikcyjnych wypowiedziach obrażających czarodziejów! To chyba można gdzieś zgłosić, prawda?

- O, Mary, dobrze, że cię widzę! Musimy porozmawiać! – Zza zakrętu korytarza wyłoniła się postać Jamesa. Spojrzałam na przedmiot, który trzymał w ręku. Prorok.

- U ciebie też?

- U mnie też.

~ * ~

Zastanawiam się nad dodatkiem  do Proroka codziennego , czyli bonusem w postaci jednej notki zatytułowanej „Prorok codzienny zgłębia tajemnice tegorocznego Turnieju Trójmagicznego!”

Lubię tę notkę… Więc cieszę się, że mogę ją Wam zaprezentować ;)

Jestem chora, buuu. Wczoraj z gorączką i ostrym bólem gardła chodziłam z kolędą. Jeszcze nas jakaś babcia na kolację zaprosiła, ale musiałam odmówić (dostałam jakieś pierniki i mandarynkę na drogę xD), bo już nie dawałam rady. Ale przynajmniej zarobiłam 91 zł ; )