Nagrobek 4

Mam nienawidzić nas za marzenia?

Ja tu jak każdy wiarę miewam.

~ O.S.T.R., „Chwila na refleksje”

~ * ~

Starając się skupić na podręczniku do transmutacji, mrużyłam raz po raz oczy i marszczyłam czoło. Momentami teatralnie zasłaniałam sobie uszy rękoma, czytając tekst na głos. Kurt nie poddawał się.

- Ale, Mary, wiesz dobrze, że to dla twojego dobra! Gdyby nie my…

- … uznać, że to właśnie od czasu historii czarownicy Kirke ludzie szukali eliksirów, które po wypiciu uniemożliwiałyby zamienienie ich w przedmioty – podniosłam głos, sylabizując każdy wyraz i przekrzykując rozmowy, które również toczyły się w pomieszczeniu.

Siedziałam w wielkiej świetlicy zbudowanej na planie koła. Jej ściany nie mogły się pochwalić żadnymi obrazami, wytwornymi lustrami czy innymi dodatkami, które upiększałyby ich wygląd; wszystkie stały gołe, ciemne, kamienne a nawet surowe. Tylko na jednej, która przez uczniów była nazywana Ścianą Marud, wisiały przeróżne ogłoszenia, które wywieszali zarówno uczniowie, jak i nauczyciele. Można tu było między innymi znaleźć informacje o tym, że jakiś pierwszoklasista szuka swojego podręcznika do zaklęć, ktoś z mojego rocznika udzieli korepetycji z zielarstwa i opieki nad magicznymi zwierzętami, profesor Lubianovy organizuje zajęcia dodatkowe z zaklęć, a nawet że Aleksiej Kuzniecow szuka chłopaka. To ostatnie ogłoszenie wisiało na Ścianie Marud już od zeszłej zimy - pamiętałam, jak woźny męczył się z odczepieniem go, ale nie dawał sobie jednak rady. Koledzy Aleksiejego zrobili wszystko, aby ich kawał witał chłopaka każdego dnia, stosując udoskonalone przez nich Zaklęcie Trwałego Przylepca.

Pod ścianami zostały ustawione czteroosobowe stoliki z drewna, do których przystawiono krzesła. Mimo wszystko chłopaki często złączali ze sobą meble, aby przy jednym blacie mogła usiąść większa liczba kolegów. Na szczęście posadzka została wyłożona z kamieni, więc po tych małych przemeblowaniach nie zostawały na niej rysy.

Przy jedynym wejściu do świetlicy, którym były potężne i wysokie na cztery metry drzwi zdobione scenami z wojen gobelinów, które miały miejsce nad Morzem Czarnym, ustawiono pianino. Zazwyczaj ono samo wygrywało jakąś melodię, która miała uprzyjemnić wszystkim pobyt w pomieszczeniu, jednak czasem któryś z uczniów, który potrafił choć trochę wystukać na klawiszach dowolny utwór, zasiadał do instrumentu i próbował swoich sił. Mnie również ojciec nauczył kiedyś gry; na dodatek na tym samym pianinie, które stało teraz przy drzwiach, aczkolwiek ja nigdy nie rwałam się do zaprezentowania swoich umiejętności przed wszystkimi. Nie ciągnęło mnie do tego.

- Mary…

- Kurt, daj mi wreszcie spokój. Uczę się – ucięłam, przewracając kartkę na drugą stronę.

- Przecież wiem, że umiesz już od dawna na ten sprawdzian, a teraz próbujesz mnie tylko zbyć!

- Cieszę się, że wreszcie to zauważyłeś. Czułabym się zaszczycona, gdybyś mógł odejść od mojego stolika – mruknęłam. Niestety, moje słowa osiągnęły zupełnie przeciwny skutek, niż tego oczekiwałam. Kurt, który do tej pory stał nad moją głową, odsunął lekko krzesło od blatu, przy którym siedziałam, i zajął miejsce zaraz obok mnie.

- Mary, wiem, że płakałaś, jak wyszłaś z sali od wróżbiarstwa. Przecież dostałoby ci się od ojca, trzeba mu było wytłumaczyć…

Zaśmiałam się nerwowo i pokiwałam zaprzeczająco głową.

- Ty naprawdę myślisz, że nie dostało mi się tylko dlatego, że poszliście do mojego ojca z całą delegacją klasową i dobrą wymówką, dla której nie odpowiedziałam na pytanie Siemianowa? Jaki ty jesteś ograniczony umysłowo! – Mimo że prawie krzyczałam, mój głos wciąż był cienki, cichy i piskliwy. – Normalnie dostałoby mi się jeszcze bardziej, że moi koledzy przychodzą do jego gabinetu zawracać mu głowę w mojej sprawie. Tym bardziej, że zrobiłam coś, za co, w jego mniemaniu, powinnam bezsprzecznie otrzymać karę. Kurt, zrozum, że on pragnie, abym wystąpiła w Turnieju Trójmagicznym! I próbuje mnie powoli oswajać z myślą, że, czy tego chcę, czy nie, i tak w nim wystąpię i tak, bez gadania! Myślałam, że jesteś inteligentniejszym chłopakiem. Stop! Ja w ogóle myślałam, że dobieram sobie bardzo skrupulatnie przyjaciół! Ale jak widać z tobą się pomyliłam! – Wstałam ze swojego miejsca, czując jaka jestem roztrzęsiona. Dla lepszego efektu zatrzasnęłam z głośnym trzaskiem swój podręcznik i kopnęłam nogę od stołu. Niestety, zamiast uczucia ujścia emocji, otrzymałam ból za znęcanie się nad rzeczami martwymi. Przeklęłam lekko pod nosem. Nie używałam gorszych wulgaryzmów niż „cholera”.

- Mary, chyba nie chcesz powiedzieć, że przez taka głupotę nie jesteśmy już przyjaciółmi? – Znów usłyszałam Kurta. Westchnęłam ciężko, łapiąc za swoją torbę.

- Skoro nie potrafiłeś dotrzymać mojej największej tajemnicy, to może wypadałoby się najpierw zastanowić, czy kiedykolwiek byłeś moim przyjacielem? – spytałam, wpatrując się w niego wyczekująco. Chłopak nic nie odpowiedział. Spuścił jedynie wzrok, wbijając go w czubki swoich butów. – Tak myślałam – dodałam po upływie paru chwil i odwróciłam się na pięcie, opuszczając miejsce naszej rozmowy. Przez  moment czułam jeszcze na sobie wzrok nie tylko Kurta, ale i paru gapiów, którzy musieli obserwować moją wymianę zdań. Jednak nie obchodziło mnie to. Przecież byłam już przyzwyczajona, że ludzie cały czas węszą sensację.

Trzymając w jednej ręce swoją torbę, a w drugiej podręcznik, poszłam pod salę, w której miałam mieć następną lekcję, i choć do zajęć pozostało czterdzieści minut, usiadłam pod drzwiami z zamiarem samotnego przeczekania tego czasu. Znów zebrało mi się na wspomnienia.

Naprawdę trudno było mi zaufać ludziom. Zawsze czaiła się we mnie choć odrobina niepewności, wszędzie węszyłam podstęp. Nikomu nie potrafiłam zaufać bezgranicznie, a każdą decyzję starałam się przemyśleć przynajmniej kilka razy. Nie dziwiłam się więc wcale temu, że w moim życiu mogłam wyodrębnić tylko jednego przyjaciela. Jednego. Cała reszta ludzi, których znałam, a których towarzystwo nawet lubiłam, zaliczali się do zwykłych znajomych, którzy, mówiąc szczerze, nie bardzo mnie interesowali. Po prostu żyli, a ja nie miałam nic przeciwko temu. Czasem fajnie było zamienić z nimi parę bezwartościowych zdań, wymienić się poglądami. Ale na tym to wszystko się kończyło.

Czy było mi smutno, że mogłam porozmawiać szczerze tylko z jedną osobą? Z pewnością. Wolałabym mieć parę osób, którym mogłabym powiedzieć, czego się boję, kto mi się podoba, z czego tak cały czas się cieszę.

Nie uważałam, by Kurt był moim najlepszym przyjacielem. Wydawał mi się po prostu bliski mojemu sercu. I choć długo zastanawiałam się, czy powiedzieć mu o swoich problemach z ojcem, w końcu podjęłam definitywną decyzję. Tego samego oczekiwałabym chyba od niego – że skoro już mi zaufał, to niech pokazuje, że nie podejrzewa mnie o żadną próbę zdrady.

Tego dnia miałam naprawdę zły humor. Lekcje z latania na miotle były oczywiście prowadzone przez mojego ojca, który postanowił zrobić nam niespodziankę z okazji dnia quidditcha. Powiedział, że możemy sami podzielić się na drużyny i od razu zacząć grać; bez żadnych głupich ćwiczeń przed starciem, bez rozgrzewek i bez rutynowego biegania dookoła boiska. Obiecał nawet, że nie będzie się wtrącał podczas meczu. Zapomni ten jeden raz, że jest naszym trenerem, a zamieni się jedynie w obojętnego sędzię. Wszyscy przyjęliśmy jego prezent z radością, szczególnie chyba ja, która miała już dość jego ciągłych komentarzy na temat swojej gry. Chciałam w końcu zagrać tak, jak ja bym miała na to ochotę, a nie tak, jak muszę.

Kiedy już wszyscy wznieśliśmy się w powietrze, a pomiędzy ścigającymi zaczął latać kafel i tłuczek, zajęłam pozycję nad głowami wszystkich i razem z kolegą z wydziału, który również grał na pozycji szukającego, zaczęliśmy wypatrywać małej, złotej piłeczki.

- A ja już chciałem pozwolić Aleksiejowi złamać sobie żebro przed lekcją – przyznał się chłopak.

- Miałeś dziś zaliczać bieganie dookoła boiska na czas? – zaśmiałam się, nie spuszczając wzroku ze stadionu. Wciąż wypatrywałam znicza.

- Tak. A naprawdę nie miałbym siły… Wolałbym poleżeć dobę w Punkcie Pielęgniarskim niż dziś to zdawać – oznajmił, a już otworzyłam usta, aby uprzedzić go, że nowe zaklęcie Kuzniecowa jest na tyle silne, że złamane żebra zrastają się w minimum dwa dni,  kiedy usłyszałam, jak ktoś na dole wykrzykuje moje imię. Od razu rozpoznałam ten głos.

- Mary! – wrzeszczał mój ojciec, przywołując mnie ręką. Lekko przerażona nakierowałam na niego miotłę i bez żadnego słowa opuściłam drugiego szukającego.  Po chwili schodzenia niżej w powietrzu, wylądowałam w końcu przy mężczyźnie z pytającym wyrazem twarzy.

- Coś nie tak? – spytałam zdziwiona. Za moimi plecami chłopaki dalej atakowali nawzajem swoje bramki i choć zapewne zastanawiało ich, dlaczego przywołał mnie ojciec, starali się tym nie interesować.

- Możesz mi powiedzieć, czym ty się zajmujesz zamiast gry?! – Prawie wrzasnął na mnie ojciec. Rozszerzyłam oczy ze zdziwienia.

- Tato, uspokój się. Przecież zamieniłam z nim tylko dwa zdania – odpowiedziałam spokojnie.

- W czasie jakiegoś ważnego meczu też będziesz rozmawiała z kimś z obcej drużyny? Czy ty mnie choć czasem słuchasz? Ile razy ci powtarzałem, że to typowe rozproszenie uwagi przeciwnika? – Tato podniósł głos. Spuściłam wzrok, nie chcąc oglądać jego rozzłoszczonej twarzy. Najchętniej powiedziałabym mu, co takiego powiedział mi szukający, żeby mój ojciec przestał wszędzie węszyć podstęp, jednak nie chciałam wpakować Komarowa w jakiekolwiek kłopoty. Pewnie gdybym wszystko wypaplała, następnym razem mój kolega z wydziału mógłby nawet naprawdę złamać nogę, a i tak musiałby uczestniczyć w zajęciach, bo wszyscy myśleliby, że chłopak zrobił sobie krzywdę, aby uniknąć lekcji.

- Przepraszam… - mruknęłam, ale zostałam zagłuszona przez okrzyk radości zza moich pleców. Odwróciłam się w kierunku toczącej się rozgrywki i zobaczyłam Komarowa trzymającego w dłoni trzepoczącą piłeczkę. Zaklęłam pod nosem.

- Właśnie dlatego proszę cię, abyś zawsze uważała na meczu.

- Ale…

- Nie „aluj” mi tu! Gdybyś się nie rozpraszała, nie musiałbym cię do siebie wołać – podsumował niewzruszony mężczyzna. Następnie wyminął mnie i mówił dalej, tym razem do klasy: - To jeszcze raz, panowie! Gratuluję ci, Komarow, złapania tak szybko znicza. Oby tak dalej! – pochwalił chłopaka, jednak wszyscy wyczuli brak szczerości w ostatnim zdaniu. Oczywistym było, że tata życzy sobie, aby to nie Komarow znów złapał znicza a ja.

~ * ~

Druga gra była ostatnią tego dnia. Znicz schował się gdzieś na dłuższy czas i w sumie wszyscy już zwątpili, czy skończymy rozgrywkę przez dzwonkiem. Na szczęście w końcu dostrzegłam i złapałam złotą piłeczkę, zanim Komarow zdążył się nawet połapać, gdzie znicz się znajduje.

Chłopaki z drużyny jak zwykle poklepali mnie po plecach. Robili tak zawsze, gdy zapewniłam im zwycięstwo, czyli, nieskromnie mówiąc, bardzo często. Przedzierając się przez ich tłum zmierzający do naszej wspólnej szatni, skierowałam się w stronę ojca. Ten wystawił dłoń w moim kierunku, a ja delikatnie złożyłam na niej znicza. Dłoń ojca zamknęła się jednak tak szybko, że zdążyła złapać mnie jeszcze za palce. Odruchowo pociągnęłam rękę.

- Nie tak szybko, Mary.

- Tato, proszę. Mam zaraz lekcje.

- Wiesz, że bardzo mi się nie podoba, że masz gdzieś moje zdanie i…

- Mam niby gdzieś twoje zdanie, odpowiadając koledze?! – przerwałam mu cicho, ale stanowczo. Jego ręka już chciała uderzyć mnie w potylicę, abym się opamiętała i nie pyskowała, ale w porę się schyliłam. Zamiast tego ojciec powiedział:

- I przykro mi, że muszę cię opamiętywać na widoku wszystkich pozostałych uczniów. Naprawdę mi przykro, że zapominasz, jaki trud włożyłem i nadal wkładam w twoje wychowanie.

Mężczyzna dopiero teraz poluźnił swój uścisk, abym mogła wyjąć palce z jego zaciśniętej dłoni, a następnie, nie czekając na moją odpowiedź, odwrócił się do mnie tyłem i ruszył miarowym krokiem przed siebie. Wytknęłam mu jeszcze język, choć nie byłam wcale zdenerwowana, a raczej zrobiło mi się przykro na dźwięk jego słów. Szurając nogami, wróciłam do szatni, która już praktycznie opustoszała. W kącie zbierało jeszcze swoje rzeczy dwóch chłopaków, a przy mojej szafce czekał Kurt. Zmierzył mnie wzrokiem od góry do dołu i uśmiechnął się do mnie pokrzepiająco. Westchnęłam ciężko.

W pomieszczeniu panowała duchota. Szatnia wyglądała jak trochę większa szopa na miotły. Nie została wykonana jednak z drewna, a z cegieł. Nie miała też okien, a jedynie dwie pary drzwi - jedne od strony boiska, drugie od dziedzińca. W środku można było znaleźć parę małych szafek dla zawodników szkolnej ligi quidditcha, w których ci trzymali swoje ochraniacze i stroje do gry, oraz dwie podłużne, dębowe ławeczki. Właśnie na jedną z nich właśnie usiadłam, aby pozwolić sobie na kolejne ciężkie westchnięcie.

- Mam dość – oznajmiłam, odprowadzając wzrokiem ostatnich wychodzących chłopaków. Kiedy i oni zniknęli za drzwiami szatni, dodałam: - Cały czas tylko na mnie wrzeszczy! To źle, to jeszcze gorzej. Wiem, że chciałby mieć syna. Ale co mam zrobić,  że jestem córką? Myśli, że jeśli poświęcił dla mnie całą swoją karierę i ma pracę, której nie lubi, to może się na mnie wyżywać do woli. Chce, żebym powtórzyła jego sukces albo i nawet go przebiła. Tylko dlaczego jestem szmacianą lalką w jego dłoni? – Nie myślałam w tej chwili o tym, czy mówię zbyt wiele. Wylałam swoje żale, które leżały mi na sercu już od jakiegoś czasu. Spojrzałam na Kurta, oczekując jakiejś jego reakcji.

- Kocha cię – powiedział jedynie ten, na dodatek mało przekonująco.

- Czasami w to wątpię, serio – odrzekłam, zdejmując z nóg ochraniacze i rozprostowując obolałe nogi. Rozmasowałam szybko łydki, a następnie schowałam swoje rzeczy do szafki, aby zaraz po tym zamknąć ją zaklęciem. Nie zdejmowałam swojego treningowego stroju, bo zwyczajnie nie chciało mi się tego robić, tym bardziej, że nie miałam ze sobą płaszcza, a na dworze było rzeczywiście zimno jak zawsze. Zarzuciłam więc tylko na siebie normalne szkolne szaty do kostek, które musiały dziwnie wyglądać na stroju od quidditcha, a następnie zmieniłam wysokie adidasy na czarne półbuty na małym obcasie, które nosiłam codziennie na zajęcia. Miałam trzy takie same pary.

- Jest twoim ojcem – zaryzykował znów Kurt. Uśmiechnęłam się blado. Stanęłam prosto przed chłopakiem i spojrzałam mu w oczy.

- Jesteśmy chyba przyjaciółmi, co? Znamy się w końcu tak długo? – spytałam, ale nie czekałam na odpowiedz chłopaka. – On jest takim ojcem, że ja chciałabym stąd zniknąć na zawsze i nigdy więcej się nie pojawić. To nie jest zwykłe czepianie. Ja wiem, że on to robi z bezsilności. Bo on… On mnie chyba nie chce. Jestem ciężarem. Przecież wszyscy wiedzą, że jestem pieprzoną wpadką. Nie mam prawa bytu. Nie chcę istnieć, jeśli to tak ma wyglądać.

Chłopak milczał. Czułam, że powiedziałam trochę za dużo. Ale komu miałam zaufać, jak nie jemu? Ciężko było dusić to wszystko w sobie przez tyle lat. Tak wiele myśli obijało się wewnątrz mojej głowy, że musiały w końcu znaleźć miejsce odpływu.

- Jesteśmy przyjaciółmi, więc staram się ciebie zrozumieć. Nie myśl, że jesteś ciężarem. Nie myśl, że jesteś nikim dla całego świata. Najważniejsze, żebyś była dla kogoś całym światem. Jeśli nie możesz nim być dla twojego ojca, znajdzie się ktoś, dla kogo w końcu będziesz. – Nieumiejętnie próbował mnie pocieszyć, choć jego zdanie o całym świecie zapadło mi na długo w pamięci. Kurt rzadko mówił coś mądrego, ale jak już coś inteligentnego udało mu się gdzieś przeczytać, to potrafił powtarzać to coś do znudzenia.

- Zawsze mogę uciec. W ostateczności – oznajmiłam krótko, chcąc tym zakończyć rozmowę. – Tylko to tajemnica, prawda? Cała ta nasza rozmowa? Że mam dość i w ogóle? Że się boję ojca? Nikomu tego nie powiesz?

- Oczywiście, że nie! – obruszył się momentalnie. – Za kogo ty mnie masz? Nie jestem osobą rozgadującą wszystko na prawo i lewo! – zapewniał mnie solennie. Nie potrafiłam nie uwierzyć w jego słowa. Cieszyłam się, że mogłam wylać swoje żale właśnie jemu, a on jakoś pomógł mi zapomnieć o moich ciągłych sprzeczkach z ojcem.

- Dziękuję. – Schyliłam się i pocałowałam go delikatnie w policzek. – Dziękuję, że jesteś.

~ * ~

Wraz z upływem czasu naprawdę przestałam mieć jakikolwiek żal do Kurta. Już nie byłam na niego zła. Chłopak wydawał mi się obojętny. Nie obchodziło mnie już, co robił, co mówił, gdzie był i z kim. Nie chciałam mieć z nim już nic do czynienia. W moim słowniku definicja do „odbudowania zaufania” nie istniała. W końcu już i tak trudno można było w moich oczach zasłużyć na pierwszą szansę.

Samotność mnie nie denerwowała. Wcześniej i tak spędzałam tylko czas z samym Kurtem. Może czasem przesiadywałam w bibliotece albo w świetlicy z chłopakami z mojego wydziału, ale to też nie zdarzało się jakoś bardzo często. Szczególnie teraz, kiedy wszyscy chodzili nerwowi przez zbliżający się Turniej Trójmagiczny, stroniłam od ludzi, aby ktoś nie zaczął mnie zaczepiać, że mam w nim gwarantowane miejsce jak w Banku Gringotta. Nie wiedziałabym wtedy, co powinnam odpowiedzieć. Wolałam więc siedzieć sama w sypialni i schodzić tylko na lekcje.

Mimo to Kurt nie dawał za wygraną. Chciał odzyskać naszą przyjaźń, o której ja już zapomniałam. Może jednak miałam coś z wili? Przecież to właśnie one są takie zawistne, pamiętliwe. Wystarczy drobna rysa na jakiejś znajomości, aby ktoś przestał je zupełnie interesować.

Pewnego dnia, kiedy Kurt znów próbował coś do mnie mówić po lekcji Czarnej Magii, skierowałam swe kroki do świetlicy, aby tam zgubić chłopaka w tłumie innych uczniów. W końcu krwistoczerwone szaty, które wszyscy bez wyjątku posiadaliśmy, dostatecznie pozwalały nam zniknąć w grupce większej ilości osób. Ignorując więc systematyczne nawoływania za moimi plecami, otworzyłam drzwi do świetlicy i wkroczyłam do pomieszczenia, przerażając się ilością zebranych uczniów przy Ścianie Marud. Wszyscy przepychali się, przeklinali na siebie, wchodzili sobie nawzajem na głowy. Pomyślałam, że może wreszcie rozwiesili plan rozgrywek szkolnej ligi quiddictha, na który czekałam już od jakiegoś czasu. Wraz z nim podawali od razu składy poszczególnych drużyn, a ja zawsze byłam ciekawa, które wydziały wystawiają jakich szukających. Mimo swojego wielkiego zainteresowania, stanęłam z boku i czekałam, aż tłum trochę się zmniejszy. Tym bardziej nie pchałam się w grupę, gdy zauważyłam Kurta wpadającego nagle do pomieszczenia i od razu rzucającego się do nieregularnych kształtów formacji, jakby wcale mnie nie znał i myślał, że próbuję na siłę dopchać się do Ściany Marud.

- Ja pieprzę! Mój ostatni rok w Durmstrangu i nie ma rozgrywek quiddictha! – Zauważyłam moich kolegów z wydziału wychodzących z tłumu. Pomachałam im nieśmiało na powitanie.

- Jak to nie ma rozgrywek? – spytałam zaskoczona. – Dlaczego?

- Przez ten jebany Turniej Trójmagiczny… Mogli zrobić nam rozgrywki od razu we wrześniu! I wtedy co tydzień by były na przykład po dwa mecze!

- Co ty gadasz! Zamęczylibyśmy się! – mruknął Albert, który i tak nie grał w składzie podstawowym, a siedział na rezerwie.

- No ale mogli to jakoś rozwiązać! Przecież Hogwart i Beauxbatons przyjeżdżają dopiero za tydzień! – upierał się z jednej strony zdenerwowany, a z drugiej zrozpaczony Aleksiej. Kochał quiddicha nie mniej niż ja.

- Już za tydzień? – wymsknęło mi się. Albert i Aleksiej razem przytaknęli głowami na moje słowa.

- Nie mamy chyba nawet wtedy lekcji. Odgórnie powinniśmy ich witać na zewnątrz…

- Och, już się nie mogę doczekać ich min! Pewnie przylecą w krótkich rękawkach, a tu tak zimno! – Aleksiej zatarł ręce z uciechy. Na jego twarzy pojawił się chytry uśmieszek.

- Sadysta! – mruknął Albert.

- Cicho bądź! Mogę się założyć, że jako pierwszy rzucisz w nich śnieżkami, o ile będzie wtedy dostateczna ilość śniegu. Podobno ma spaść w połowie następnego tygodnia, Siemianow coś powiedział, a on się rzadko myli.

Albert spojrzał na Aleksieja z uśmiechem. Ja również pokazałam rząd swoich białych zębów, choć w głębi duszy denerwowałam się, że Turniej Trójmagiczny jest już tuż, tuż. Nie wiedziałam, czy uda mi się z niego jeszcze wykręcić. Coraz bardziej bałam się, że nie, ale nie mogłam pogodzić się z myślą dotyczącą mojego uczestnictwa w tym wydarzeniu.

~*~

Z dedykacją dla pieriestrojki ;) Za pomoc i rozmowy.

Tak więc wyjeżdżam. Mam nadzieję, że będzie świetnie i wrócę wypoczęta i pełna weny. Nie będzie mnie do 29 sierpnia, więc nie będę do tego dnia czytała Waszych opowiadań – niemniej informujcie mnie o nowościach w spamowniku, kiedy wrócę, wszystko nadrobię!