Nagrobek 6

Ile jeszcze błędów? Ile dróg i zakrętów?

Ile czasu byś mógł odnaleźć swój ogień?

Ile sentymentów? Ile dobrych momentów?

Proszę, chodź poukładać mi w głowie.

~Pih, „Autostradą donikąd”

~ * ~

- To tutaj – odezwałam się w końcu, kiedy dotarliśmy do auli, w której mój ojciec zbierał uczniów Durmstrangu, jeśli wydarzyło się coś ważnego. Zazwyczaj jednak odbywało się tu oficjalne rozpoczęcie roku szkolnego, podczas którego tata zanudzał wszystkich swoich podopiecznych. Dziś jednak aula zmieniła się w wielką sypialnię dla delegacji z Hogwartu i Beauxbatons. Cała była zastawiona materacami z czystą pościelą, nad którymi wisiały w powietrzu imiona i nazwiska uczniów, do których na najbliższe miesiące materac należał.

- To tutaj? – spytała zaskoczona Rose, rozglądając się po auli, która miała kształt koła. Przytaknęłam na jej słowa ruchem głowy. Zrezygnowana dziewczyna podeszła do swojego łóżka i położyła się na nim, sprawdzając jego wygodność. Kiedy tylko jej głowa dotknęła poduszki, znad materacu zniknęły litery informujące, do kogo posłanie należy. – Nawet przyzwoicie, choć na dłuższą metę… No wiecie…

- Co ty gadasz, właśnie świetnie! – Lilka od razu rzuciła się na pierwsze lepsze łóżko, które jednak nie należało do nikogo z Hogwartu. Francuskie imię i nazwisko rozpłynęło się w powietrzu, ale dziewczyna nic sobie z tego nie robiła. Rozpłaszczyła się jeszcze bardziej na materacu, a z jej ust nie schodził uśmiech.

- Weź pod uwagę, że mamy tu spać jakieś sześć-siedem miesięcy.

- Rose, ty zawsze tylko marudzisz… Tylko raz jesteś dzieckiem!

- Wcale nie jestem dzieckiem!

- Ale rzucać jedzeniem w stołówce to być się chciała! – Lily użyła trafnego argumentu, bo jej kuzynka momentalnie się zamknęła. W tej samej chwili swoje łóżka zajęli uczniowie Hogwartu, których nie znałam z imienia. Dwóch miało zielone krawaty (jeden z nich dostał jakąś godzinę temu płonący prezent od Freda i Iana), dwóch niebieskie i dwóch żółte. Dopiero teraz zwróciłam uwagę na to, że moi nowi znajomi posiadali w większości krawaty koloru czerwonego, jedynie Rose nosiła granatowy. Zastanawiałam się, od czego one zależą, ale nie miałam odwagi pytać. Może to jakaś tajemnica?

- Kolacja, z tego co wiem, będzie o dziewiętnastej. Przyjdę po was na nią, okey? – spytałam, nie chcąc im dłużej przeszkadzać. Huncwoci, czy jak tam oni cię inaczej tytułowali, zaczęli już rzucać się poduszkami. Zaraz dobiegła do nich Lily, a i nawet Rose, gdy dostała w końcu elementem pościeli w głowę, poddała się wirowi walki. Tylko Albus siedział na swoim materacu, obracając w dłoniach jakieś małe pudełeczko.

- Nie chcesz z nami zostać? – Lily wychyliła głowę spod poduszki, którą przyłożył jej do twarzy Fred.

- Nie, dzięki. – Nie lubiłam takich klimatów. Wolałam często zwykłą rozmowę od głupich zabaw, a tym bardziej z osobami, które dopiero co poznałam.

- Chodź, nie marudź!  – Poczułam, jak ktoś łapie mnie za rękę. To był James. Ciągnął mnie w kierunku starcia na poduszki. Ledwo co wyrwałam swoją dłoń.

- Naprawdę dzięki. Ale wrócę do was przed kolacją. I opowiem wam wtedy, jak z lekcjami. A wasze kufry powinny zostać tu przywiezione, jak będziemy na kolacji. Skrzaty się tym zajmą, bo mogą się teleportować – oznajmiłam szybko, pragnąc już opuścić aulę. – Zaraz będą tu baletnice, więc…

- Kto? – przerwał mi Ian.

- No dziewczyny z Beauxbatons – wytłumaczyłam. Zapomniałam, że określenia „baletnice” używaliśmy najprawdopodobniej tylko w Durmstrangu. – W każdym razie, niedługo tu przyjdą, to też ich sypialnia, więc… - Spostrzegłam, jak James, Fred i Ian zatarli ręce i wymienili radosne uśmieszki. Straciłam wątek. – Postarajcie się niczego nie zniszczyć i nie zrobić bałaganu – poprosiłam i z ulgą wymaszerowałam z pokoju. Nie omieszkałam nawet głośno odetchnąć po wyjściu z pomieszczenia.

Nie zdążyłam jednak minąć pierwszego zakrętu, gdy ktoś złapał mnie z tyłu za kawałek szaty. Już myślałam, że to znów James czegoś ode mnie chce, więc odwróciłam się zrezygnowana, w głowie układając wymówkę, dla której musiałabym go w tej chwili zostawić. Niestety, nie wymyśliłam nic lepszego niż projekt z wróżbiarstwa, więc z ulgą przyjęłam fakt, że to wcale nie James mnie zaczepił, a jego młodszy brat. Nie ukrywałam jednak swojego zdziwienia. Albus wydawał mi się na tyle zamknięty w sobie i samodzielny, że nie szukałby nigdy żadnego towarzystwa.

- Coś się stało? – spytałam spokojnie, ale dość cicho.

- Chciałbym znaleźć jakieś spokojne miejsce, w którym nikt by mi nie przeszkadzał.– Potwierdziły się moje przypuszczenia – Albus nie należał do osób towarzyskich. – Nie zniosę takiego szmatu czasu z tą całą hałastrą – przyznał się chłopak. Ja też bym nie zniosła, pomyślałam wtedy, więc doskonale zrozumiałam chłopaka. Zastanowiłam się przez chwilę nad odpowiednim miejscem, a do głowy wpadła mi tylko jaskinia w górach. Szło się tam rzeczywiście z dwadzieścia minut, a w samym miejscu nie dało się wysiedzieć bez ciepłego płaszcza, ale były nieopisane plusy tej kryjówki – praktycznie nikt nie zapuszczał się w tamte rejony.

- Jeśli chcesz, mogę cię zaprowadzić do… takiej jaskini w górach. Nie brzmi to może za dobrze, ale…

- Nie ma nic bliższego? No i… chyba raczej nie jestem aż tak wytrzymały na wasze mrozy…

W odpowiedzi pokiwałam mu tylko przecząco głową i rozłożyłam ręce.

- Przepraszam. Ja mam swój własny pokój, więc w sumie rzadko szukam jakichś samotnych miejsc…

- Masz swój własny pokój? – ożywił się do tej pory zrezygnowany Albus. – A masz tam okno?

~ * ~

            Nie wierzyłam własnym oczom, własnym uszom, własnemu węchowi. Pomijając wizyty ojca, raczej nikt nie odwiedzał mnie pojedynczo w moim pokoju. Czasem chłopaki z mojego wydziału zrzucali mi się całą grupą, aby powalić się swoimi wielkimi cielskami na moje drobne łóżko, i leżeli na nim dopóki im się nie odwidziało. Fakt, miałam kiedyś chłopaka. Było to w piątej klasie. Sama nie wiedziałam, czy go kochałam, czy też nie, ale miałam nadzieję, że kiedy będę w związku, co poniektóre chłopaki ze szkoły wreszcie się ode mnie odczepią. Niestety, nie miałam racji. Podziwiałam ich końskie zaloty częściej niż przed tym, jak dowiedzieli się, że nie jestem już wolna. Jedynym plusem był fakt, że Borys traktował osoby, które mi się naprzykrzały, po męsku – rzucał w nie jakieś mało sympatyczne zaklęcia. W każdym razie, zmierzałam do tego, że nawet Borys nie przesiadywał u mnie zbyt często w pokoju. Wolałam siedzieć z nim w bibliotece albo na świetlicy – jakoś tak czułam się lepiej, gdy wokół byli inni, nie tylko on i ja.

Ale Kurt… Tak, Kurt zdecydowanie zasługiwał na zaproszenie do mojego pokoju, lecz raczej z niego nie korzystał. Nie mieliśmy czasu na częste spotkania, rozmawialiśmy więc na niektórych lekcjach, na przerwach, podczas nauki w bibliotece. Jeśli już naprawdę potrzebowaliśmy porozmawiać szczerze i bez świadków, chodziliśmy do jaskini, którą zaproponowałam wcześniej Albusowi. Zresztą, to właśnie my ją odkryliśmy. Wcześniej była zastawiona taką ilością kamieni, że wejście do niej było zwyczajnie niemożliwe.

- Chcesz jednego? – Albus stanął przede mną, gdy zamknęłam drzwi wejściowe do mojego pokoju, i oferował mi coś, co schowane było w małym kartoniku z angielskim napisem, którego jednak mimo dobrej znajomości obcego języka, nie potrafiłam zrozumieć.

- Co to? – odezwałam się, wpatrując się pytająco w znajdujące się tak blisko pudełeczko. Albus szybko odwrócił się wraz z nim, śmiejąc się głośno. Zrobił parę kroków do przodu, otworzył okno i wychylił przez nie głowę, spoglądając w dół. Dopiero kiedy zauważył, że nikogo na dole nie ma, wyjął z opakowania coś podłużnego, a następnie włożył to coś między wargi. W końcu wyjął z kieszeni różdżkę, aby wyczarować na jej końcu mały płomień. Zbliżył go do tego, co wyjął z opakowania, a wciąż miał w ustach, podpalając końcówkę, aż w końcu cofnął zaklęcie.

- To? – wyjął z buzi dymiący się przedmiot, a z ust wydmuchał delikatnie dym. – Nie mów, że u ciebie w szkole się nie pali? – Oparł się o mój parapet. Zaprzeczyłam jego słowa ruchem głowy. – U nas w sumie też nikt nie pali, ale… czasem chyba trzeba odstresować. Szczególnie, gdy za ojca ma się dyrektora, brata szkolnego Huncwota i podrywacza, a siostrę hogwartcką piękność. – Nic nie odpowiedziałam, więc po chwili chłopak kontynuował: - Pewnie nawet nie wiesz, jak to jest. Nie masz rodzeństwa, jesteś sławna, zapiszesz się w historii Durmstrangu na zawsze, dostałaś nawet od Merlina urodę…

- Denerwuje mnie, że ludzie myślą, że ja chcę tej sławy. Albo że moje życie usłane jest różami – odważyłam się odpowiedzieć, bo rzeczywiście te dwa fakty wyprowadzały mnie z równowagi.

- Ironią jest to, że jak ktoś ma sławę, to jej nie chce, a jak ktoś ją chce, to jej nie ma. Wyobraź sobie, że reprezentantem Hogwartu w Turnieju Trójmagicznym na dziewięćdziesiąt procent będzie mój brat, James, który potrafi robić z siebie jedynie debila. Każdy inny kandydat ma dokładnie jeden procent, w tym ja. Nie mam więcej nadziei, że zostanę wybrany. Reprezentantem będzie James, który nie potrzebuje ani pieniędzy, ani sławy, ani umiejętności, ani doświadczeń. Robi to dla zabawy. Nawet przyjechał tu z kumplami tylko po to, żeby sobie pomieszkać przez jakiś czas w Durmstrangu i popodrywać panny z Beauxbatons, Turniej Trójmagiczny traktuje pobocznie.

- Skąd więc wiesz, że zostanie wybrany?

Albus uśmiechnął się pod nosem. Podszedł do mnie i podał mi to, co wcześniej miał w ustach, szepcząc w moim kierunku „papieros”. Złapałam przedmiot drżącą dłonią i przez chwilę wahałam się, aby włożyć go do ust.

- A dlaczego ty zostaniesz wybrana?

Zaskoczył mnie. Parsknęłam śmiechem. Czy każdy już pogodził się z myślą, iż to ja będę reprezentantem Dursmstrangu?

- Dlaczego nikt nie dopuszcza do siebie wiadomości, że może ja wcale nie wrzucę swojego zgłoszenia do urny? – spytałam, siląc się na spokój. Rozmowa niezmiernie mnie krępowała i odbierała swobodę.

- Nie wiem, dlaczego nikt, ale wiem, dlaczego ja. Widzę, jaka jesteś z charakteru. Złamiesz się. Wrzucisz to zgłoszenie. Za duża presja otoczenia – uśmiechnął się blado. Wyjął spomiędzy moich palców dymiącego papierosa i, kiedy zupełnie się tego nie spodziewałam, włożył mi go do moich lekko otwartych ust. Zaskoczona tym, zaczęłam się dusić dymem. Położyłam automatycznie dłoń na mostku, próbując odchrząknąć cały ten syf, który wleciał do moich płuc. – Nawet nie zdążyłaś się zaciągnąć… - stwierdził Albus zrezygnowany. Włożył papierosa z powrotem do swoich ust i skierował swoje kroki do moich drzwi. Otworzył je szybko i przekroczył próg mojego pokoju. – Ludzie wybiorą was przez nazwisko. Nazwisko jest kluczem do wszystkiego. A ja miałem pecha, że urodziłem się po Jamesie, tyle. Do zobaczenia na kolacji.

Zostawił mnie oszołomioną, stojącą na środku mojej sypialni, trzymającą wciąż jedną dłoń na mostku, a drugą sprawdzającą, czy ten cały „papieros” zostawił coś na moich ustach. Czułam się niesamowicie dziwnie. Nie dlatego, że przed chwilą miałam pomiędzy wargami coś, co myślałam, że mnie udusi. Raczej dlatego, że ktoś w końcu powiedział na głos to, o czym tak bardzo obawiałam się myśleć.

~ * ~

Grzebałam widelcem w swojej rybie, jakbym była najgorszym sadystą po tej stronie słońca. W mojej głowie kłębiło się pełno myśli zagłuszanych właśnie przez głośne rozmowy Lily z Rose o kolegach z mojej szkoły. Czasami leniwie podnosiłam oczy znad swojego talerza, by upewnić się, czy moje nowe koleżanki pokazują na tych chłopaków, o których myślę. Czasem załamywałam ręce nad ich gustem i próbowałam im odradzić ewentualne próby zapoznania się z niektórymi uczniami Durmstrangu. 

Złapałam się na tym, że mimowolnie odsunęłam się krzesłem od Albusa, zbliżając się trochę do Lilki. Nie zerknęłam ani razu w jego stronę, ani nawet nie spojrzałam na niego kątem oka. Czułam się… głupio? Tak, to chyba dobre określenie. Miałam wrażenie, że młody Potter ma mnie za idiotkę, która nawet nie wiedziała, czym jest ten cały „papieros” ani nie potrafiła bezpiecznie się nim zaciągnąć. Nie, stop! Ona w ogóle nie potrafiła się nim zaciągnąć, czy niebezpiecznie, czy nie. Dodatkowo wmawiał mi usilnie, że wrzucę to głupie zgłoszenie, z którym nie chciałam mieć nic wspólnego. Miałam go dość.

- Marybeth, mogłabyś podać szarlotkę? – Spojrzałam na Jamesa, który uśmiechał się właśnie do mnie miło, przekrzywiając lekko głowę, a następnie przeniosłam swój wzrok na jabłecznik, który stał w połowie stołu – obydwoje z Jamesem mieliśmy do niego taką samą drogę, był na wyciągnięcie ręki.

- Okey, ale… - zaczęłam zaskoczona. Nie podejrzałam, aby był leniwy. Raczej…

- Zaryw na szarlotkę, James? Staczasz się. – Albus uśmiechnął się pod nosem, nakładając sobie na talerz jakąś sałatkę.

- I kto to mówi, frajerze?

- Jakoś tę Francuzkę w auli ładniej podrywałeś – mruknął młodszy z braci, sięgając po widelec. W międzyczasie upił łyka herbaty z mlekiem i, jakby znajdował się w drogiej restauracji, wytarł wargi kantem chusteczki spod swojego talerza.

James zagryzł wargę i spojrzał na Albusa, jak gdyby chciał zabić go wzrokiem. Nie chcąc być zamieszana w ich rozmowę, choć wiedziałam, że poniekąd byłam, znów zaczęłam grzebać widelcem w swojej rybie, czując, jak ssie mnie w żołądku z głodu. Czy to możliwe, aby być głodnym a jednocześnie nie posiadać apetytu i ochoty na jedzenie?

Potter w końcu sam sięgnął po ciasto, widząc, że z mojej strony nie doczeka się żadnej reakcji.

- Proszę, jaki samodzi… - zaczął Albus, ale nie pozwoliłam mu skończyć.

- I jak, zgłoszenia już wrzucone? – przerwałam szybko, unosząc wzrok znad swojego talerza i spoglądając z nadzieją na Freda, Iana i Jamesa, żeby podtrzymali rozmowę. Na szczęście wszyscy troje włączyli się do konwersacji. James z chęcią przyjął propozycję zmiany tematu.

- Wszyscy z Hogwartu już wrzucili – oznajmił pierwszy, jako że przedtem jego koledzy potwierdzali moje słowa niewerbalnie, przytakując mi energicznymi ruchami głowy.

- Mów za siebie – odezwała się w końcu Lily. – Ja nie startuję, oczywiście – wyjaśniła mi od razu. Zrobiłam zaskoczoną minę. Już chciałam pytać dlaczego, gdy do odpowiedzi na moje niezadane przedtem pytanie wyrwała się Rose.

- Lily nie ma siedemnastu lat. Chodzi dopiero do piątej klasy i zdaje Sumy w tym roku.  – Słowa brązowowłosej spowodowały, że mimowolnie zmierzyłam wzrokiem Potter od stóp do głowy. I pomyśleć, że przedtem wydawała mi się być nauczycielką… Ba! Wciąż wyglądała na przynajmniej dwadzieścia lat, nigdy nie dałabym jej mniej.

- W każdym razie, wrzucili wszyscy z Hogwartu oprócz Lily – poprawił się James, przygryzając kawałek spieczonego na ogniu chleba.

- Ale, w takim razie, dlaczego, Lily, tu jesteś? Przecież mogli tylko przyjechać ci, którzy chcieli składać kandydaturę… - wyrwałam się ze swoim pytaniem. Zwyczajnie mnie to interesowało.

Lily spojrzała na mnie znacząco i wskazała nożem, który do tej pory obracała w dłoni, na swojego ojca, który siedział już przy stole nauczycieli i był zupełnie pochłonięty rozmową z dyrektorką Beauxbatons. Następnie dziewczyna wymownie odchrząknęła i powiedziała:

- Jestem pomocą dla zawodnika, który zostanie wybrany. Zapisałam się dobrowolnie jako sługa reprezentanta.

Nic nie odpowiedziałam. Ciekawa byłam tylko, ilu pełnoletnich uczniów Hogwartu, chciałoby być teraz na jej miejscu i mieć możliwość choć wrzucenia swojego zgłoszenia do wielkiej urny Turnieju Trójmagicznego.

Niestety, na tym skończyła się nasza rozmowa, ponieważ chwilę po swojej wypowiedzi ruda dostała skórką od pomarańczy w nos. Dziewczyna rozejrzała się uważnie po pomieszczeniu, znów poszukując wzrokiem ojca, ale ten wciąż robił to, co chwilę temu, więc złapała za dwie lekko spalone grzanki, które po kolei wylądowały na głowie jej kuzyna, a następnie brata. James momentalnie sięgnął po grzbiet ryby z ogonem ze swojego talerza i wycelował nim w siostrę, która w tej samej chwili czmychnęła pod stół.

- Jeśli cokolwiek trafi we mnie, nigdy nie dam wam spisać żadnego zadania domowego! – ostrzegła lojalnie Rose kończąca szybko swoją kolację. Chciała jak najprędzej ulotnić się z zagrożonego bitwą pola.

- I tak nigdy nie dajesz – mruknął James, rzucając w nią fragmentem marchewki z sałatki. Brytyjka zrobiła jednak w porę unik. Ja nie miałam tego szczęścia. Za pierwszym razem dostałam od Iana grzanką w czoło, a za drugim rzucona przez Jamesa łyżka idealnie wpadła do mojego talerza z nalaną, ale nierozpoczętą zupą, która stała zupełnie obok rozgrzebanej ryby, obryzgując mnie gęstym płynem. Zerknęłam z pewnym podirytowaniem na swoją ubrudzoną czerwoną szatę, a potem przeniosłam wzrok na czarnowłosego. Ten wskazał tylko na powrót na łyżeczkę. Znów zaszczyciłam ją spojrzeniem, ale dopiero teraz dostrzegłam, że wokół miejsca do trzymania została owinięta serwetka. Zdjęłam chusteczkę z łyżeczki i rozprostowałam ją w dłoniach. Nie zdążyłam jednak przeczytać jej treści, bo gdy nad głową Albusa przeleciał kawałek ziemniaka z zupy, chłopak wstał od stołu i bez słowa od niego odszedł.

- Ja też już będę szła – oznajmiłam szybko, wiedząc, że to jedyna i niepowtarzalna okazja, żeby wykręcić się z bitwy na jedzenie, póki ktokolwiek z nauczycieli ją zauważy i będą z tego problemy. Kiedy jednak podnosiłam się z krzesła, napotkałam wzrok Kurta. Chłopak musiał przypatrywać się temu, co robiłam, już od paru minut. Moje poczynania skomentował długim zaprzeczającym ruchem głowy i nieciekawym grymasem na ustach. Nie obchodził mnie już.

Nagle Albus zatrzymał się, jakby wiedział, że za nim idę, i powiedział cicho:

- Jeśli to od Jamesa, to unosi się na granicy kiczu i żalu.

Znów rozprostowałam karteczkę.

Masz piękne oczy.

- Znasz swojego brata na wylot – przyznałam, przełykając głośno ślinę, jakby złapano mnie na gorącym uczynku. Nienawidziłam swoich adoratorów. Czasem chciałam być największą brzydotą po tej stronie słońca.

~*~

Sezon na chorowanie uważam za otwarty! <3

Jeny, nie mogę się wdrożyć w życie szkolne… Wciąż żyję wakacjami. Mam nadzieję, że to szybko minie, bo już mnóstwo sprawdzianów zapowiedzianych.

A wiecie, że zostałam lektorem w kościele? Hah, musiałam się pochwalić ^ ^