Nagrobek 2

Pożycz odwagę - ja gdy wstaje mam problem:

Bo wiem, ile mam mocy. Nie chcę rozmienić jej na drobne.

~ Eldo, „Pożycz mi płuca”

~ * ~

I rzeczywiście wstałam następnego dnia specjalnie wcześniej, aby zakręcić się w bibliotece i natknąć na kogoś, kto wytłumaczy mi chiromancję albo nawet odrobi za mnie wakacyjną pracę domową z wróżbiarstwa. Choć może „wstałam” jest nieodpowiednim słowem. Zacznijmy od tego, że w ogóle nie kładłam się spać. Nie mogłam. Nie potrafiłam. Nie chciałam. Całą noc myślałam o Turnieju Trójmagicznym. Nie ciągnęło mnie do tej rywalizacji. Owszem, gdybym nie musiała składać swojej kandydatury, cieszyłabym się z organizacji takiego przedsięwzięcia na terenie Durmstrangu. Jest to w końcu idealna okazja, żeby poznać nowych ludzi. Może nareszcie spotkałabym jakieś dobre koleżanki, z którymi mogłabym pogadać o wszystkim, co przyniosłaby mi na język ślina? Dziwnie to brzmi, ale, niestety, cały czas dorastałam w towarzystwie samych mężczyzn. Wychowywał mnie samotnie ojciec, mieszkałam w szkole, do której kobiety nie miały wstępu, rzadko wyjeżdżałam poza teren Durmstrangu. Czasem odwiedzała mnie babcia, raz na jakiś czas jechałam z tatą na Pokątną albo Ukrytą na zakupy i zamieniłam parę słów ze sprzedawczyniami, ale na tym moje kontakty z przedstawicielkami płci pięknej zaczynały się i kończyły. Śmiechu warte, prawda? A prawdziwe za cholerę.

Wstydziłam się tego. Tego, że nigdy nie miałam przyjaciółki albo chociażby koleżanki. Było mi z tego powodu naprawdę głupio. Ale z drugiej strony, taki obrót spraw nie zależał ode mnie. To nie ja wybrałam sobie taki tryb życia. To nie ja zadecydowałam, gdzie będę mieszkać. Nie wybrałam sobie ojca, matki ani narodowości. Wszystko zależało od kogoś innego. Tylko od kogo?

Na pewno od tego, kto skazał mnie także na Turniej Trójmagiczny. Na największą katastrofę, jaka mogła się teraz wydarzyć w moim życiu. Przez całą noc myślałam, jak mam się z niej wyplątać. Rozmowa z ojcem była wykluczona. Nie zgodziłby się nawet, gdybym głodowała pod jego gabinetem i ciągle krzyczała, że popełnię samobójstwo, jeśli nie da mi spokoju z tym wszystkim. Doszło nawet do tego, że planowałam zrobić sobie jakąś w miarę drobną krzywdę. Tak, żebym mogła wyłączyć się z życia szkolnego na czas dwóch-trzech miesięcy. Niestety, skoczenie z tarasu na czwartym piętrze oznaczało śmierć, podtapianie się w jeziorze również, a gdybym pozwoliła rzucić komuś z mojego wydziału na siebie klątwę, to pewnie wykluczyłabym się z życia szkoły dożywotnie. Mogłabym co najwyżej oglądać zdjęcia z Turnieju Trójmagicznego w szpitalu. Oczywiście jeśli zachowałabym po tej klątwie przynajmniej minimalną świadomość umysłu.

Niepotrzebna była mi sława, niepotrzebne były mi znajomości, niepotrzebne były mi wpływy, niepotrzebne były mi galeony. Nie chciałam wychylać się ponad normę. Pragnęłam ginąć w tłumie. Robić za szarą masę. Dlaczego nie mogłam? Ile osób chciało się wybić ponad przeciętność? Bardzo chętnie bym się z nimi zamieniła.

Siedziałam teraz w bibliotece i kończyłam odrabiać zadanie domowe z wróżbiarstwa. Przed chwilą jakiś chłopak tłumaczył mi skomplikowane mechanizmy rządzące chiromancją, mówiąc tak naprawdę wszystko, czego potrzebowałam. Wystarczyło to tylko ubrać w ładne słowa i spisać. Chłopak był raczej młodszy ode mnie, ale pochodził z wydziału wróżbiarsko-astronomicznego, więc nie zdziwiłam się jego wiedzą oraz tym, z jaką pasją opowiadał o liniach, które występują na naszych dłoniach.

Pisałam pracę w głównej części biblioteki, siedząc przy największym stoliku razem z chłopakami z mojego wydziału, którzy próbowali naskrobać cos jeszcze na transmutację. Co chwila podnosiłam głowę znad swojego pergaminu, aby patrzeć z bólem, jak wyrywają sobie wzajemnie mój esej na temat animagii. Miałam ochotę zabrać im go jak najszybciej, gdy widziałam całkowicie pogniecioną moją ciężką pracę.

- Postarajcie się tego nie zniszczyć, nie pognieść i nie zjeść, okey? – W końcu nie wytrzymałam. – Bo rąbnę w was tą nową klątwą z czarnej magii– mruknęłam jeszcze, próbując skupić się na opisywaniu linii Merkurego. Kompletnie nie mogłam sobie przypomnieć, od czego ona zależała. Dlatego też wstałam ze swojego miejsca i podeszłam do okolicznego regału, by wziąć z niego odpowiednią książkę.

- Maryś, spokojnie. Już kończymy – zaśmiał się Albert, rozglądając się uważnie po pomieszczeniu i oceniając miejsce aktualnego pobytu bibliotekarza. Nie widząc go nigdzie na horyzoncie, władował sobie do ust wielki kawał ciasta.

W Durmstrangu panowała jedna zasada – jedzenie i porządek musiał zapewnić ci twój skrzat. Każdy z nas miał jednego, którego otrzymywaliśmy od naszych rodziców przed rozpoczęciem nauki w szkole. Ze zdobyciem tych stworzeń nie było żadnego problemu – wszystkie arystokrackie rodziny mogły je nabyć bez większych utrudnień. Taki skrzat gotował w głównej kuchni Instytutu posiłek właścicielowi, który w późniejszym czasie dostarczał do pokoju swojego pana.  A kiedy my mieliśmy lekcje – skrzaty sprzątały w naszych sypialniach. Chłopaki dość często wykorzystywały te stworzenia – zostawiały specjalnie bałagan w pokojach, przewracając meble albo wysypując zawartości szuflad, oraz wylewały coś zupełnie przypadkowo na podłogę. Jaki był w tym sens – nie wiem. Bo mimo faktu, iż wychowałam się wśród samych mężczyzn, do dziś nie zrozumiałam filozofii ich myślenia. I mówiąc szczerze, nie śpieszyło mi się do tego.

Przez chwilę słychać było tylko pióra moich znajomych, które szybko przesuwały się po pergaminie.  

- Mary, startujesz w Turnieju Trójmagicznym? – Dźwięk biegnącej po papierze stalówki nagle się urwał. Wszystkie wcześniej pochylone nad stołem głowy skierowały się teraz w moją stronę, a oczy wpatrywały się we mnie, oczekując odpowiedzi. Zamarłam.

- Nie wiem jeszcze – powiedziałam po chwili wolno i wyraźnie. Pytanie lekko zbiło mnie z tropu. – Czemu pytasz, Aleksiej? – dodałam. Nikt z zebranych nie zaczął na nowo pisać.

- Zastanawiam się czy jest w ogóle sens się zgłaszać. Jeśli ty złożysz swoją kandydaturę, to oczywiste, że wezmą ciebie. – W jego głosie wyczułam złośliwość, ale i jakąś… bezsilność. Najgorsze było to, że nie miałam pojęcia, co mogłabym mu odpowiedzieć. Zwyczajnie wpatrywałam się w Aleksiejego z szeroko otwartymi ustami. Ponadto czułam na sobie wyczekujące spojrzenia chłopaków.

- Nie chcę brać w tym udziału – odpowiedziałam w końcu głosem wypranym z emocji. Wstrzymałam na chwilę oddech.

- Naprawdę? Nie…

Nie pozwoliłam mu skończyć.

- Nie chcę, ale raczej nie mam wyjścia. Cieszę się, Aleksiej, że ciebie rodzice do niczego nie zmuszają, ale ja nie mam tak dobrze. Jeśli mój ojciec będzie chciał, abym zgłosiła swoją kandydaturę – zrobię to. Z tym, że później będziecie obwiniać o wszystko mnie. – Nie wytrzymałam. Chłopaki z mojego wydziału nie wiedziały, że jestem bardzo podporządkowana ojcu i nie wyobrażam sobie, aby się mu przeciwstawić, nie wiadomo, o co by mnie nie poprosił. Myśleli, że czuję do niego zwykły żal o to, że muszę chodzić do Durmstrangu i to właśnie jest powodem naszych słabych więzi i trudnych relacji.

Nie zważałam już na to czy mój referat jest skończony, czy też nie. Nie miałam ochoty dłużej siedzieć w towarzystwie tych, którzy myślą o mnie tylko jak o takiej, która żyje sobie spokojnie na opinii tatusia i dzięki temu wszystko ma i wszystko jej wolno. Wstałam, odłożyłam wziętą przedtem książkę na półkę, a następnie wręcz porwałam swoje pióro i niedokończony esej, by w końcu wyszarpnąć z rąk Alberta moją pracę na transmutację.

- Miłego dnia życzę panom – burknęłam jeszcze w ich kierunku, a następnie, wymijając bibliotekarza, który nagle pojawił się ni z tego, ni z owego w głównej części biblioteki, skierowałam swe kroki w stronę wyjścia. Trzasnęłam drzwiami z przekonaniem, że chłopaki pochylają się teraz nad stołem, by przedyskutować całą sytuację dotyczącą mnie i Turnieju Trójmagicznego. Ale miałam już gdzieś to, co oni myślą. Bo tak naprawdę, nie mieli o niczym pojęcia.

- Dziękuję, tato – mruknęłam jeszcze do siebie, idąc rannymi godzinami wzdłuż jednego z korytarzy Durmstrangu. – Bardzo ci dziękuję.

~ * ~

Nauczyciel wróżbiarstwa, profesor Siemianow, przepytywał właśnie Aleksiejego, jednak ten ostatni niczego nie umiał. Cały czas plątał się w swojej wypowiedzi i jąkał, próbując ułożyć w całości choć jedno poprawne zdanie. W pomieszczeniu zapadła taka nuda, że zauważyłam, iż większość uczniów korzysta z okazji, by położyć się na książkach i choć na chwilę przymknąć powieki.

- Idiota! – warknął nagle nauczyciel, rzucając w stronę Aleksiejego jakimś ciężkim podręcznikiem. Książka przeleciała tuż obok barku chłopaka i trafiła z głośnym hukiem na ścianę. Wszyscy zgromadzeni od razu podnieśli głowy znad swoich ławek i zaczęli interesować się zaistniałą sytuacją. Aleksiej stał ze spuszczoną głową parę kroków od katedry i mówił coś niedosłyszalnego pod nosem. – Głośniej, Kuzniecow! Chciałbym usłyszeć choć jeden powód, dla którego nie będę musiał pisać listu do twoich rodziców.

- Jestem pełnoletni – burknął Aleksiej, wciąż nie podnosząc głowy znad swoich butów.

- Jaki jesteś? – Profesor zaśmiał się i stanął przy chłopaku. – Dupa jesteś. Panienka. Niezdara – wyzywał go Siemianow. Czasami zdarzało się tak, że kiedy ktoś z nas nie potrafił zupełnie nic przy pytaniu, profesorowie nie zostawiali na nas suchej nitki. Niektórzy grozili nam nawet jakimiś zaklęciami, ale za moich czasów w Durmstrangu nikt nie przeszedł ze słów do czynów. Kiedyś Siemianow powiedział nam, że Durmstrang to elitarna szkoła. Nie dla debili, jakimi jesteśmy. Dlatego nic nie stoi na przeszkodzie, abyśmy prosili rodziców, by ci przepisali nas do zapchlonego Hogwartu. Wszyscy nauczyciele nabijali się z tej brytyjskiej szkoły. Mówili, że chodzi tam więcej panienek niż do Beauxbatons. Na wyścigi wymyślali coraz to gorsze kawały, które serwowali nam na lekcjach. Twierdzili, że w Hogwarcie nawet charłaka na siłę uczą magii.

- Przepraszam, panie profesorze. – Czasami w takich momentach miałam ochotę głośno się śmiać. Widząc tych wszystkich „twardych chłopaków” (którzy za plecami rady pedagogicznej robili i mówili co im się żywnie podobało, obrażając ją niemiłosiernie) w chwili, kiedy potulnie jak baranki przepraszali i opuszczali zawstydzeni głowę, chciałam wytknąć im język, a najlepiej zrobić zdjęcie. Teraz Aleksiej był skulony jak najbardziej potrafił, ale na przerwie z jego ust miały lecieć pod adresem profesora ostre przekleństwa, których chłopak nigdy nie wypowiedziałby w jego pobliżu. Wolałby chyba zginąć.

- Aleksiej Kuzniecow, tak? Siadaj. Możesz uprzedzić rodziców, że dziś pod wieczór mogą spodziewać się sowy ode mnie. Oczywiście, o ile zdążysz. – Na ustach nauczyciela krążył wredny uśmieszek. Aleksiej z rezygnacją podszedł do swojego stolika, szurając nogami. Profesor odprowadził go wzrokiem, a następnie spojrzał na całą naszą klasę. Jego oczy mówiły to, czego obwiali się wszyscy. Pytanie zbiorowe.

- Dzięki, Aleksiej. – Usłyszałam czyjś szept skierowany do Kuzniecowa. Byłam pewna, że jeśli Siemianow postawi parę nieprzyjemnych ocen na dzisiejszej lekcji, ich właściciele nie będą odzywać się do Aleksiejego przez następny tydzień.

Siemianow leniwie oblizał usta. Serca zgromadzonych waliły jak dzwony. No bo powiedzcie mi, kto się uczył w wakacje? Chyba tylko ja.

- Więc powie nam… Iwanow! Odpowiedź na pytanie, które zadałem Kuzniecowi. – Po słowach nauczyciela zapanowała cisza. Nikt się nie odzywał. Nawet Iwanow, który ograniczył się do przełknięcia głośno śliny i niechętnego rozchylenia ust.

- Ale… ale jakie było pytanie dla Aleksiejego? – zająknął się w końcu chłopak, przerywając milczenie. Jego kolega z ławki próbował mu coś szybko podpowiedzieć, jednak  już nic z tego nie wyszło.

- Troll*. Haratt? – Profesor momentalnie wyznaczył kolejnego ucznia.  

Chłopak przy kości, który został wywołany do odpowiedzi, spojrzał prosto w oczy nauczyciela. Znał odpowiedź.

- Linia Merkurego – oznajmił dumnie. Odgarnął z czoła opadające kosmyki blond włosów i czekał na reakcję pytającego. Siemianow uśmiechnął się do niego, a Haratt odwzajemnił uśmiech. Chyba oczekiwał jakiejś dobrej oceny.

- Źle, Haratt. Troll. – Wręcz krzyknął Siemianow, celując w grubego palcem. – Powtórz pytanie.

Chłopak pobladł. Był uważany na naszym wydziale za kujona. Na każdej przerwie widywaliśmy go z podręcznikiem albo pergaminem zapisanym notatkami. Zarywał noce, aby przygotować się dobrze do każdej lekcji. Do swoich celów szedł po trupach. Nikt go nie lubił. Haratt nigdy nam nie pomagał. Dbał tylko o własny tyłek i nie wiedział, co oznacza wyraz „koleżeństwo”. Nie wiedzieliśmy tylko czy nigdy nie zajrzał do słownika języka bułgarskiego, czy po prostu nie chciał znać znaczenia tego słowa.

- Ale… Ale przecież…

- Powtórz pytanie, powiedziałem! Kolejny, który kwalifikuje się do Hogwartu? Bez obaw, głuchych też przyjmują – przerwał mu brutalnie nauczyciel. Widać było, że mimo zdenerwowania czerpie z tej lekcji dobrą zabawę. Pewnie całe wakacje czekał, by poniżyć jakąś klasę.

- Jaka linia, kiedy jest niewyraźna, mówi o ludziach, którzy wykorzystują swoje uzdolnienia – odparł w końcu chłopak. Miałam wrażenie, że trzęsie się ze strachu. Tylko ja z całej klasy siedziałam spokojnie na swoim miejscu i nie bałam się tego, że pytanie może przejść na mnie.

- I uważasz, że to linia Merkurego? Powinienem ci postawić drugiego Trolla. Morozow? – Siemianow przeniósł swój wzrok na chłopaka, który siedział obok mnie. Gregorij Morozow był nieukiem. Specjalnie zajął miejsce w mojej ławce, aby w razie co otrzymać ode mnie jakąś pomoc. Tym razem nie mogłam nic zdziałać. W klasie panowała taka cisza, że nawet najdelikatniejszy szept zostałby wychwycony przez zdenerwowanego nauczyciela.

- Nie wiem, panie profesorze. Mam ciekawsze zajęcia w wakacje niż nauka wróżbiarstwa. Z całym szacunkiem – oznajmił twardo. Potrafił nie dać się poniżyć. Ale nie miał żadnych zdolności negocjacji, co zdecydowanie utrudniało mu wszelkie kontakty z nauczycielami. Już wiele razy podpadł Siemianowowi, pyskując mu, a że nauczyciel wróżbiarstwa był pamiętliwy, obiecał chłopakowi, że ten pożałuje swojego butnego nastawienia.  

- Z całym szacunkiem, Morozow, ale pozwolę ci teraz iść do sowiarni i uprzedzić rodziców, że mogą się spodziewać mojej wizyty. Mam już dość zarówno twojego nieuctwa, jak i odzywek, które możesz kierować do swoich kolegów, ale nie do mnie. – Twarz Siemianowa poczerwieniała. Wreszcie znalazł równego sobie. Choć niekoniecznie. Nauczyciel w Durmstrangu zawsze stał na wyższej pozycji. Dużo wyższej pozycji. Profesor mógł wszystko, uczeń nic. Co najwyżej miał możliwość podporządkowania się nauczycielowi.

- Chętnie bym to zrobił, panie profesorze, ale nie chciałbym, aby pan profesor tracił czas na odwiedziny u moich rodziców. Uważam to za zbędne. – Gregorij silił się na uprzejmy ton głosu, ale nie czarujmy się – wychodziło to nie lepiej, niżeliby krzyczał lub nawet darł się na całe gardło. Chłopak, który siedział za nim, kopnął go w krzesło, aby zasugerować mu, aby spokojnie przeprosił nauczyciela za przypływ emocji i przyznał się do swojego błędu. Jednak kopnięty ani myślał tak postąpić.

- Ja natomiast uważam za zbędne twoje wypowiedzi. I nie chciałbym, abyś tracił na nie czas. Masz w tej chwili iść do sowiarni, ale nie musisz się śpieszyć z pisaniem listu. Przed wizytą u twoich rodziców muszę jeszcze wstąpić do dyrektora Kruma, aby wystawił mi stosowne pismo dotyczące wydalenia cię z Durmstrangu. Nie tylko ja uważam, że nie nadajesz się do tej szkoły. Moją opinię podziela połowa grona pedagogicznego, Morozow – oznajmił spokojnie. Gregorij otworzył szeroko usta ze zdziwienia. Nie spodziewał się tego. Pozostali, w tym ja, również nie. Owszem, Morozow zawsze był dość impulsywny i zaczynał wiele kłótni z nauczycielami, ale nikt nigdy nie zagroził mu, że wyrzuci go ze szkoły. Profesorowie denerwowali się, kiedy sprawdzali jego eseje czy testy, bo twierdzili, że Gregorij nie posiada żadnej wiedzy, ale wiedzieli doskonale, że jeszcze trochę, a chłopak sam opuści Durmstrang., w końcu uczył się już w siódmej klasie. Trzeba się z nim było tylko przemęczyć. Niestety, niektórzy nauczyciele uważali, że w Instytucie nie ma miejsca dla uczniów, na których trzeba przymykać oko.

Gregorij siedział jeszcze chwilę na swoim miejscu i wpatrywał się ślepo we wrednie uśmiechniętego Siemianowa, aby po chwili wstać, złapać aa swoją torbę i wręcz wybiec z klasy, trzaskając za sobą głośno drzwiami. Zasłoniłam uszy przy huku, jaki spowodował, gdy zniknął już za z zasięgu wzroku. Współczułam mu. Miałam ochotę rzucić wszystko i go dogonić, choć tak naprawdę był jedynie moim kolegą z wydziału. Chłopakiem, który miał sypialnie na moim korytarzu. Uczniem, który zawsze spisywał ode mnie zadania na wróżbiarstwie. Byłam za dobra, to uznawałam za swój największy problem.

- Dobrze, w takim razie, głąby i panienki, posłuchajcie prawidłowej odpowiedzi. Mary, udzielam ci głosu. –Siemianow zawsze zwracał się do mnie, kiedy nikt inny nie potrafił odpowiedzieć na jego pytanie. Wiedział, że jestem dobrze przygotowana na każdą jego lekcję (a na który inny przedmiot nie byłam?) i nie zawiedzie się na mnie. Uczyłam się pilnie głównie ze względu na tatę – aby żaden nauczyciel nie musiał się na mnie u niego uskarżać. Tego bym chyba nie przeżyła. Ojciec by mnie zabił.

Westchnęłam cicho i już otworzyłam usta, by odpowiedzieć na pytanie, kiedy usłyszałam szept za swoimi plecami: „Mary zawsze wie. Mary zawsze umie. Nie ma to, jak mieć ojca dyrektora. Beztroskie życie w tej budzie. A my tu harować musimy.”

Zabolały mnie te słowa. Nie wiedziałam, kto je wypowiedział, ale były one zupełnie nieprawdziwe. Strasznie denerwowało mnie, że ludzie myśleli, iż wszystkie sukcesy odnoszę dzięki ojcu. W sumie niby była w tym jakaś część prawdy. Gdybym się tak nie bała jego reakcji na moje niepowodzenia, to pewnie zostałabym nieukiem albo uczyłabym się trochę mniej niż przeciętnie. Ale przecież to nie ojciec we własnej osobie załatwiał mi dobre stopnie! To nie on za mnie pisał sprawdziany! To nie on zakuwał za mnie do testów! To wszystko było moją ciężko pracą.

Ale wiedziałam, o co im też po części chodzi. Do chłopaków nauczyciele zwracali się po nazwisku. Do mnie wszyscy jak jeden mąż mówili po imieniu. Podejrzewałam, że unikają  wypowiedzenia nazwiska Krum, bo kojarzy im się za bardzo z dyrektorem i czują się zwyczajnie głupio, gdy mają zwracać się nim do uczennicy, nawet jeśli (albo tym bardziej) jest ona jego córką. Ale moi koledzy interpretowali to na swój sposób – po prostu dostaję fory ze względu na to, że tata jest dyrektorem. A może… Może rzeczywiście dostawałam fory, tylko nie chciałam tego zauważyć?

- Mary? – Siemianow zaczął się trochę niecierpliwić. Znałam doskonale odpowiedź na jego pytanie. Chodziło o linię Słońca. Uczyłam się o niej jeszcze dziś rano, po tym, jak wyszłam z biblioteki. Ale toczyłam wewnętrzną walkę. Do dziś nie mam pojęcia czy w niej przegrałam, czy wygrałam.

- Nie wiem, panie profesorze – odparłam potulnie. Przełknęłam głośno ślinę i spuściłam głowę w dół. Czułam na sobie wzrok wszystkich chłopaków. Byliby chyba bardziej zaskoczeni tylko wtedy, gdyby wcześniej Morozow odpowiedział na pytanie nauczyciela poprawnie.

- Won, nieuki! Idioci! Ja już lekcję skończyłem, dziękuję! – Zaczął nagle wrzeszczeć Siemianow. Nie podnosząc głowy do góry, spakowałam prędko swój podręcznik i pióro, a następnie wstałam ze swojego krzesła. – Ja wam tu kiedyś przyprowadzę uczniów z mojego wydziału! Ci, którzy chodzą tam do trzeciej klasy, biją was swoją wiedzą na głowę! Wszyscy powinniście zostać wyrzuceni! Wszyscy bez wyjątku! – darł się dalej. Każdy z nas pchał się do wyjścia, by jak najszybciej opuścić salę. Nie mieliśmy ochoty siedzieć tu ani chwili dużej. Tym bardziej ja.

- Mary, dzięki! – odezwał się ktoś za mną, gdy już wydostaliśmy się na zewnątrz. Nie odwróciłam się. Przyspieszyłam tylko kroku, aby po chwili mój marsz zamienił się w bieg. Chciałam uciec z tamtego miejsca jak najszybciej i pobyć gdzieś sama.

Co ja narobiłam?!

Bałam się, tak potwornie się bałam. Po moich policzkach zaczęły płynąć łzy. Przecież ojciec mnie zabije! Będzie musiał słuchać o tym, jak jego córka dała plamę na lekcji. Będzie się za nią wstydził. On… On…

zabije ją! Po prostu ją zabije!

Co mi strzeliło do głowy? Chciałam się nagle bawić w koleżeńską córkę dyrektora? Było mi głupio, że chłopaki myślą o mnie tak źle, ale przecież nikt nie kazał mi im niczego udowadniać! Mogą sobie uważać, co tylko chcą, nic mi do tego!

Oczy mnie piekły, serce mnie kłuło, ledwo łapałam oddech.

Pożycz mi oczy, pożycz mi serce, pożycz mi płuca! Pożycz mi swoje życie, bo ja nie chcę już tak żyć!

* uznałam, że z uwagi na fakt, iż Sumy czy Owutemy to raczej międzynarodowe dokumenty, zarówno wyrabiane, jak i honorowane w każdym kraju, to i oceny we wszystkich szkołach powinny nazywać się tak samo.

~ * ~

Z dedykacją dla wszystkich czytelników, którzy zdecydowali się śledzić losy Marybeth Krum. Wasz przemiłe komentarze naprawdę dodały mi siły do pisania, choć ja cierpię niesamowicie na chroniczny brak samozadowolenia ze swojej twórczości, więc mam wrażenie, że zawiodę Was tym, jak poprowadzę dalej fabułę. Dlatego też mam prośbę – nie bójcie się czasem zmieszać mnie w komentarzu z błotem, jeśli jest to konieczne. Jeżeli robię coś źle, to chciałabym o tym wiedzieć. Z góry dziękuję ^ ^