Nagrobek 10

Trudne sytuacje powinny hartować, ale mnie coraz bardziej pogrążały w grząskim piasku, z którego trudno się było wydostać. Miałam ochotę krzyczeć z prośbą o ratunek, ale wiedziałam, że jej nie otrzymam. Kto mógł mi pomóc? Kto chciał?

- Krum!

Doskonale znałam ten głos, ale nie słyszałam go od bardzo dawna. Tak naprawdę od momentu naszej kłótni we wrześniu, już w ogóle ze sobą nie rozmawialiśmy, a wręcz staraliśmy się siebie unikać. Nie spoglądaliśmy nawet w swoim kierunku, o wspólnym spędzaniu czasu już, oczywiście, nie wspominając.

- Frey? – Odwróciłam się, przecierając prędkim ruchem swoje oczy, aby nie było widać w nich śladów łez. Wciąż jednak pozostawały zaczerwienione.

Przez jedną krótką chwilę zastanawiałam się, czy może Kurt chce jeszcze raz mnie przeprosić i w końcu się pogodzić. Mimo podłego humoru od początku definitywnie powiedziałam sobie „NIE!”. Zawiódł moje zaufanie, które kiedyś otrzymał, a ja nie rozumiałam pojęcia drugiej szansy. Potem jednak okazało się, że…

Kurt nie jest sam. Więc nie chce się godzić.

Koło niego stał Aleksiej, Albert, Sasza, Borys i Olgierd. Wszyscy pochodzili z mojego wydziału i chodzili ze mną na lekcję. Cała szóstka była zgraną paczką, do której kiedyś dopuszczali jeszcze mnie, najprawdopodobniej po to, aby mieć od kogo spisywać lekcje, ale to tylko moje przypuszczenia. Po jakimś dłuższym czasie stali się znośnie obojętni na moją urodę, więc nie widziałam problemu, aby spędzać z nimi przerwy czy czas na naukę w bibliotece. Można uznać, że trochę ich lubiłam.

Choć ich dzisiejsze miny nie pokazywały, że są do mnie pogodnie nastawieni.

- Pierwszy raz powiedziałaś do mnie po nazwisku – zauważył.

- Bo nie przypominam sobie, abym miała na imię Krum – odparłam, mrużąc zaczerwienione i opuchnięte oczy. Wpatrywałam się pytająco w całą grupę, która stała parę metrów przede mną. Nie był to dobry dystans do rozmowy, ale ja ani śniłam go zmniejszyć. Wolałam podnosić głos, niż zrobić kilka czy kilkanaście kroków do przodu.

- Po prostu potwierdziły się nasze przypuszczenia… - zaczął Aleksiej, gdy Kurt ani śmiał się już odezwać. Od początku wiedziałam, że jest zwykłym tchórzem. Może i takim jak ja, ale nie potrafiłam go inaczej nazwać.

- Przepraszam bardzo, ale chyba ten idiota – wskazałam dłonią na Freya – wygadał wam, że…

Nie pozwolili mi skończyć.

- Tu już nawet nie o to chodzi! Zobacz, jak się zachowujesz!

- Jak ja się zachowuję? – Nie wytrzymałam. Nie rozumiałam, do czego piją. Pewnie zaraz miałam się dowiedzieć o jakichś niestworzonych historiach, które mnie dotyczyły. Aż nie mogłam się ich doczekać.

- Cały czas spędzasz tylko czas z Hogwartem! Kiedyś nabijaliśmy się z nich, śmialiśmy z tych debili, w końcu Durmstrang to Durmstrang. Jesteśmy najlepszą szkołą w Europie.

- I najbardziej zadufaną w sobie – dodałam. Owszem, nigdy nie przypuszczałam, że mogłabym znaleźć wspólny język z Hogwartczykami. Wcześniej to był jak inny świat. Ale musiałam przyznać, że… polubiłam ich towarzystwo. Nawet jeśli musiałam zdzierżyć durne wygłupy i poczynania Jamesa. – Jaki jest problem w tym, że nie nienawidzę Hogwartu tak jak wy?

- Zmieniłaś się.

- Nie wątpię. – Spojrzałam mu prosto w oczy, próbując nie mrugać. Aleksiej przyjął wyzwanie, myśląc, że zaraz oderwę wzrok. Nie zrobiłam tego, co znacznie zaskoczyło nie tylko chłopaka, ale i mnie samą. Z tego tez powodu Aleksiej z powrotem otworzył usta, z których popłynęło krótkie:

- Chcielibyśmy mieć na nazwisko Krum. Wszyscy bez wyjątku.

- Myślałam, że to już sobie wyjaśniliśmy!

- Nie przypominam sobie. Może i to nie twoja wina, ale pomyśl, jak się czujemy! Dodatkowo spoufalasz się z wrogami! Myślisz, że cię lubią? A zaprosili cię chociaż na swoją dzisiejszą imprezę? – uśmiechnął się do mnie złośliwie. Myślał, że zaboli mnie druga część jego wypowiedzi. Nie mógł bardziej się mylić. Spojrzałam na niego z pełnym wyższości spojrzeniem i podniosłam dumnie podbródek do góry.

- Zaprosili – odpowiedziałam. Przez chwilę Aleksiej wyglądał na zmieszanego. Szybko mu jednak przeszło, bo zaatakował mnie po raz kolejny.

- To czemu tam nie jesteś? – spytał.

- Bo nie chcę – nie skłamałam. Uważałam, że nie mam czego świętować. Zresztą czas spędzony w towarzystwie pękających z dumy i przekonanych o własnej świetności baletnic z Beauxbatons nie wydawał się dla mnie atrakcyjnym. Zdecydowanie bardziej wolałam wrócić do swojego pokoju oraz wylać złość i smutek dzisiejszego wieczoru na dotychczas śnieżnobiałe płótno naciągnięte na moją sztalugę. Nie malowałabym nic konkretnego, po prostu chciałam pobiegać pędzlem po bazie, robiąc na niej różnorakie ciemne plamy.

Moi rozmówcy, choć powinnam raczej powiedzieć: mój rozmówca i jego towarzysze, parsknęli sztucznym śmiechem na moje słowa, kręcąc przy tym przecząco głowami.

- Przyznaj się, że cię nie zaprosili, i po sprawie. Po co masz kłamać – odezwał się końcu Albert, wkładając nonszalancko dłoń w kieszeń swojej szaty i opierając się o ścianę,  przy której stał.

- Kiedy ja nie kłamię – odparłam hardo, przenosząc na niego wzrok. Miałam ochotę uderzyć w niego teraz jakimś naprawdę dobrym i mocnym zaklęciem. Zresztą chciałam wypróbować swoje umiejętności nie tylko na nim, ale i na czterech pozostałych chłopakach.

-To idź tam. – Sasza wymownie spojrzał na zakręt korytarza za moimi plecami, który prowadził do auli, a co za tym idzie – sypialni Hogwartu i Beuaxbatons, w której organizowana była zabawa na cześć reprezentantów owych szkół. Jego rozkaz strasznie mnie zdenerwował.

- Bo co? Bo mam wam udowodnić, że ich rzeczywiście lubię, a oni naprawdę lubią mnie? I że nie potrzebuję was do szczęścia? – warknęłam.

- Właśnie tak – odezwali się chórem Aleksiej i Albert. Śmiejąc się z ich zgodności, spojrzałam na nich zażenowana. Nie miałam żadnej ochoty nic im udowadniać, ale wiedziałam, że nie dadzą mi potem w tej sprawie spokoju. Podejrzewałam, że zaczną się ze mnie naśmiewać, że liczyłam na przyjaźń Hogwartczyków, a ci wcale nie przejmują się moim istnieniem. Poza tym, poczułam, że miło byłoby im pokazać, że nie potrzebuję ich do szczęścia i mogą sobie o mnie myśleć, co im się tylko rzewnie podoba.

- W takim razie zapraszam szanowną wycieczkę za mną! – rzuciłam i odwróciłam się tyłem do kolegów z wydziału. Ruszyłam szybkim krokiem w stronę auli, momentalnie słysząc za sobą kroki współrozmówców. W połowie drogi zagryzłam ze zdenerwowaniem dolną wargę, uświadamiając sobie, że w sumie nie mam najmniejszej ochoty przywitać się z imprezą, która rozpoczęła się jakiś czas temu w pomieszczeniu, do którego zmierzałam. Zmniejszałam więc odległość do drzwi, gorączkowo zastanawiając się, jak mogłabym się jeszcze wymigać. Niestety, nic nie wpadło mi do głowy. Stanęłam więc przed aulą, ale zanim otworzyłam drzwi, spojrzałam wymownie na chłopaków.

- Jeśli teraz tam wejdziesz, możesz się do nas nie odzywać do końca życia. Nie będziemy ci pomagać w Turnieju! – zastrzegł szybko Aleksiej, wyciągając w moim kierunku dłoń, jakby chciał mnie powstrzymać przed zrobieniem jakiegoś głupstwa. Zaśmiałam się na jego słowa i, zapominając przestraszyć się jego groźby, otworzyłam usta, a następnie powiedziałam:

- Cóż za strata! Bo gdybym nie otworzyła, zostalibyście moimi fanami! – mruknęłam, a następnie zamaszyście szarpnęłam za klamkę od drzwi. Momentalnie przywitała mnie głośna muzyka, której nie było słychać poza aulą, zapewne przez zastosowane specjalne wyciszające zaklęcie. – Do miłego zobaczenia – zakończyłam jeszcze, a następnie zamknęłam za sobą drzwi z trzaskiem. Kiedy tylko znalazłam się całkowicie w pomieszczeniu, pokręciłam zaprzeczająco głową, wspominając nieprzyjemne spotkanie.

- Boli mnie głowa. – Usłyszałam momentalnie znajomy głos. Należał do Rose Weasley, która stała bardzo blisko mnie i trzymała dłoń przyłożoną wierzchnią stroną do czoła. Koło niej rysowała się sylwetka Lily Potter, która rozglądała się z zainteresowaniem po pomieszczeniu, jakby kogoś szukała. – Boli mnie głowa – powtórzyła Rose nieco głośniej, przybliżając usta do ucha kuzynki.

- Zamknij się, Rose. Ja mam nektosalmotezę i nie marudzę – mruknęła Lily, która po chwili odnalazła wzrokiem jakiegoś chłopaka w żółtym krawacie, któremu pomachała z wielkim uśmiechem na ustach, a następnie posłała mu niewidzialnego całusa.

- Co to za nektosel…? No, wiesz, o co mi chodzi. – Rose wcale nie zrażała się postawą kuzynki. Zresztą doskonale wiedziała, że może spokojnie uznawać Lilkę za swoją bliską przyjaciółkę. Mimo swoich komentarzy, ruda naprawdę ceniła sobie obecność brązowowłosej.

- Uczulenie na Uperdliwus Człowiekus – wyjaśniła uprzejmie Potter, choć minę miała dość zniecierpliwioną. Oddychała głęboko, jakby walczyła ze sobą, aby nie uderzyć swojej kuzynki w potylicę. Tak po przyjacielsku, aby ból głowy zniknął.

- Na co…? – Nie zrozumiała w pierwszym momencie Rose, ale po chwili oprzytomniała. – Aaaa! – Podniosła do góry palec wskazujący od prawej ręki, jakby wpadła na jakiś genialny pomysł. – To znaczy, jestem na ciebie wściekła, Lily.

- Ale to naprawdę istnieje! Fred może potwierdzić! – upierała się Lilka. W tej samej chwili stanęła na palcach, aby wyszukać w tłumie rudowłosą czuprynę, aż w końcu wrzasnęła na całe gardło: - Kuuuuuuzyn!

Nie otrzymywała jednak żadnego rezultatu.

- KUUUUUUZYYYYYYYN! – rozdarła się więc, stając się godnym przeciwnikiem dla strasznie głośnej muzyki. Jednak i tym razem młody Weasley nie odwrócił głowy, a wciąż był zaabsorbowany rozmową z Ianem.

- Fred! – zaryzykowała Rose, dając popis swojego piskliwego głosu. Ku mojemu zdziwieniu, tym razem rudowłosy zareagował na zawołanie, przerywając z kwaśną miną pogawędkę z kumplem. Spojrzał podenerwowany w kierunku swoich kuzynek i wziął głęboki oddech.

- Zamknij się w końcu, Rose! – rzucił w odpowiedzi, a następnie spokojnie powrócił do wysłuchiwania Iana, który mówił o czymś z wielką pasją. Rose skrzyżowała momentalnie ręce na piersi, robiąc obrażoną minę, a Lily nie mogła wytrzymać ze śmiechu. Musiałam przyznać, że i ja zaśmiałam się szczerze z całej wynikłej sytuacji.

- Dobra, chodź zatańczyć! – oznajmiła w końcu Lilka, kiedy podniosła się już w podłogi, po której przedtem się tarzała, i otrzepała swoje spodnie szybkim ruchem dłoni. Następnie złapała młodą Weasley za mankiet i pociągnęła ją na środek pomieszczenia, choć nikt inny jeszcze nie tańczył. Rose z początku znacznie się opierała, a nawet wyrywała, ale w końcu dała za wygraną, widząc, że mimo iż Lily robi z siebie kretynkę, poruszając się w rytm muzyki, nikt nie zwraca na nią uwagi.

Tym razem to ja rozejrzałam się uważnie po pomieszczeniu w poszukiwaniu Albusa, kiedy to znalazłam wzrokiem kogoś innego. Był to nie kto inny jak James, na którego kolanach siedziała Colette śmiejąca się z jego żartów. W tej samej chwili, kiedy spojrzałam na Pottera, do jego ucha nachyliła się jakaś inna Francuzka, która szepnęła mu coś krótkiego, a następnie prędko się oddaliła. Chłopak odprowadził ją wzrokiem, wpatrując się szczególnie w tę część ciała, która zaczynała się po plecach. Poczułam jakieś ukłucie w sercu. Nie, to nie była zazdrość ani nic w tym rodzaju. Po prostu czułam się dziwnie, kiedy widziałam, jak zachowuje się chłopak, któremu niby na mnie zależy.

Nagle zostałam potrącona przez jakiegoś blondyna, który wpadł na mnie rozpędzony, popychając mnie na ścianę obok drzwi. Zaraz za nim dreptał posłusznie czarnoskóry brunet, którego kojarzyłam już z akcji „Skaczące, płonące ryby”. Nie zdążyłam nawet przyjrzeć się blondynowi, ponieważ ten momentalnie otworzył drzwi od auli i wypadł na zewnątrz, nie racząc nawet przeprosić mnie za swoje zachowanie. Z pewnym oburzeniem oderwałam się od ściany i wyprostowałam, rozmasowując sobie jeszcze obolały łokieć, który najbardziej oberwał podczas spotkania z twardą powierzchnią.

- Mary? Naprawdę myślałem, że nie przyjdziesz! – Nie musiałam już dłużej poszukiwać Albusa, bo zanim powróciłam do swojego wypatrywania, to chłopak pierwszy znalazł moją osobę i ruszył w jej kierunku. Po chwili stał już tuż obok, uśmiechając się do mnie od ucha do ucha. Widziałam jednak, że był to nieszczery uśmiech. Taki, jaki zakwita na naszych ustach, gdy chcemy ukryć targającą nami gorycz porażki.

- Ja też myślałam, że nie przyjdę. Nie mam czego świętować – wyjaśniłam krótko. – Po prostu te debile z mojej szkoły mnie podpuściły, że nikt z was mnie nie lubi, a ja się tylko łudzę. Trzeba było im coś udowodnić, nawet jeśli rzeczywiście mnie nie lubicie – dodałam, wpatrując się wyczekująco w Albusa.

- My ciebie nie lubimy, nie wiem, jak w ogóle mogłaś pomyśleć, że jest inaczej! To, że Lily ciągle ma ochotę cię tu spraszać, James uwielbia o tobie pleść, Rose uważa, że jesteś całkiem inteligentnym rozmówcą, a ja znalazłem osobę, z którą potrafię całkiem normalnie się dogadać, wcale nie oznacza, że możesz nas uważać za swoich znajomych – oznajmił ze złośliwym uśmieszkiem, chowając dłonie do kieszeni swoich jeansów. Poczułam się w tej chwili dość niekomfortowo, ponieważ odkryłam, że wszyscy, którzy są zgromadzeni w auli, mają na sobie zwykłe i luźne ubrania, a ja chodziłam cały czas w czerwonej szacie do kostek i z dekoltem pod samą szyję.

- Tak też myślałam. Przepraszam za wszystkie wnioski, które niesłusznie wyciągnęłam – odparłam zaczepnie, próbując sprawić, by uśmiech na twarzy Albusa nabrał choć trochę szczerości. Niestety, chyba mi się to nie udało.

- Przeprosiny przyjęte – mruknął Potter, a następnie odwrócił się do stołu z jedzeniem. – Chcesz się może czegoś napić? – zaproponował, przechylając lekko głowę na bok.

- A co jest?

- Woda, woda, woda, woda, woda, woda, sok dyniowy i herbata. Proponuję herbatę, bo woda jest z kranu, a sok dyniowy został podkradnięty z przedwczorajszej kolacji, może być raczej… mało świeży. Herbata parzona przed paroma godzinami. Ale dobra – oznajmił, wzruszając ramionami.

- To poproszę… herbatę – zdecydowałam, podchodząc do stołu. Albus sięgnął po jedną ze szklanek, a następnie nalał mi do niej żądanego napoju. Odebrałam od niego naczynie i upiłam z niego łyka. Smak wcale nie należał do złych.

Kiedy wypiłam całą herbatę, a kubek po niej odstawiłam na parapet, gdzie zbierały się już inne brudne szklanki, poszliśmy z Albusem usiąść pod ścianą. Zajęliśmy miejsce w wolnym kącie i zamilkliśmy na moment. Podczas niego odkryłam z rozbawieniem, że Lily wciąż zmusza Rose do tańczenia na parkiecie, obkręcając ją dookoła własnej osi. Zaraz po tym przeniosłam wzrok na Colette, która flirtowała bezwstydnie z jakiś Brytyjczykiem z zawiązanym luźno granatowym krawacie. Kawałek od nich stał James nalewający teraz sok dyniowy dla jakieś dziewczyny z Beauxbatons.

- On już taki jest – wyjaśnił Albus, od razu odkrywając, na kogo się patrzę. – Nie chcę go bronić, bo sam go nie rozumiem, ale…

- Właśnie to robisz – zauważyłam trafnie, przenosząc wzrok na grupę Francuzek próbujących tańczyć Kankana do przebojów starych Fatalnych Jędz. Ci, którzy załatwiali muzykę, podkradli ją chyba ze skarbnicy swoich rodziców. Nikt normalny nie słuchał już teraz Fatalnych Jędz, choć jeszcze niedawno uważano ten zespół za ponadczasowy.

- Nie zmienisz go. James już taki jest – powtórzył się Albus, co nie miało dla mnie najmniejszego sensu.

- Potwierdzam, James już taki jest. – Nagle stanęła nad nami Lilka, ciągnąć za sobą ledwo dyszącą Rose. – Prosił mnie, abym z tobą o nim pogadała, ale nie uważam, bym musiała to robić. Jesteś wilą. Nie masz kontroli nad swoimi umiejętnościami, o czym wie, niestety, chyba każdy, kto choć raz cię spotkał, ale masz taką urodę i jesteś na tyle ładna, aby przyciągnąć wzrok każdego faceta. Moim zdaniem, powinnaś po prostu przeczekać stan Jamesa. Chłopak pierwszy raz porządnie się zauroczył, ale to pewnie przez twoją genetykę. Przyzwyczai się do niej w końcu i będzie po sprawie – zakończyła ruda, odgarniając za ucho długi kosmyk swoich włosów.

- Tak myślisz? – spytałam z nadzieją. Rzeczywiście słowa Lilki miały jakiś sens.

- Mam taką nadzieję. James nie jest typem chłopaka stałego w uczuciach i nigdy nim nie był – wyjaśniła miło Lilka, uśmiechając się pokrzepiająco. – Idziesz z nami zatańczyć kankana? Trzeba pokazać tym panienkom, jak to się robi! – podniosła głos na tyle, aby usłyszały ją Francuzki. Niestety, te, chyba nie rozumiały jej słów. Potter nie zniechęcała się tym jednak, jedynie spojrzała na mnie wyczekująco.

- Nie, dzięki. Padam z nóg. Zemdleję tam na środku – wyjaśniłam grzecznie, nie mając ochoty na żadne wygłupy tego wieczoru. Czułam się trochę lepiej po krótkiej rozmowie z Lilką, ponieważ miałam wrażenie, że mój problem z Jamesem został logicznie wyjaśniony i chyba zakończył się szybciej, niż zdążył się na poważnie zacząć, ale wciąż w pamięci pozostawała mi nieprzyjemna rozmowa z kolegami z wydziału, którzy jednym słowem odwrócili się ode mnie i nie chcieli mieć ze mną niczego wspólnego.

- W takim razie żałuj i płacz! – Lily znów wróciła na środek auli, ciągnąc za sobą posłuszną Rose. Uśmiechnęłam się pod nosem. Kątem oka zauważyłam, że i Albus to zrobił.

- Jak wy wytrzymujecie z nią w domu? – spytałam z rozbawieniem, patrząc, jak dziewczyna wytyka demonstracyjnie język w stronę francuskich współlokatorek. Jej brat wzruszył jedynie ramionami.

- A nie zapominaj, że po domu szaleje jeszcze James. Czasem współczuję moim rodzicom – odparł czarnowłosy, obejmując rękoma kolana. Znów powrócił do niego melancholijny nastrój. Nie wiedziałam, jak go pocieszyć, więc póki nie ubrałam w słowa tego, co chciałam powiedzieć, musiałam pogodzić się z ciszą, która została zasiana pomiędzy nami.

- Masz chandrę? – zaczęłam w końcu, spoglądając po raz kolejny już na chłopaka ze szczerą chęcią poprawienia mu nastroju.

- A ty? – Usłyszałam w odpowiedzi. Westchnęłam ciężko.

- Z początku myślałam, że powoli oswajam się z myślą, że jestem reprezentantką Durmstrangu. Potem jednak doszłam do wniosku, że oswajam się z tą myślą od pierwszego września. W mojej podświadomości od dawno wiadomo było, że zostanę zawodnikiem Turnieju Trójmagicznego. Jakoś to, że w końcu oficjalnie nim zostałam, nie…

- Zrobiło na tobie większego wrażenia? – zasugerował Albus. Zaprzeczyłam na jego słowa dynamicznym ruchem głowy, krzywiąc się przy tym, jakbym zjadła coś kwaśnego.

- Nie, skąd! Kiedy usłyszałam wynik, byłam zszokowana. Nie wiedziałam, jak to się mogło stać, w końcu to nie było możliwe. Ale jakiś czas temu… Po prostu zrozumiałam, że już dawno byłam przygotowana na to, że ojciec postawi na swoim – skończyłam, nie mijając się ani trochę z prawdą. Byłam szczera. Mówiłam w tej chwili dokładnie to, co akurat czułam.

- A jak to się w końcu stało, że wybrano ciebie, skoro nie wrzuciłaś zgłoszenia? – spytał Albus.

- To ojciec przygotowywał listę z kandydatami na podstawie zgłoszeń. Po prostu mnie dopisał – westchnęłam, kładąc dłonie na swoje kolana. Akurat w tej samej sekundzie skoczna muzyka zamieniła się na powolniejszą, przez co Lily zarzuciła na szyję swojej kuzynki ręce i próbowała zatańczyć walca, powstrzymując napadające ją i Rose salwy śmiechu. Gdyby nie fakt, że na imprezie nie było alkoholu, który widocznie nie był potrzebny Hogwartczykom do zabawy, byłabym pewna, że Lily zbyt dużo wypiła. Zdecydowanie zbyt dużo.

- To było rozsądne z jego strony – zauważył Albus, wpatrując się ślepo w jakiś punkt przed sobą. Zauważyłam, że usilnie próbuje zmienić tory rozmowy na moje sprawy, abyśmy się doszli do jego sytuacji.

- Albus, widocznie tak miało być. Nie zmienisz świata w pojedynkę. Głupi ma zawsze szczęście. To nie twoja wina, że James jest tym głupszym. Inteligencji się nie wybiera – odparłam, przybliżając się trochę do chłopaka. Poklepałam go pokrzepiająco po plecach, wpatrując się w niego z troską. W pewnej chwili myślałam, że Albus schowa twarz w swoich dłoniach, ale zamiast tego odwrócił się w moim kierunku.

- Mary, obiecaj mi jedno. Wystartujesz w Turnieju Trójmagicznym, dając z siebie wszystko. Pokażesz na co cię stać i wygrasz go, pokonując mojego brata. Dostaniesz pieniądze i zyskasz sławę, która nie będzie już zwykłym podziwianiem sławnego nazwiska. Przemęczysz się te parę miesięcy, skończysz szkołę, a w dniu otrzymania świadectwa, powiesz ojcu, co o nim myślisz, następnie uciekając z pieniędzmi wygranymi w turnieju. Może utrapienie da się zamienić w szansę wyzwolenia? – zasugerował chłopak. Spojrzałam na niego, jakby był nienormalny.

- Może – wybełkotałam tylko. Nie byłam w stanie niczego obiecać. Albus chyba to zrozumiał, bo przytaknął na moje słowa krótkim, aczkolwiek znaczących ruchem głowy. Jego kąciki ust lekko uniosły się do góry.

- Tyle mi wystarczy. Na obiecywanie jeszcze przyjdzie czas.

~*~

Jednym słowem: również dołączyłam do akcji „Obserwuję, nie spamuję”. Tzn… Sprawa wygląda tak, że ja nadal chcę być informowana o notkach u Was, bo, niestety, mogę sobie pozwolić na czytanie blogów tylko w weekendy i ładne przedstawienie zaległości w spamowniku jest dla mnie korzystniejsze, aczkolwiek z uwagi na fakt, iż większość z Was przystąpiła do tej akcji i nie chce być już z mojej strony informowana o rozdziałach, stwierdziłam, że ja też do niej „jednokierunkowo” przystąpię. Kasuję aktualną listę powiadamianych – jeśli ktoś chce jednak mimo wszystko otrzymywać informacje o nowościach – nie ma problemu, pisać mi pod tą notką xD

Nowy rozdział standardowo za dwa tygodnie w piątek ^ ^