Nagrobek 5

Dzień przybycia delegacji z Hogwartu i Beuaxbatons nadszedł zaskakująco szybko, a jedynym plusem, jaki cały ten przyjazd posiadał, był chyba fakt, że tej doby nie trzeba było tak szybko wstawać na lekcje. Z powodu, iż w noc poprzedzającą powitanie Francuzów i Brytyjczyków długo nie mogłam zasnąć, możliwość wylegiwania się w ciepłym łóżku przyjęłam z radością i uśmiechem na ustach. O mało nie spóźniłam się na sam moment witania gości, a, niestety, zostałam wybrana przez radę pedagogiczną do oprowadzenia Hogwartczyków po najważniejszych miejscach Instytutu. Do moich zadań należało też późniejsze sprawowanie opieki nad delegacją z Wielkiej Brytanii, aczkolwiek nie miałam pojęcia, co użyta wyżej „opieka” ma oznaczać. Przyzwyczajona jednak do tego, że robię mnóstwo rzeczy, które ani trochę mi się nie podobają, tylko dlatego, że boję się przeciwstawić, zapewniłam nauczycieli, że przydzielone do mnie zadania wykonam z ochotą i tak dobrze, jak tylko będę najlepiej potrafiła.

Z obydwóch szkół miało przyjechać do nas po dwunastu uczniów klasy siódmej i dwóch nauczycieli, w tym jeden dyrektor, a do przetransportowania takiej ilości osób potrzebnych było aż sześć świstoklików; trzy dla Hogwartu i trzy dla Beauxbatons. Wszystkie miały przenieść się dokładnie w tym samym czasie ze szkół macierzystych nad nasze Jezioro Durmstrandzkie, które było teraz pokryte cienką warstwą lodu.

Wszyscy uczniowie, rada pedagogiczna oraz pozostały personel mojej szkoły zebrał się ubrany w ciężkie, grube i identyczne płaszcze ze skóry, posiadające kaptury zakończone futrem. Rzeczywiście co poniektóre chłopaki czekały tylko na zaskoczone miny gości, którzy, wedle ich przypuszczeń, mieli przybyć w krótkich rękawkach. Kiedy więc wybiła godzina czternasta, wredoty zatarły swoje dłonie z głupimi uśmieszkami na twarzach. Przed naszymi oczami pojawiło się sześć takich samych błysków, które po chwili zostały zastąpione przez małe grupki trzymające w swoich dłoniach stare przedmioty, między innymi zardzewiały garnek czy zakurzoną lampkę nocną z abażurem. I o ile baletnice z Beauxbatons zarzuciły na swoje błękitne sukienki, które robiły za ich szkolny mundurek, granatowe płaszczyki, o tyle Hogwart rzeczywiście zaprezentował się w zwykłych, lekkich i cienkich szatach z ramionami przed łokcie. Brytyjczycy wydawali się naprawę zaskoczeni panującym chłodem.

Wymieniając porozumiewawcze spojrzenie z chłopkiem z wydziału przyrodniczego, któremu dziś przypadła ta sama robota co mi, z tym, że on zajmował się delegacją z Francji, ruszyłam do przodu i zbliżyłam się do Hogwartczyków. Stanęłam koło drobnej, rudej dziewczyny z masą piegów na nosie i bardzo cienkimi brwiami. Zielonooka uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie, odgarniając za ucho swoje długie i gęste włosy. To wtedy zwróciłam uwagę na jej zadbane paznokcie o kwadratowym kształcie, które wystawały lekko za opuszki palców.

- Witam serdecznie wszystkich gości w Instytucie Durmstrang! – Wreszcie do moich uszu dotarł głos ojca wzmocniony dodatkowo przez zaklęcie Sonorus. Tata wyglądał, jakby nie był zadowolony z napływu obcych gościa, a uśmiech przyszyto mu siłą lub doklejono za karę. – Bardzo miło nam was wszystkich widzieć! Niezmiernie cieszymy się, że tym razem to Durmstrangowi przypada organizacja wielkiego i sławnego Turnieju Trójmagicznego. Dla dyrektora, jakim jestem, to ogromny zaszczyt, dlatego postaram się, aby turniej był wielkim, zapadającym w pamięć wydarzeniem o szczęśliwym zakończeniu. Wszystkie delegacje prosimy o udanie się przodem w kierunku przygotowanej już sali, w której będziecie jadać posiłki. – Ojciec zszedł z podwyższenia, które ustawiono w centralnym miejscu, czyli zaraz obok jeziora, a po chwili wymierzył swoją różdżkę w kierunku gardła i wypowiedział szeptem formułę jakiegoś zaklęcia, którego, mimo ciągłego działania Sonorusa, nie dosłyszałam. Podejrzewałam jednak, że cofnął swój ostatni czar.

Odwróciłam się całkowicie w stronę delegacji, siląc się na ciepły i, co najważniejsze, szczery uśmiech.

- Zapraszam za mną – oznajmiłam, szybko przyglądając się gościom. Z początku byłam gotowa uważać  filigranową rudą za młodą nauczycielkę – miała bardzo dojrzałą urodę i zdecydowanie wyglądała na starszą niż siedemnaście lat. Dopiero teraz zauważyłam jednak dwójkę starszych mężczyzn wybijających się z grupy przez zupełnie inny krój i odcień szat. W jednym z nich od razu rozpoznałam Harry’ego Pottera, dyrektora Hogwartu. Mój wzrok mimowolnie powędrował do jego czoła, chcąc ujrzeć sławną błyskawicę. Niestety, została ona aktualnie przykryta grzywką czarnych, potarganych włosów. Przeniosłam się więc z jego zmęczonej i namaszczonej zmarszczkami twarzy na drugiego mężczyznę, którego zupełnie nie kojarzyłam. Po zlustrowaniu go wzrokiem odwróciłam się w końcu na pięcie i ruszyłam spokojnie w kierunku zamku.

Widziałam, że chłopaki z Durmstrangu byli bardzo niezadowoleni, że kazano im przychodzić w taką pogodę nad jezioro dla głupiego, kilkuminutowego przywitania gości, które w sumie mogło się odbyć bez ich obecności. W końcu nie wydarzyło się nic widowiskowego. Zagraniczni zostali przetransportowani w najbardziej zwyczajny sposób, jaki tylko mógł istnieć – skorzystali ze świstoklików.

Cały tłum ruszył w kierunku świetlicy, która na czas Turnieju Trójmagicznego miała się zamienić w normalną jadalnię. Z tego tez powodu uczniowie Durmstrangu otrzymali dwa dni temu rozkaz podesłania swoich skrzatów do mojego ojca i nakazania im słuchania jego we wszystkim. Od tego czasu stworzenia miały na jakiś okres zjednoczyć siły, by przygotowywać wspólne posiłki dla trzech szkół.

- Ale tu zimno! – Uśmiechnęłam się pod nosem i otuliłam automatycznie cieplej płaszczem, gdy usłyszałam jakiś damski głos za sobą. Był czysty i delikatny, jednak tym razem wyrażał swoje podirytowanie. Sprawdziłam kątem oka do kogo należał. Jego właścicielka była średniego wzrostu brunetką, której wręcz należało pozazdrościć gęstych, długich i zdrowo wyglądających loków oraz ciemniejszej karnacji. Moją uwagę przyciągnęły też jej stosunkowo duże usta kojarzące się niezbyt miło z rybą. Mimo wszystko mogła pochwalić się delikatnymi rysami twarzy.

- Rose, czy to nie ty byłaś osobą, która zapewniała nas wszystkich żarliwie, że panują tutaj upały nie do wytrzymania? – Tym razem usłyszałam pogodny głos rudowłosej. Dziewczyna maszerowała dzielnie z uśmiechem na ustach, choć widać było, że zgadza się z koleżanką – miała na skórze dreszcze.

- Z początku nie. Tłumaczyłam wam dobitnie, że jedziemy do Rosji, w największe zimnice, jakie istnieją. Ostrzegałam was nawet przed śniegiem! – Dziewczyna o imieniu Rose oceniła odkładający się na trawie szron sceptycznym spojrzeniem. – Jak widać, miałam rację.

Zaśmiałam się w duchu na wypowiedź ciemnookiej. Nawet nie wiedziała, jak bardzo się myliła. Najchętniej wyprowadziłabym ją z błędu, ale ja, w przeciwieństwie do niektórych osób, potrafiłam świetnie dotrzymywać powierzonych mi tajemnic.

Od lat krążyło sporo teorii na temat miejsca powstania Durmstrangu. Wiele osób było gotowych uciąć sobie głowę za swoją pewność co do tego, że Durmstrang znajduje się w którejś z części Bułgarii. Trochę myliło ich jednak to, że obszary Instytutu zawsze były uważane za mroźne; szybko spadał tu śnieg, a uczniowie praktycznie cały czas chodzili bardzo ciepło ubrani. Gdzieś słyszałam nawet, że we Francji do języka potocznego weszło powiedzenia „gruby jak durmstrandzki płaszcz”, co oznaczało, że jakiś element ubioru jest idealny na wielkie mrozy.

W każdym razie, nie dało się ukryć, że większość osób sądziła, iż Durmstrang jest szkołą rosyjską. Wielokrotnie śmiałam się z tego, jak ludzie w świecie magii dają się łatwo wprowadzać w błąd. Przecież fakt, że panowała tu okrutna pogoda, miał specjalnie sprowadzać na manowce.

Z całą pewnością mogę przysiąc, że Durmstrang zawsze był, jest i będzie w Bułgarii. Założyciel szkoły od samego początku chciał ją doskonale ukryć, więc wybrał dla niej górzyste tereny w ciepłym kraju, które przy pomocy swojej mocy i zdolności przemienił w naprawdę mroźną krainę skutą lodem. Na dodatek mugole, którzy przechodzili obok Instytutu, nie widzieli go ani nie czuli bijącego od niego chłodu. Zamiast tego rozpościerał się widoczny tylko dla ich oczu las, którego pilnowały tak naprawdę nieistniejące dzikie zwierzęta wydające się mugolom niesamowicie groźne, więc ci uciekali od razu, oddalając się jednocześnie od granic Durmstrangu. Takimi zwierzętami były między innymi niedźwiedzie i wilki.

Należało więc przyznać, że sekret Durmstrangu był bardzo dobrze chroniony i nic nie zapowiadało się na to, aby miał wyjść na jaw. A o to tylko wszystkim nam chodziło. Instytut miał zawsze stanowić miejsce tajemnicze i nie dało się zaprzeczyć, że tak nie jest.

- Przestań marudzić, Rose, proszę. Bułgaria czy Rosja, kogo to obchodzi?

- No, biorąc pod uwagę temperaturę w obu państwach…

- Rose, wiesz, że cię naprawdę lubię, ale czasem jesteś za bardzo przemądrzała. – Ruda zakończyła rozmowę, rozglądając się z niemałym zainteresowaniem po zamku, do którego właśnie weszliśmy. Moim zdaniem, wnętrze było zbyt surowe, aby podziwiać je w jakikolwiek sposób.

Wreszcie dotarliśmy do świetlicy. Jej drzwi pozostawiono otwarte na oścież, a w środku znajdowało się już paru uczniów. Podejrzewałam, że większość z nich nie pojawiła się na przybyciu gości, gdyż zwyczajnie uważała swoją obecność w tamtym miejscu i czasie za zbędną.

Zaskoczona nowym wystrojem świetlicy poprowadziłam Brytyjczyków do stołu, nad którym zawieszono herb Hogwartu z krukiem, borsukiem, wężem i lwem. Z przerażeniem odkryłam, że do stołu dostawiono nieparzystą liczbę krzeseł. Zlękłam się, że zabraknie jednego, więc szybko policzyłam, ile ich dokładnie jest. Mimo że wynikiem okazało się piętnaście, a nie trzynaście, jak się wcześniej obawiałam, nie miałam powodów do radości. Oznaczało to, że dodatkowe miejsce jest przeznaczone dla mnie, abym usiadła wraz z delegacją i była gotowa na odpowiadanie na jej pytania i wątpliwości.

Zachęciłam gości do zajęcia krzeseł ruchem ręki, a następnie sama przysiadłam na wolne siedzenie. Miałam miejsce obok rudowłosej, z czego nawet się cieszyłam, oraz jakiegoś milczącego chłopaka w trochę dłuższych, czarnych włosach. Brytyjczyk pokazywał mi teraz swój prawy profil, na którym malowała się podłużna blizna na policzku nie odbierająca jednak chłopakowi faktu, że zdawał się przystojny. Akurat w momencie, gdy chciałam oderwać od niego wzrok, ten podrapał się po swoim prostym nosie i spojrzał w moją stronę. Miał duże, zielone oczy, które wydawały mi się cholernie smutne. Chciałam się do niego uśmiechnąć, ale chyba zabrakło mi odwagi. Odwróciłam wzrok.

Kiedy w pomieszczeniu zbierali się jeszcze ostatni uczniowie, skupiłam się na nowym wystroju wnętrza. Z sufitu opuszczały się teraz potężne żyrandole przystrojone błyszczącymi kamieniami, a ściany pokrywały wielkie zdjęcia byłych dyrektorów oraz barwne plakaty dotyczące historii Turnieju Trójmagicznego. Na kamienną posadzkę, która zdawała się być pokryta puchem, choć wiedziałam, że to jedynie złudzenie optyczne wywołane przez zaklęcia, delikatnie opadały z góry małe płatki śniegu znikające zaraz przez spotkaniem z podłogą.

Dookoła mnie rozległy się gwary, podniecone głosy i śmiechy. Ojciec poczekał chwilę, a następnie uciszył je, uderzając z całej siły w blat ustawiony najbliżej drzwi, który zapewne miał sprawować funkcję stołu nauczycielskiego, i głośno odchrząkując.

- Zanim przejdziemy do posiłku, który w takiej formie jest dla uczniów Durmstrangu nowością, chciałbym oznajmić, że do końca następnego tygodnia zbieramy zgłoszenia do turnieju. Swoje imię i nazwisko może wrzucać do urny stojącej przed wejściem do jadalni każdy, kto ukończył siedemnasty rok życia lub ukończy go do końca października. W następną niedzielę rady pedagogiczne wszystkich trzech szkół zbiorą się w pełnym składzie, aby wybrać swoich reprezentantów. Z tego miejsca chciałbym również uprzedzić swoich uczniów – teraz spojrzał wymownie na największy stół ustawiony pośrodku – że każdy, kto wrzuci swoje zgłoszenie do urny, a nie spełnia regulaminu turnieju, zostanie ukarany takim szlabanem, że popamięta go do końca życia – oznajmił spokojnie tata, a na jego słowa baletnice z Beauxbatons wybuchły sztucznym śmiechem, biorąc chyba wypowiedź mojego ojca za żart, z którego wypada się zaśmiać. – Smacznego! – dodał jeszcze na koniec mężczyzna i klasnął w dłonie.

Stoły zapełniły się jedzeniem.

Na naszym blacie pojawiły się zarówno bułgarskie przysmaki takie jak sałatka z serem feta, warzywami i rybą czy śledź marynowany w czosnku z ryżem, jak i angielskie puddingi i sok z dyni oraz francuskie owoce morza albo tuńczyki. Zauważyłam, jak rudowłosa z uśmiechem oblizała wargi i spojrzała na siedzącego naprzeciwko mnie bruneta.

- Kto zje więcej tego czegoś? Przyjmujesz wyzwanie? – spytała, wskazując palcem na małże. Chłopak uśmiechnął się do niej, ukazując rząd idealnie prostych, białych zębów.

- Tak!

- Nie. – Z drugiego końca stołu dało się usłyszeć głos Harry’ego Pottera. Dopiero w tej chwili zrozumiałam, że coś jest nie tak. Dyrektorka Beauxbatons siedziała przy stole z nauczycielami Durmstrangu. Co więc on robił tu?

- Tato, noo! – Ruda westchnęła zrezygnowana. Zdziwiłam się zwrotem, jaki użyła w stosunku do mężczyzny. Nigdy nie powiedziałabym, że mogłaby być jego córką, nie wyglądała ani trochę jak on.

- Nie. Ostatnio u ciotki Fleur i wujka Billa jedliście na wyścigi krewetki. A potem wymiotowaliście jeszcze przy stole dalej niż widzieliście – mruknął spokojnie Harry. Od razu zauważyłam, że miał zupełnie inne podejście do wychowania dzieci niż mój ojciec.

- Nie przy jedzeniu – burknął chłopak siedzący po mojej prawej stronie. Miał już nałożoną na talerz sałatkę, z której wygrzebywał widelcem ryby.

- Przepraszam,  Albusie – odpowiedział dyrektor Hogwartu i już otwierał usta, by powiedzieć coś jeszcze, gdy do głosu poderwał się chłopak bardzo podobny do Albusa.

- Tato, młodzi wtedy byliśmy i głupi! Teraz nie jemy na czas, tylko na ilość, więc nie będziemy połykać w całości.

- James, nie pogrążaj nas, to było w te wakacje – syknęła ruda, której wciąż nie poznałam imienia.

Ojciec rodzeństwa wstał w końcu od stołu i zdecydowanym krokiem podszedł do Lily. Schylił się nad nią i złapał w obie ręce talerz z małżami.

- Przepraszam, że muszę je przestawić – zwrócił się do mnie i do chłopaka siedzącego za mną, a następnie odszedł na swoje miejsce i postawił małże koło własnego talerza.

- Nie ma sprawy, tato! – uśmiechnął się ten podobny do Albusa, nalewając sobie trochę soku dyniowego do kubka.

- Nie mówię do ciebie, James, i dobrze o tym wiesz – westchnął ciężko jego ojciec. – A wy się potem dziwujecie, że boję się was zostawiać samych nawet przy głupim stole! Tym bardziej, że słyszałem dziś rano, jak planowaliście rzucać się teraz jedzeniem! – Spojrzał karcąco nie tylko na Jamesa, ale również na dwóch chłopaków siedzących obok niego. Cała trójka poczuła się głupio, że ich misternie tkany plan wyszedł na jaw, więc zdecydowanie się uciszyli.

Ja w tym czasie nałożyłam sobie jednego tuńczyka na talerz, jednak nie zdążyłam nawet złapać za widelec, kiedy usłyszałam głos zwracający się do mnie:

- Czy to regionalne danie? – spytała, o ile się nie mylę, Rose, wystawiając głowę zza Lily i wskazując na sałatkę z rybą.

- Nie – skłamałam, bo stwierdziłam, że dziewczyna jest w stanie przekopać się przez wszystkie istniejące książki, byle tylko znaleźć, w jakim kraju tradycyjnie podają takie obiady.

- W takim razie gdzie my w końcu jesteśmy? W Rosji, tak? – dopytywała dalej Rose.

- A jak myślisz, kochanie? Czy to słońce i żar lejący się z nieba nie wskazują jednomyślnie na Bułgarię? – Włączyła się do rozmowy ruda, próbując mówić z pełną buzią. Na razie jej się to udawało. – Nie przejmuj się nią. Jest dziewicą – zwróciła się tym razem do mnie, udając konspiracyjny ton głosu. Uśmiechnęłam się.

- Nie masz co się chwalić tym, że ty nią już nie jesteś! – Rose zrobiła obrażoną minę.

- Jestem, jestem. Ale wmawiam jej od wakacji, że nie, bo kocham ją denerwować – szepnęła Lily naprawdę cicho prosto do mojego ucha.

- Co znowu o mnie mówisz? – Rose pociągnęła dziewczynę za rękaw szaty.

- Pytam, czy nie mają tu jakichś smoków. Rzucilibyśmy cię na pożarcie. Jeśli, oczywiście, smok by cię zechciał… - skłamała zgrabnie Lily, a następnie upiła dużego łyka ze swojej szklanki.

Brązowowłosa pokiwała przecząco swoją głową i zrezygnowana zabrała się za kończenie swojego dania.

- A tak w ogóle, to jestem Lily. – Ruda znów odezwała się, zwracając się w moją stronę. Wystawiłam przed siebie rękę, a ona energicznie nią pomachała.

- Ja jes…

- Marybeth. Wiem, jesteś jedyną dziewczyną w tej szkole, nie tak trudno cię rozpoznać – uśmiechnęła się ruda. Od razu można było wyczuć, że jest niesamowicie bezpośrednia i otwarta. Sprawiała na mnie dość dobre wrażenie.  – O słynnej Krum chyba każdy słyszał.

Zrobiło mi się trochę głupio, gdy z ust dziewczyny popłynęło ostatnie zdanie. Splotłam spocone dłonie na swoich kolanach.

- Ty też jesteś sławna – odparłam nieśmiało.  Lily odwróciła się do tyłu, żeby zobaczyć, co robi jej ojciec. Mężczyzna był pochłonięty rozmową.

- Ale ja tylko przez nazwisko. Ty jesteś pierwszą i zapewne jedyną dziewczyną, która chodziła do Durmstrangu.

- To chyba też sława przez nazwisko – odpowiedziałam momentalnie. Dziewczyna wzruszyła ramionami.

- Chyba rzeczywiście… W każdym razie, to jest Rose – zmieniła nagle temat, odsuwając się trochę od stołu i odsłaniając jedzącą dziewczynę. – Jest moją kuzynką i kocham ją mimo wszystko. Nawet mimo tego, że jest dziewicą. – Puściła mi oczko, a ja znów się uśmiechnęłam. Kątem oka zauważyłam, jak Rose próbuje dać rudej kuksańca w bok, ale ta przypadkowo dosunęła się w tej samej chwili do stołu. – Za tobą siedzi mój brat, Albus. Upiera się, że nie jest adoptowany, ale jakoś nikt mu nie wierzy. No, wyłączając rodziców – skwitowała, wskazując brodą na chłopaka za mną. Albus nawet nie skomentował jej zaczepki. – A to James, mój brat, Fred, kuzyn, i Ian, przyjaciel. Naczelni Huncwoci Hogwartu we własnej osobie – zaśmiała się dziewczyna, przenosząc na nich wzrok. Ja również spojrzałam w ich kierunku. Chłopaki byli teraz zajęci podpalaniem małych rybek wybranych z sałatki, które podbierali z talerza Albusa, gdy ten nie patrzył. Fred i Ian tak się tym zaabsorbowali, że nie zwrócili na mnie zupełnie uwagi. Jedynie James oderwał wzrok od ryb i świeczek ze stołu, a następnie spojrzał na mnie. Uśmiechnął się rozbrajająco i podał mi rękę. Uścisnęłam ją.

- Marybeth, tak? Piękne imię.

- Dzięki – mruknęłam, wyrywając rękę z jego dłoni, jakby ta mnie parzyła.

- Zapomniałam ci powiedzieć, że podrywa wszystko, co się rusza – podpowiedziała mi z uśmiechem Lily, ale nie zdążyłam nic jej odpowiedzieć, bo w tej samej chwili do moich uszu dobiegł wrzask jakiegoś chłopaka. Spojrzałam w kierunku głosu. Krzyk należał do wysokiego mulata o czarnych, bardzo krótko ostrzyżonych włosach, ostrych rysach twarzy oraz wystających kościach policzkowych. Nieznajomy przyduszał coś widelcem na swoim talerzu, a jego blondwłosy przyjaciel wpatrywał się z nienawiścią we Freda i Iana, którzy przybijali właśnie piątkę. Musieli podrzucić mulatowi parę płonących ryb.

Harry Potter udawał, że nic nie widział, bo był bardziej zainteresowany budową durmstrandzkiego widelca.

~*~

Z dedykacją dla Legilimencji ;*

Wróciłam, wróciłam! Było świetnie! Wiem, że wstawiam notkę z opóźnieniem, ale prezentuję rozdział, który bardzo lubię i jestem z niego naprawdę zadowolona ;)

Rok szkolny tuż, tuż. Jak nastroje? ;D W roku szkolnym zmieni się częstotliwość dodawania notek, tym razem będą się pojawiały co dwa tygodnie i w piątki, żeby tak na weekend do przeczytania był rozdział ;D