Nagrobek 8

Siedzieliśmy razem z Albusem w bibliotece, próbując wspólnymi siłami odrobić zadania domowe z transmutacji. Obydwoje byliśmy naprawdę zdenerwowani i nie potrafiliśmy skupić się na tekstach, które czytaliśmy. W końcu zatrzasnęłam z głośnym hukiem książkę, którą przeglądałam, i strasznie trzęsącymi się dłońmi odłożyłam ją na stos innych.

- Nie dam rady – przyznałam, chowając twarz w dłoniach. – Boję się, za bardzo się boję – dodałam od razu, pilnując, aby do oczu nie napłynęły mi łzy.

- Spokojnie, Mary. Będę cię siłą przytrzymywał, żebyś nie wrzucała tego zgłoszenia. Ale wytrzymasz te parę godzin. Najwyżej rąbnę cię jakimś zaklęciem – zaśmiał się nerwowo Albus, ale wiedziałam, że nawet jemu nie jest teraz do śmiechu. Do dzisiejszej kolacji pozostało naprawdę niewiele czasu. A to właśnie podczas niej nauczyciele mieli uzgodnić, kogo definitywnie wybiorą na swoich reprezentantów. Niektórzy uczniowie uważali, że półgodzinna narada, która miała mieć miejsce podczas gdy my będziemy spożywali posiłek, będzie trwać zbyt krótko, jednak należało spojrzeć prawdzie w oczy – rady pedagogiczne już teraz doskonale wiedziały, kto się zgłosi i były już wręcz pewne, kogo wybiorą. Choć w jednym wypadku mieli się pomylić. Chciałam zobaczyć miny nauczycieli Durmstrangu, gdy ci przejrzą wszystkie karteczki i stwierdzą, że na żadnej nie ma mojego imienia, chciałam zobaczyć wyraz twarzy mojego ojca, ten kwaśny grymas, te zmarszczki wywołane przez nerwy, te usta ściągnięte w jedną wąską linię. Chciałam wiedzieć już teraz, co zrobią. To dlatego tak się denerwowałam. A poza tym obawiałam się, że nie wytrzymam i pomaszeruję do urny, zanim zdążę się powstrzymać.

- Rąbnij mnie nim już teraz. Ale tak, żebym się nie obudziła do kolacji – poprosiłam z nadzieją w głosie. Nie chciałam już przeżywać tego oczekiwania.

- W takim razie ja też musiałbym znaleźć kogoś, kto potraktuje mnie równie ciekawych zaklęciem… - mruknął chłopak. Pierwszy raz widziałam go takiego zdenerwowanego. Od rana wypalił w moim pokoju siedem papierosów, musiałam mu aż skonfiskować opakowanie. Wiedziałam, że ma jeszcze inne, ale zrobiłam cokolwiek, by spróbować oszczędzić zarówno jego płuca, jak i moją nagiętą już cierpliwość. – Nie wiem, czemu się tak denerwuję. Wiem, że wybiorą Jamesa, ale i tak tli się we mnie jakaś chora nadzieja. Nie chcę potem rozczarowania, choć wiem, że i tak ono będzie – wytłumaczył chłopak, również zatrzaskując książkę. – Chyba nici z naszego wspólnego odrabiania lekcji. Ale mamy jeszcze cały weekend.

Westchnęłam ciężko i złapałam wpierw jedną kupkę tomisk, aby odłożyć je na swoje miejsce, a następnie wróciłam po drugą. Kiedy już uporządkowałam pobrane książki, wróciłam do stolika, który stał przy drzwiach, i usiadłam naprzeciwko Albusa wbijającego nieobecny wzrok w ścianę.

- Wiem, o co ci chodzi – odezwałam się. – Nadzieja to najgorsze, co może być. Aż dziw, że nikt do tej pory nie wymyślił na nią jakiegoś skutecznego zaklęcia czy eliksiru – pomyślałam głośno.

- Znając życie, wymyślą wtedy, kiedy nas nie będzie już na tej planecie.

- Jesteś pesymistą.

- A ty to niby nie? – Nie zdążyłam już odpowiedzieć, bo do naszego stolika podeszły dwie wysokie Francuzki śmiejące się od ucha do ucha.

- Ty jesteś Marybeth, prawda? – spytała jedna, widocznie trudząc się z angielskim, choć zdanie, które utworzyła, było chyba najprostszym zagadnieniem gramatycznym.

- Tak – odpowiedziałam, nie kryjąc zdziwienia. Spojrzałam wpierw na nią, a następnie na jej koleżankę z pytającym wyrazem twarzy.

- To podejdź do okna! – wykrzyknęła po chwili ta druga, a potem obydwie ze śmiechami odeszły od mojego stolika. Wymieniłam znaczące spojrzenie z Albusem, aż w końcu wstałam ze swojego krzesła. Bojąc się, co mogę ujrzeć za oknem, sporo się ociągałam z dotarciem do parapetu. W końcu jednak pokonałam całą drogę, zauważając z przerażeniem, że w innych oknach również ustawili się już uczniowie, śmiejąc się z czegoś, co zauważyli.

- Co za idiota! – Albus spojrzał przez moje ramię za szybę. Poszłam za jego śladem i stanęłam jak wryta. Nie miałam pojęcia czy powinnam się teraz śmiać, czy płakać. Załamałam tylko ręce, zastanawiając się, kto mógł napisać na pierwszym tegorocznym śniegu, który spadł dzisiejszej nocy, moje imię otoczone konturem ogromnego serca.

- Ciekawe który to..

- Nie mów, że nawet nie podejrzewasz Jamesa. Jak dla mnie to on w stu procentach.

- Może nie tyle co go nie podejrzewam, co boję się pomyśleć, że to on za tym stoi – przyznałam szczerze. Rzeczywiście myślałam, że Potter dał już sobie ze mną spokój, gdy nie odpowiadałam na jego durne zaczepki przy stoliku w jadalni, nie uśmiechałam się do niego czy nie włączałam się do rozmowy, którą usilnie kierował w moim kierunku. Widocznie bardzo się myliłam.

~ * ~

Przez całą kolację nie przełknęłam nic. Nawet niczego nie nałożyłam sobie na talerz. Zauważyłam, że Albus postąpił tak samo jak ja. Co te nerwy zrobiły z naszymi żołądkami!

Dziwiło mnie jednak zachowanie Huncwotów. Oni byli beztroscy; jedli wszystko, co tylko zostało ustawione na stole, przekrzykiwali się w swoich strasznie głośnych rozmowach, wygłupiali, opowiadali dowcipy czy wrzucali sobie za koszulki krewetki. To, co miało się za chwilę wydarzyć, traktowali strasznie pobocznie. Albus miał chyba rację – przyjechali tu dla śmiechu i zabawy, nie zależało im jakoś strasznie na zostaniu reprezentantami.

- Jak ci się, Mary, podobał mój mały prezent? – odezwał się do mnie w pewnej chwili sam James. Podniosłam wzrok znad swojego pustego talerza.

- James, daj sobie po prostu spokój, ja…

- Dobra, wiem, że ci się podobał. – Choć rzucił to jakby zaczepnie, wyczułam w jego głosie doskonale ukryty smutek. Zrobiło mu się chyba trochę przykro, że go tak traktuję, ale nie dawał tego po sobie poznać. Znów zaczął normalnie rozmawiać z przyjaciółmi i dokładać im potrawy na talerze, gdy ci nie patrzyli, a ja wróciłam do swojego stałego zajęcia, którym było wpatrywanie się nieobecnym wzrokiem w stół.

Byłam z siebie poniekąd dumna. Dałam radę. Wytrzymałam. Nie wzięłam do ręki nawet żadnego świstka papieru, aby napisać na nim swoje imię i nazwisko, a co tu dopiero mówić o wrzuceniu takiego zgłoszenia do urny. Nie poznawałam siebie. Naprawdę to zrobiłam! Przeciwstawiłam się! Wręcz nie potrafiłam w to uwierzyć.

Z drugiej strony czułam wszechogarniający lęk, który bezlitośnie zakradał się do mojego serca. To się nazywała odpowiedzialność za swoje czyny. Wiedziałam, że poniosę karę za to, że zwyczajnie nie mam ochoty brać udziału w Turnieju Trójmagicznym. Coś takiego nie było dla mnie. Nie potrzebowałam ani sławy, ani pieniędzy. Chciałam odrobiny świętego spokoju i ciszy. Męczyło mnie już ciągłe bycie w centrum uwagi.

Nagle drzwi od jadalni otworzyły się z hukiem, a do pomieszczenia wkroczyła cała rada pedagogiczna Durmstrangu oraz dyrektorzy Hogwartu i Beauxbatons wraz ze swoimi zastępcami. Na czas narady powrócili oni za pomocą sieci Fiuu do swoich szkół, aby definitywnie ustalić własnego reprezentanta. Musieli przed momentem wrócić wraz z wynikami obrad.

Mój ojciec szedł idealnie wyprostowany, mając dumnie uniesioną głowę. Jego ostre rysy pogłębił grymas wykrzywiający teraz jego twarz. Momentalnie oderwałam od niego wzrok, bojąc się, że mężczyzna wyszuka mnie w tłumie i nasze spojrzenia się spotkają. W tej samej chwili poczułam też, jak ktoś łapie mnie pod stołem za rękę. Od razu wiedziałam, że palce zaciskające się na moich należą do Albusa, więc nie wyrwałam ich z uścisku. W drugiej dłoni zamknęłam swojego kciuka,  by pokazać chłopakowi, jak bardzo pragnę jego szczęścia.

- Nadszedł więc czas, na który chyba wszyscy z niecierpliwością czekali. Wyniki. Jeden z najważniejszych momentów całego Turnieju Trójmagicznego. Wywołam teraz do siebie trójkę reprezentantów poszczególnych szkół, którzy udadzą się całkowicie prosto do gabinetu wicedyrektora znajdującego się na samym końcu korytarza – oznajmił. Po jego prawej stronie ustawił się Harry Potter, a po lewej dyrektorka Beauxbatons. W pomieszczeniu ucichły już zupełnie wszystkie rozmowy, cisza była wręcz przerażająca. Wszyscy zdawali się być niesamowicie podnieceni. Z niecierpliwością oczekiwali na wyniki. Choć niektórzy… Niektórzy przesadnie, wręcz jak hieny, gotowe nawet wyszarpać nazwisko z ust mojego ojca.

- Reprezentantka Beauxbatons – Colette de la Fonteine! – krzyknęła po chwili dyrektorka żeńskiej szkoły, widocznie nie mogła się już powstrzymać, by nie poczekać, aż to ojciec ogłosi godność jej zawodnika.

Przy stole francuskich gości rozległy się wiwaty, oklaski i okrzyki radości. Wywołana dziewczyna poderwała się od razu ze swojego miejsca i stanęła na krześle, na którym przedtem siedziała, wymachując ze szczęścia podniesioną do góry ręką. Ubrana była w bardzo krótką spódniczkę w kratkę, zwykły brązowy top z głębokim dekoltem i kremowy sweterek, a na szyi zawiązała chustę tego samego koloru. Dziewczyny z Beauxbatons jako jedyne nie przestrzegały zasady Durmstrangu, która głosiła, że nawet poza lekcjami należało ubierać się w swój szkolny mundurek. Mugolskie stroje nie były tu mile widziane.

Colette w końcu ruszyła szybkim krokiem w kierunku trójki dyrektorów, a ja miałam wrażenie, że zaraz przewróci się na swoich wysokich obcasach. Dziewczyna szła jednak naprawdę pewnie, tak, jakby nie odczuwała tego, że nie idzie na płaskich podeszwach. Jej buty dodatkowo optycznie uszczupliły nogi, które i bez tego wydawały się już cienkimi patykami. Sama Colette była wręcz anorektycznie chuda.

Przed samym odebraniem gratulacji od swojej nauczycielki, Francuzka odgarnęła do tyłu swoje kasztanowe fale na wyprostowane dumnie plecy. Włosy sięgały jej do łopatek.

- Dziękuję, naprawdę dziękuję. – Dziewczyna potrząsnęła dłoń dyrektorki Beauxbatons, a następnie ukłoniła się przed moim ojcem i Harrym Potterem. Tata wskazał jej, w jakim kierunku ma się teraz udać, a ona odwróciła się jeszcze do swojego stołu i wysłała buziaki koleżankom, aby zaraz po tym, wręcz skacząc, pójść we wskazaną przedtem stronę.

Kiedy dziewczyna zniknęła za drzwiami świetlicy, ojciec dał krótki, ale dość widoczny znak głową dyrektorowi Hogwartu. Potter przełknął głośno ślinę i uczynił mały krok do przodu.

- Reprezentant Hogwartu – zrobił w tym momencie znaczącą przerwę, podczas której zamknęłam oczy i mocniej ścisnęłam dłoń Albusa, jakbym chciała ją zmiażdżyć – James Potter!  - skończył z uśmiechem na ustach, choć zauważyłam, że jest dość zmieszany. Może nie chciał sam ogłaszać swojego reprezentanta, ponieważ był to jego syn?

Albus wyjął swoją rękę z mojej i oparł łokcie o blat. Schował twarz w dłoniach, jak gdyby miał się zaraz rozpłakać. Wiedziałam jednak, że tego nie zrobi. Był silny, choć zdawałam sobie sprawę, jak to, co się przed chwilą wydarzyło, musiało go zaboleć.

Ian i Fred rozpoczęli z radością wykrzykiwać imię swojego przyjaciela, a sam James zaczął wręcz tańczyć ze szczęścia. Przybił nad stołem żółwika ze swoją siostrą i piątkę z kuzynką, a w kierunku blondyna i mulata, z którymi chodziłam również na lekcje, wytknął język. Następnie okrążył stół i pocieszająco klepnął Albusa w plecy, nachylając się tym samym nade mną i, zanim zdążyłam się zorientować, co zamierza zrobić, chcąc mnie pocałować w usta, ale w ostatnim momencie zmieniając kierunek i składając na moim lewym policzku buziaka. Syknęłam pod nosem jakieś przekleństwo i machinalnie otarłam swoją skórę w tym miejscu wierzchem dłoni. James już wcale się tym nie przejmował. Był szczęśliwy. Emanował radością.

Wręcz pobiegł do swojego ojca i przytulił go mocno przy akompaniamencie braw. Następnie uścisnął dłoń mojego taty i podziękował niewiadomo za co dyrektorce Beauxbatons, całując ją trzy razy w policzki jak na przywitanie – wpierw w lewy, potem w prawy, aż w końcu znów w lewy. Zanim podążył śladem Colette, wymienił jeszcze raz radosne spojrzenie z Potterem seniorem, by w kolejnej chwili ruszyć do gabinetu wicedyrektora.

Wybrali Jamesa. Nie Albusa. Nie Rose. Nie tego wysokiego blondyna. Nie jego kolegę o ciemnej skórze. Jamesa. Nie było to zaskoczeniem. Wszyscy się tego spodziewali. Nikt nie przewidywał huków, nowej twarzy dziękującej wszystkim trzem dyrektorom, jakby ci niewiadomo co zrobili. Każdy widział na miejscu reprezentanta Hogwartu Jamesa Pottera. I ja, i ty i oni. Ale mimo wszystko tliła się gdzieś ta nadzieja. Może wynik obrady Hogwartu zaskoczy nas wszystkich?

Było mi tak cholernie żal młodszego Pottera. Wiedziałam, że liczy, że to jednak będzie on. Nie jego brat. Życzyłam mu tego z całego serca. Już nie dlatego, że nie przepadałam za Jamesem, a Albusa naprawdę polubiłam. To było czystoobiektywne zdanie. Albus liczył, że Turniej Trójmagiczny może zupełnie zmienić jego pozycję, że dzięki niemu uda mu się wyjść z cienia brata. James co najwyżej mógł chcieć rozszerzyć swoją sławę.

- I pozostał jeszcze reprezentant Durmstrangu – odezwał się głośno tata. Zaśmiałam się pod nosem. Już chyba wiele osób domyśliło się, że to nie ja zostałam wybrana – ojciec nie powiedział „reprezentantka”, jak to zrobiła dyrektorka Beauxbatons w przypadku Colette, a użył określenia „reprezentant”. Jeśli ktoś był tylko dobrym słuchaczem, bez problemu mógł wyłapać tę różnicę. Pierwszy raz naszły mnie teraz myśli czy rzeczywiście tego pragnęłam. Stać z boku Turnieju Trójmagicznego, pomagać go organizować, wspierać zawodników. I chyba w tej roli czułabym się najlepiej; bez presji, bez niezdrowej rywalizacji, bez przemocy.  – Ostatnim zawodnikiem Turnieju Trójmagicznego zostaje Marybeth Krum! – wykrzyknął ojciec, a ja nie potrafiłam uwierzyć własnym uszom. Przesłyszałam się, pomyślałam w pierwszej chwili. To niemożliwe, aby to mnie wybrano. Jakim cudem? Nie wypisałam nawet tego pieprzonego zgłoszenia! To niezgodne z regulaminem, aby mnie wybierać! Tak, na pewno musiałam się przesłyszeć, przekonywałam się wtedy w myślach.

Spojrzałam w stronę stołu Durmstrangu, ale na moje nieszczęście nikt się od niego nie podnosił. Na dodatek tylko co druga osoba biła teraz brawo, bo pozostali uczniowie siedzieli ze skwaszonymi minami, wpatrując się jakby… we mnie. Również za sobą usłyszałam salwę braw. Lily aż wstała ze swojego miejsca.

- Mary, mówiłaś, że… - Albus podniósł na mnie wzrok.

- Nie kłamałam, Albus. Nie wiem, jakim cudem…

- Mary, idźże w końcu, no! – Zniecierpliwiona siostra mojego rozmówcy wręcz wypchnęła mnie z mojego miejsca. Przełknęłam głośno ślinę i zanim podniosłam się, aby ruszyć w kierunku dyrektorów, spojrzałam prosto na mojego ojca. Jego oczy były ciemne jak bezgwiezdna noc i wycelowane prosto we mnie. Wyrażały swego rodzaju ignorancję, ale i dumę z postawienia na swoim. 

Miałam wrażenie, że to najgorsze chwile w całym moim życiu. Znalazłam się w sytuacji, w której nie można było zrobić nic oprócz poddania się wirowi wydarzeń. Z bezsilności do oczu napłynęły mi łzy. Czułam się jakby mnie… oszukano?

Drżąc na całym ciele, podniosłam się z krzesła i podeszłam do trójki dyrektorów, aby lekko przed nimi dygnąć i bez słowa ich ominąć. Moje zachowanie zdziwiło chyba w tej chwili wszystkich, ale nie dbałam teraz o żadne rzeczy, które „wypadałoby zrobić”. Musiałam wyglądać jak nienormalna, gdy tak ociągałam się i szłam przed siebie niczym w transie.

- Tak. Mamy już wszystkich trzech reprezentantów, którzy w połowie listopada podejdą do pierwszego zadania Turnieju Trójmagicznego na szkolnym stadionie. Zachęcamy szkoły danych zawodników, aby podtrzymywały ich na duchu i trzymały za nich kciuki. A zaraz po pierwszym zadaniu, jak już mogliście przeczytać, zorganizowany będzie mecz quidditcha: Durmstrang kontra Hogwart! Tego dnia będziemy więc również gościć na parę godzin pozostałych uczniów Hogwartu, którzy będą chcieli obejrzeć mecz lub w nim zagrać. Proszę więc jeszcze raz o gorące brawa, ponieważ Turniej Trójmagiczny mogę uznać dziś za definitywnie otwarty! – Usłyszałam jeszcze tak znienawidzony głos za sobą, gdy stałam już przed drzwiami do gabinetu wicedyrektora. Zaraz po wygłoszeniu mojego taty w jadalni rzeczywiście rozległy się pokaźne brawa. Uczniowie, którzy nie zostali wybrani na reprezentantów swoich szkół, chcieli w końcu czerpać z Turnieju Trójmagicznego jak największą rozrywkę. Pragnęli trudu zawodników, ich ciężkich wyrzeczeń, masy atrakcji dla widzów. Moim zdaniem było to brutalne. Tym bardziej, że nikt w Durmstrangu nigdy nam nie powiedział, jaki Turniej Trójmagiczny jest niebezpieczny. Przecież około w co trzecim ginęli ludzie! Tak było też podczas ostatniego turnieju, choć zawodnik Hogwartu, który wtedy pożegnał się z życiem, nie umarł bezpośrednio przez trud zadań wyznaczonych przez organizatorów zawodów, a przez Lorda Voldemorta.

Wciąż słysząc niecichnące brawa, nacisnęłam wreszcie na klamkę i otworzyłam drzwi. Powitało mnie przytulne pomieszczenie o brązowych ścianach, śnieżnobiałym suficie i wyłożonej drewnianymi panelami podłodze. Najprawdopodobniej sosnowymi. Wielkie okno z widokiem na góry zostało przystrojone czystymi, pomarańczowymi zasłonami, a na jego parapecie ustawiono parę szczególnych i rzadkich okazów magicznych ziół. Nigdy nie podejrzewałabym profesora Lubianovego o zainteresowanie zielarstwem. Naprzeciwko drzwi zawieszono dwa duże zdjęcia rodziny wicedyrektora. Na obydwóch uśmiechała się do mnie para dziewczyn; jedna czarownica była bardzo podobna do swojego ojca, który stał tuż za nią, a druga do matki siedzącej trochę dalej. Dziś córki Lubianovego, z tego co wiedziałam, miały około dwadzieścia pięć lat i pracowały w Londynie w głównym gmachu Ministerstwa Magii. Ukończyły naturalnie Beauxbatons, bo żaden z nauczycieli Durmstrangu nie posłałby swoich pociech do Hogwartu pod żadnym pozorem. Czasem miałam wrażenie, że traktują brytyjską szkołę jak miejsce drugiego świata.

Biurko zawalone papierami ustawiono zaraz obok drzwi, a na jego blat opadało światło od śmiesznej lampy, która nie była ani nigdzie zawieszona, ani zaczepiona, ani postawiona. Po prostu unosiła się w powietrzu, dając idealne oświetlenie. Światło, ale też i ciepło, wysyłał również kominek ustawiony w centralnym miejscu pokoju. Aktualnie paliły się w nim kolorowe płomienie. Korzystał z nich James wraz z Colette, którzy wyciągnęli swoje dłonie do ognia, ogrzewając się przy tym. Podejrzewałam, że nie zauważyli nawet, jak weszłam, bo byli pochłonięci jakąś cichą rozmową. Colette siedziała obok Jamesa, opierając się o jego bok i uśmiechając się w kółko do niego. Nie przeszkadzałam im. Bojąc się o to, co wydarzy się za parę chwil, doczłapałam się do wielkiej, pomarańczowej kanapy ustawionej naprzeciwko kominka i usiadłam na niej. Tym razem para usłyszała mnie, więc z zainteresowaniem odwróciła się w moim kierunku.

- Marybeth! Tak się cieszę! – zaczął momentalnie James, podczas gdy baletnica zmierzyła mnie sceptycznym wzrokiem od stóp do głowy. Na jej twarzy pojawił się nieodgadniony grymas, który zaczął mnie trochę denerwować, ale nic na ten temat nie powiedziałam.

- A ja nie – odpowiedziałam tylko spokojnie, przygaszając trochę entuzjazm Jamesa. Spoglądając na niego, zrozumiałam jednak jedną ważną rzecz.

Zostaliśmy wybrani obydwoje, co było do przewidzenia od samego początku. Wybór nas nie miał być żadnym zaskoczeniem. Stał się najwyżej czymś, co miało zaskakiwać, a nie spełniało swojej roli. Mogłam się spodziewać, że jeśli wszyscy uważają coś za stuprocentowo pewne, to moje wahanie nie zmieni biegu wydarzeń. Tak było w tym przypadku. Choć wciąż nie wiedziałam, jakim cudem ktoś, czy raczej mój ojciec, mnie w to wszystko wmieszał.

Ja naprawdę nie chciałam!

A patrząc na rozpierającą Jamesa i Colette radość, nie potrafiłam już powstrzymać łez.

~*~

Z dedykacją dla mojej Rilli ;* Dziękuję, że jesteś.

Jeśli kogoś to zainteresuję, powracam do starej historii – Pól Kamiennych. Jest to fanatyka, żadne fan fiction.

Ach, i po ponad pół roku zrezygnowałam z oceniania na Ocenach Legilimens.