Nagrobek 7

Wrzuciłam do torby wszystkie podręczniki, jakie miały być mi na dziś potrzebne, swoje pióro i jakiś notatnik, a następnie podeszłam do lustra i zdjęłam z półki gumkę do włosów, aby upiąć sobie koka na czubku głowy. Kiedy fryzura była już gotowa, zaczęłam spokojnie sprzątać swój pokój, miałam jeszcze w końcu dużo czasu. Ułożyłam książki na regałach, wyrzuciłam zbędne papiery i pościeliłam łóżko. Właśnie gdy rzucałam na nie poduszkę, usłyszałam pukanie do drzwi. Zaskoczona spojrzałam na zegarek. Chłopaki nigdy nie przychodzili do mnie tak wcześnie. Poza tym, ostatnio w ogóle nie rozmawialiśmy. Turniej Trójmagiczny dostatecznie pozwolił im trzymać mnie na dystans, dodatkowo wydawało im się, że wolę Hogwartczyków od nich. A i oni w końcu zaczęli korzystać z przyjazdu Francuzek, preferując ich towarzystwo – przecież mnie mieli na co dzień.

Mimo wszystko podbiegłam szybko do drzwi, aby otworzyć niespodziewanym gościom.

- Słucham? – Zamaszyście szarpnęłam za klamkę.

- Mogę wejść?

Byłam pewna, że w tej chwili otworzyłam szerzej usta ze zdziwienia, a mój wzrok zamienił się w pytające spojrzenie. Gość uśmiechał się lekko do mnie, potrząsając w dłoni znajomym opakowaniem.

- Ja-jasne – mruknęłam, przepuszczając go w drzwiach. Unosił się za nim lekki zapach perfum. Chłopak bez pytania podszedł do mojego okna i otworzył je na oścież, wystawiając za nie głowę. Gdy ocenił, że na dole nikogo nie ma, znów wyjął ze swojego opakowania jednego podłużnego papierosa i zapalił go zaklęciem. Następnie włożył go do ust i zaciągnął się nim. Chwilę przyglądałam się Potterowi, aż w końcu zamknęłam drzwi i usiadłam na łóżko.

- Nie rozgaszczaj się tak. I nie czuj się jak u siebie – zastrzegłam od razu, czując jak przyjemna woń perfum zamienia się w odór dymu tytoniowego.

- Lubię cię, wiesz? – zaśmiał się Albus, wychylając się za okno.

- Nie wiem, czy mam się zacząć bać… - mruknęłam. Zaczęłam zastanawiać się, czy ja też go lubiłam. Wydawał mi się… inny. Taki żyjący w swoim świecie. Zamknięty w sobie. Nie dający jednak sobą rządzić. Nie przejmował się cudzą opinią, żył tak, jak chciał. Choć gnębił go brak sprawiedliwości.

- Możesz zacząć. Lubię niewiele osób. Ale rzadko się też przywiązuję.

- To tak jak ja – odpowiedziałam, nie wiedząc, w co wbić swój wzrok. Ostatecznie starcie wygrały czubki półbutów, rozkładając paznokcie na łopatki.

- Ale zupełnie inaczej niż James. – Na wspomnienie brata Albusa po moim ciele przeszedł dreszcz. Starałam się omijać chłopaka jak tylko mogłam i nawet mi to wychodziło, choć spotykaliśmy się zawsze na posiłkach. Siedział naprzeciwko mnie i głupio się do mnie uśmiechał w przerwach na gadanie ze swoimi przyjaciółmi i obmyślanie z nimi jakichś głupich planów. Cała trójka ogłosiła się samozwańczymi Huncwotami Hogwartu.

- On jest dość… - zaczęłam, ale nie potrafiłam znaleźć odpowiedniego słowa.

- Jest dość bezpośredni. Mówi otwarcie o swoich uczuciach, o sobie. Nie martwi się o przyszłość – skończył za mnie Albus, wydmuchując dym przez okno. – Czasem mam wrażenie, że ma taki mały kajecik, w którym liczy dziewczyny, które zdobył. Kiedyś słyszałem o takim czarodzieju z Włoch, który na ścianie wieszał…

- Nie kończ. Też o tym słyszałam – uprzedziłam, nie mając ochoty słuchać tej obrzydliwej opowieści o facecie z Rzymu, którą uraczył mnie kiedyś Aleksiej.

- No, tym lepiej. Więc czasem mam wrażenie, że tak samo jest z Jamesem. Choć wiesz, nie chcę nic mówić, ale teraz… Wiedziałaś, że poprosił Lily, aby ta trochę o nim z tobą pogadała? Lilka odpowiedziała mu, że nie będzie się mieszać w jego podboje miłosne, bo ma ich zwyczajnie dość, ale fakt faktem, że ją spytał. Nigdy tego nie robił.

- Jeśli chciałeś mnie zdenerwować, to ci się udało. – Rzeczywiście zrobiło mi się trochę gorąco na jego słowa. Czułam się niezręcznie. Miałam ochotę rąbnąć Jamesa jakimś mocniejszym zaklęciem czarnomagicznym, aby myślał o mnie jak o największej idiotce i kretynce.

- Myślałem, że dobrze by było, gdybyś wiedziała. On już uważa, że ty też na niego lecisz, tylko się wstydzisz – odparł Albus.

- Niedoczekanie… - bąknęłam jedynie cicho, chowając twarz w dłoniach.

- To typ takiego pieprzonego podrywacza. Flirt tu, flirt tam. Tym bardziej, że jest idolem dziewczyn w Hogwarcie razem z Ianem. Ale o tobie chyba myśli inaczej… Może wkurwia go trochę, że nie odwzajemniasz jego zalotów? A może się zwyczajnie zauroczył?  - kontynuował swoją wypowiedź czarnowłosy. Chciałam, aby zakończył już ten temat, ale z drugiej strony James wydawał mi się problemem, którego sama nie dam rady rozwiązać. Potrzebowałam chyba czyjejś pomocy. – Wiesz, on ma jakiś kompleks i chce robić zawsze to samo, co jego dziadek. Nasz dziadek i jego kumple nazwali się Huncwotami, ale tylko oni operowali tą nazwą, stanowiła ona tajemnicę. Byli tak jakby ponad prawem, nic ich nie ograniczało, nic nie interesowało, tylko głupie tematy i żarty. Ach, no i dziewczyny, które wzdychały za nimi na każdym kroku. James też tak chce. Tym bardziej, że nasz dziadek był jego imiennikiem; mój brat odziedziczył po nim imię i chyba czuje się zobowiązany do kultywowania jego obyczajów.

Dziadek też się kiedyś zakochał. Raz w życiu. W rudowłosej Lily. Ale ona miała go serdecznie dość. Nienawidziła tej całej ideologii Huncwotów, nie podobało jej się, co oni robili. No i też nie podobał jej się fakt, że koło dziadka krążył zawsze wianuszek wiernych fanek. Ale dziadek nigdy się poddawał, był wytrwały, bo strasznie ją kochał. W końcu się pobrali. I strasznie kochali – zakończył swoją historię Albus. Spojrzałam na niego przerażona. Czy on tylko potrafił mnie straszyć? Nienawidziłam żadnych głupich sytuacji, w które byłam zamieszana ja. Zawsze próbowałam się z wszystkiego wyplątać.

Albus wyrzucił wreszcie końcówkę papierosa za okno i zamknął je, opierając się całym swoim ciężarem ciała o parapet.

- Ale spokojnie, to tylko historia, którą ci opowiadam. James może traktować cię tylko jako kolejną dziewczynę do zaliczenia, a że nie odpowiadasz na jego zaloty, prosi o pomoc Lilkę. Chcesz na odstresowania papierosa? – spytał, wystawiając w moją stronę dłoń z kartonikiem. Przypominając sobie ostatnią akcję, która miała miejsce w moim pokoju, zaprzeczyłam szybkim i zdecydowanym ruchem głowy. Uznałam jednak, że to dobry moment do zmiany tematu i próby zapomnienia o Jamesie. Przynajmniej na chwilę.

- Dlaczego właściwie palisz u mnie? – spytałam, bo to rzeczywiście mnie interesowało.

- Nie chcę, żeby mnie ojciec złapał, bo miałbym nieciekawą sytuację… W Hogwarcie to co innego, znam miejsca, w których mogę spokojnie zapalić. A w Durmstrangu, niestety, nie. Tym bardziej, że tu ojciec często się kręci po terenie szkoły, a u mnie ma dużo roboty i siedzi w gabinecie – wyjaśnił chłopak. Przytaknęłam na jego słowa ruchem głowy, jakbym chciała potwierdzić, że go zrozumiałam.

- Skąd masz te papierosy? – dorzuciłam kolejne pytanie.

- Kupuję u siebie w mieście, w mugolskim sklepie koło domu. Ja naprawdę nie palę regularnie, tylko jak czuję taką potrzebę. Więc jakieś cztery paczki starczają mi do świąt, jeśli kupię je w wakacje. Potem wezmę kolejne cztery, które wystarczą do następnych świat. I tak dalej – zaśmiał się. – A co cię to tak interesuje? – spojrzał na mnie podejrzliwie, ale wciąż z uśmiechem.

- Podtrzymuję rozmowę – odpowiedziałam chyba dość sucho, a następnie spojrzałam wymownie na zegarek. – Ale chyba musimy już schodzić na lekcje – dodałam niemal od razu, wstając ze swojego łóżka i łapiąc torbę, która leżała na stole. Następnie wzięłam swoją różdżkę i otworzyłam drzwi. Poczekałam chwilę na Albusa, który niechętnie oderwał się od mojego parapetu i wolnym krokiem ruszył w moją stronę. Kiedy jednak w końcu znalazł się obok mnie, zamknęłam drzwi zaklęciem i ruszyłam w stronę sali od zaklęć, w której mieliśmy mieć pierwszą lekcję wraz z wydziałem wróżbiarskim. Na tym oddziale uczyło się najmniej chłopaków – pewnie dlatego, że po skończeniu Durmstangu ciężko było znaleźć pracę z takimi nabytymi umiejętnościami. Najwięcej osób kształciło się na rozszerzonej nauce zaklęć i transmutacji.

Z początku dziwiłam się, że Albus idzie dokładnie za mną. Nie miał żadnych książek, notatników, pióra. Szedł beztrosko nieprzygotowany w kierunku sali lekcyjnej, w której miał poznać swojego nowego nauczyciela. Dopiero potem stwierdziłam, że w sumie ma prawo tak robić – to w końcu pierwsza lekcja, nikt nie wymaga od niego zupełnego przygotowania.

Kiedy dotarliśmy na trzecie piętro, drzwi od sali były otwarte, a w środku czekało na zajęcia już kilkunastu uczniów. Hogwart stawił się w komplecie. Razem ze mną na zajęcia mieli uczęszczać Huncwoci, co bardzo mi się nie podobało, Albus i dwójka chłopaków, o których moi znajomi nie potrafili się wypowiadać bez jadu w głosie. Jeden był tym, któremu Fred i Ian wrzucili parę dni temu płonącą rybę na talerz; miał bardzo krótko ostrzyżone czarne włosy i ciemną skórę. Drugi jednak mógł się pochwalić faktem, iż uznawano go za przystojnego. I ja uważałam, że miał świetną urodę. Był bardzo szczupłym blondynem, co podkreślały wystające kości policzkowe. Jego dłuższe włosy opadały lekko na wysokie czoło, a nos wydawał się zgarbiony. Wczoraj odkryłam ze zdziwieniem, że jako nieliczny chłopak, jakiego znałam, cieszył się większym wzrostem niż mój. Nasz wzrok na szczęście jeszcze nigdy się nie spotkał, ale podczas mojej krótkiej obserwacji jego osoby zauważyłam, że ma bardzo jasne szare tęczówki.

Lily ani trochę nie ubolewała, że przez następne pół roku będzie chodziła sama na zajęcia. Ucieszyła się tylko strasznie, że pozna wielu nowych ludzi, tym bardziej chłopaków. Podejrzewałam, że klasa, do której miała dołączyć ruda, cieszyła się nie mniej niż ona.

Rose wraz z innymi ludźmi w granatowych krawatach oraz dwójką chłopaków w żółtych została przydzielona do wydziału przyrodniczego.

- Ej, czytaliście już to w jadalni? – odezwał się na powitanie Fred, kiedy weszliśmy z Albusem do pomieszczenia. Położyłam torbę na swoim stałym miejscu i, zanim odpowiedziałam rudemu, zaproponowałam Albusowi, by usiadł ze mną w ławce, ponieważ od czasu, gdy wyrzucili Grigorija Morozowa po akcji na wróżbiarstwie, nie dzieliłam z nikim stolika. Młodszy Potter bez słowa zajął miejsce obok mnie.

- Coś wywieszono na Ścianie Marud? – spytałam, spoglądając w stronę Freda. Siedział razem z Jamesem i Ianem w jednej dwuosobowej ławce. Wiedziałam, że profesor Lubianovy od razu zgani ich za ten pomysł, ale nie odezwałam się ani słowem na ten temat.

- Na jakiej ścianie to ja nie wiem, ale pojawiła się ogromna informacja o Wielkim Turnieju Quidditcha – uśmiechnął się chłopak. Od razu zauważyłam poruszenie po swojej lewej stronie.

- Jeny, czyli się udało! Namawiałem Kruma od tygodnia, żeby coś takiego zorganizował! A on cały czas mnie zbywał! Upierdliwsto się opłaca! – wykrzyknął podniecony Aleksiej, szarpiąc Alberta za ramiona. Od zawsze wszyscy wiedzieliśmy, że był niepoprawnym fanem quidditcha. Mimo wszystko nie grał tak dobrze, choć zawsze zapewniał, że w przyszłości zostanie zawodowym graczem. I ja chciałam pojawić się w drużynie narodowej Bułgarii oraz jakimś znanym klubie. Moje marzenia podzielał również ojciec, trenując mnie do łez, bólu i mocnego przemęczenia.

- Dyrektora Kruma, Kuzniacow – poprawił chłopaka profesor Lubianovy, wchodząc właśnie do swojej sali i uderzając swoimi ciężkimi obcasami o kamienną posadzkę.

- Tak, przepraszam bardzo, panie profesorze – wydukał szczerze Aleksiej, robiąc się trochę czerwony, jakby złapano go na jakimś strasznym gorącym uczynku. Znów śmiałam się w duchu, jak chłopaki zmieniali się w obecności nauczycieli Durmstrangu. – I co, będzie wielkie starcie pomiędzy Durmstrangiem i Hogwartem? – dodał po znaczącej chwili w stronę Brytyjczyków.

- Mhm – przytaknął chłopakowi Fred. – Półtora tygodnia po pierwszym zadaniu. – Beauxbatons kontra Durmstrang jest po drugim, a po trzecim Francja przeciwko nam.

- Hogwart wygra ten turniej! – zawołał entuzjastycznie James, który walczył chyba ze sobą, czy stanąć na swoim krześle, czy też nie. W końcu ocenił, że nowy profesor nie wygląda na takiego, który by mu na to pozwolił, więc zaniechał swojego pomysłu.

- Marzenia nie bolą – burknął niemiło Albert.

- Mamy świetnego szukającego, to wygramy. – Ian poklepał Pottera po plecach z dumą wymalowaną na swojej twarzy.

- Jakbyśmy my nie mieli! – krzyknął w odpowiedzi Aleksiej, ale nawet na mnie nie spojrzał, bo wciąż pamiętał, że jest przecież na mnie obrażony. Mimo wszystko było mi tak… miło, kiedy wspomniał o mojej osobie. Musiałam przyznać, że czułam się na siłach zmierzyć z każdym. Na boisku stawałam się zupełnie inna niż poza nim. Bardziej pewna siebie, energiczna, otwarta. Jak ryba w wodzie. Dlatego z przyjemnością słuchałam tego, że w Durmstrangu odbędzie się Wielki Turniej Quidditcha towarzyszący Turniejowi Trójmagicznemu.

- Cicho już, panowie! – Zakończył nagle rozmowę profesor, który spojrzał w tej chwili na zegarek. – Widzę, że mamy wszystkich oprócz gości z Beauxbatons – oznajmił trochę podirytowany. Odwróciłam się za siebie i rzeczywiście zauważyłam, że wszystkie stoły uczniów z Durmstrangu i Hogwartu były już zajęte, a te przeznaczone dla Francji świeciły pustkami. – Chyba w Beauxbatons nie uczą dyscypliny – dodał z nieukrywaną wyższością.

- Mogę iść po nieobecne, panie profesorze Lubianowy. – Do głosu poderwał się nasz klasowy pupil, który podlizywał się chyba każdemu nauczycielowi.

- Sam po nie pójdę, nie ma takiej potrzeby. Przy okazji przydzielę każdej z nich odpowiedni szlaban. Jeśli Beauxbatons nie potrafi ich wychować, zrobi to Durmstrang. Mam ostatnio dużo papierkowej roboty. Słyszałem też, że wielu nauczycieli potrzebowałoby jakiejś pomocy przy ich sprawach – odrzekł surowo, wychodząc z pomieszczenia. Hogwartczycy spojrzeli po sobie.

- Dziwny facet – mruknął Albus.

- Jeden z najłagodniejszych – wyjaśniłam od razu. – Lubię go nawet – dodałam.

W pomieszczeniu zapadła cisza przerywana jedynie czasem przez drobne i ciche szepty jakichś uczniów. Durmstrang rzeczywiście mógł się pochwalić nie byle jaką dyscypliną, która powstała głównie przez respekt i strach do nauczycieli. Gdyby Lubianovy wpadł tu teraz w czasie trwania lekcji, a zastałby hałas, każdy z nas, bez względu na to czy się odzywał, czy też nie, zarobiłby jakiś porządny szlaban.

Poprawiając swój podręcznik i notatnik na ławce, doszłam do wniosku, że jestem trochę szczęśliwa. Turniej quidditcha rzeczywiście wydawał mi się genialnym pomysłem, już nie mogłam doczekać się jego realizacji. Był w końcu idealną możliwością sprawdzenia się z najlepszymi zawodnikami danych szkół.

Zastanawiałam się jednak, co z wyjazdami na Ukrytą, które zazwyczaj zaczynały się w październiku. Była to ulica, na którą jeździliśmy około cztery razy w roku w soboty. Ukryta mieściła się nad wybrzeżem Morza Czarnego i wiele osób uważało ją za zwykłą kopię słynnej Pokątnej z Londynu. Sądziłam jednak, że w końcu i my w Bułgarii musimy jakoś kupować magiczne przedmioty, nie możemy przecież cały czas teleportować się do Anglii w razie potrzeby jakiegoś asortymentu, choć wiedziałam, że wielu czarodziejów z innych krajów tak robiło. Z tego, co wiedziałam, magiczne ulice posiadały jedynie Wielka Brytania, Bułgaria, Francja, Norwegia i Niemcy. Reszta krajów musiała daleko kursować po zakupy.

W każdym razie, wyjazdy na Ukrytą były w pewnym stopniu rozrywką, takim oderwaniem się od codzienności. Przemieszczaliśmy się na nią dzięki sieci Fiuu i spędzaliśmy tam cały dzień. Uczniowie od szóstej klasy wzwyż mogli nawet oddalać się poza magiczną ulicę i przejść się mugolskimi straganami, choć niewiele osób korzystało z tej propozycji.

Miałam nadzieję, że mimo tegorocznego Turnieju Trójmagicznego, wyprawy będą mieć miejsce. W końcu dlaczego niby nie? Przecież cztery soboty spokojnie dałoby się podporządkować pod tak uwielbiane przez uczniów wypady.

Nagle drzwi otworzyły się z hukiem i przeszedł przez nie profesor zaklęć, prowadząc za sobą szóstkę czarownic w upiętych wysoko włosach. Wszystkie dziewczyny miały nieciekawe miny i spoglądały znacząco po sobie. Lubianovy już wcale się nie odzywał, musiał strzelić baletnicom niezłe kazanie po drodze.

Francuzki zdążyły zaledwie zająć nowe miejsca i rozpakować swoje torby, kiedy w pomieszczeniu rozległ się odgłos pukania. Gość nie czekał jednak na aprobatę ze strony rozzłoszczonego Lubianovego, a zwyczajnie otworzył drzwi i wsadził głowę pomiędzy nie a framugę. Z niemałym zaskoczeniem odkryłam, że jest to mój ojciec.

- Przepraszam, profesorze, mogę prosić do siebie Marybeth na sekundę? – spytał, a ja ze wstydem ukryłam twarz w dłoniach, mając głupią nadzieję, że Lubianovy się nie zgodzi.

- Naturalnie, nie ma problemu. – Moje niedoczekanie.

- Dziękuję – odpowiedział ojciec, a ja niechętnie podniosłam się z krzesła i, nie spoglądając na nikogo, a jedynie wbijając wzrok w posadzkę, zrobiłam parę kroków do ojca, by opuścić salę.

- Tato… - zaczęłam, gdy już zamknęłam drzwi za sobą, ale ten jak zwykle nie pozwolił mi skończyć.

- Przestań mi tatować! – Użył swojego stałego fragmentu rozmowy ze mną. – Unikasz mnie, Marybeth – dodał niemal od razu. Spojrzałam na niego bardzo zaskoczona i aż nie wiedziałam co odpowiedzieć.

- To nieprawda! – odezwałam się po dłuższej chwili. Nawet przez myśl mi nie przeszło, aby go unikać. Zresztą nie miałam w tym żadnego interesu. Co on sobie znowu wymyślił?!

- Owszem, prawda. Próbuję z tobą porozmawiać od piątku, ale nigdzie nie mogę cię znaleźć. Widuję cię jedynie na posiłkach. Wczoraj byłem nawet dwa razy pod twoim pokojem, ale również ciebie tam nie było!

- Oczywiście, przewidziałam, ze przyjdziesz, więc uciekłam – prychnęłam śmiechem, bo już nie wytrzymałam. Czasami miałam wrażenie, że ojciec jest naprawdę przewrażliwiony na swoim punkcie.

- Jeszcze raz usłyszę, jak pyskujesz, a pożałujesz! – warknął tata, skutecznie mnie uciszając. Znów spuściłam wzrok, nie mając najmniejszej ochoty na niego patrzeć. Chciałam już wrócić na lekcje. W tej chwili było to moje największe marzenie. – Na początku chciałem cię znaleźć tylko po to, aby oznajmić ci, że będziesz miała ze mną indywidualne lekcje, abym mógł cię przygotować odpowiednio do każdego z trzech zadań, ale teraz…

- Uważaj, bo ściany mają uszy – szepnęłam, a następnie zacisnęłam szczęki ze zdenerwowania. JAKIE INDYWIDUALNE LEKCJE?! Czułam, że jeszcze trochę i nie wytrzymam. Byłam już chyba na granicy wilowatego wybuchu wściekłości.

- Nie przerywaj mi – syknął ojciec, ale zauważyłam, że rzeczywiście znacznie zmienił ton głosu po mojej uwadze, mówił już bardzo cicho – bo teraz chciałbym cię zapytać, dlaczego nie chcesz wrzucić swojego zgłoszenia do urny? – spytał chyba nie mniej zdenerwowany jak ja, wpatrując się we mnie wyczekująco.

Moje źrenice musiały się w tej chwili rozszerzyć z paniki, bo serce zabiło mi trzy razy mocniej. W gardle zrobiło się sucho, a żołądek zdecydowanie się skurczył.

- Jak to nie chcę? – Chciałam odpowiedzieć twardo i zdecydowanie, ale zupełnie mi to nie wyszło.

- Gdybyś chciała, dawno byś to zrobiła. Powiedz, obawiasz się czegoś?

- Tato, spokojnie, wrzucę, obiecuję – skłamałam. Od czasu rozmowy z Albusem przemyślałam wszystko. Wiedziałam, że nie napiszę już swojego zgłoszenia. Postanowiłam być silna przez ten jeden tydzień. Musiałam dać radę. Jeśli udałoby mi się przez te dni nie wrzucić pod presją swojego zgłoszenia, cały rok miałabym wolny od problemów. Jedynym kłopotem byłby tata, który nie wybaczyłby mi chyba tego do końca życia, ale jeśliby mnie nie zabił po upływie czasu przeznaczonego na zgłoszenia, to może nawet brak jego wybaczenia stałby się dla mnie zbawieniem i łaską?

Jednym słowem, ten tydzień stał się dla mnie naprawdę ciężką próbą, ale nie wiedziałam, jakim cudem tata przewidział mój plan.

- Jeśli nie wrzucisz, zobaczysz, jak może wyglądać mój gniew – ostrzegł mnie. W duchu prychnęłam śmiechem na jego słowa. To może być gorzej?, pomyślałam, ale bałam się cokolwiek odpowiedzieć. – Do zobaczenia, Marybeth. Po piątkowej kolacji przyjdź do mojego gabinetu ze swoim planem lekcji, ustalimy godziny naszych dodatkowych zajęć – dodał i odwrócił się od razu na pięcie, śmiesznie zarzucając swoim płaszczem. Nie bawiło mnie to jednak. Nic nie było mnie teraz w stanie rozbawić. Miałam dość wszystkiego. Zaczęłam wątpić w swoją silną wolę. Przygryzłam sobie dolną wargę i odprowadziłam ojca wzrokiem do ostatniego zakrętu. W końcu ze łzami w oczach skierowałam się do drzwi od sali lekcyjnej i otworzyłam je. Zanim zdążyłam zamknąć je za sobą, poczułam, jak moja warga pęka od nacisku zębów. Przeklęłam cichutko pod nosem, nie przejmując się czerwoną cieczą płynącą mi teraz bardzo wąskim pasmem po brodzie.

Tak oto moja wilowata złość przerodziła się w totalną rozpacz. Znalazłam się na dnie smutku.

Nie wrzucę tej pieprzonej kartki, nawet jakbym miała z tego powodu zginąć, pomyślałam, starając się dumnie unieść głowę.

~*~

Z dedykacją dla Dusii. Trzymam kciuki, abyś znalazła dobrą betę. Dzięki, że ze mną wytrzymujesz, bo czasem mam wrażenie, że ze mną ciężko przetrwać.

Ostatnio zaniedbuję wszystkie możliwe obowiązki. Będę się w tym trudnić zawodowo.