Brama

Za oknem szaleje śnieżyca, która daje się we znaki mieszkańcom Durmstrangu już od kilku dni. Z jej powodu odwołuje się treningi quidditcha oraz lekcje latania na miotle, a wychodzenie z budynku szkoły zostaje surowo zabronione. Na dworze panują temperatury wprost nie do wytrzymania. Samobójstwem byłoby wyjść z murów szkoły, choć jest dopiero listopad. Instytut już dawno nie widział tak srogiej zimy.

Czarnowłosy mężczyzna o przysadzistych barkach i szerokich biodrach krząta się po nowym gabinecie, co rusz przeglądając jakieś stare papiery. Jeśli uznaje, że dokument jeszcze do czegoś mu się przydadzą – od razu biegnie do odpowiedniego regału czy półki, aby pedantycznie odłożyć go na swoje nowe miejsce. Gdy jednak zauważa w stosie arkuszy coś zupełnie już zbędnego – niszczy to szybkim ruchem różdżki. Ostatnio, kiedy zupełnie odwołano jego lekcje, ma zbyt dużo wolnego czasu.

Nagle do jego rąk trafia czerwona teczka zatytułowana „Fama różdżkarzy”. Oznacza to, że w środku mieszczą się zapewne wycinki z najpopularniejszej czarodziejskiej gazety w języku bułgarskim. „Fama” zawdzięcza swoje powstanie dwóm synom znanego sofijskiego różdżkarza, który zmuszał ich do pójścia w swoje ślady, jednak zbuntowani chłopcy ruszyli za głosem marzeń, dzięki czemu zapoczątkowali w magicznej Bułgarii nurt dziennikarski.

Główny bohater naszego prologu z cichym westchnieniem otwiera teczkę i drżącymi dłońmi wyciąga z niej wszystkie artykuły. Dawno ich nie widział.

 

JULIANNE MARYBETH WALKER ZNIKNĘŁA BEZ ŚLADU!

Jak powiedziała nam jedna z pielęgniarek Szpitala Zwycięzców Wojen Goblińskich, która woli pozostać anonimowa, wila i czarownica Julianne Walker, kapitanka narodowej drużyny maskotek quidditcha, już parę godzin po stosunkowo szybkim porodzie, deportowała się ze swojego szpitalnego pokoju i słuch o niej zaginął. W szpitalu zostawiła nowonarodzoną córkę, której ojcem jest najlepszy bułgarski szukający stulecia Wiktor Krum. Zawodnik quidditcha, zapytany o zaskakujące zniknięcie dziewczyny, odmawia udzielenia odpowiedzi. Wydaje się przy tym załamany i zaskoczony. W chwili pisania artykułu, czyli pięć dni po ucieczce wili, wciąż nie pojawiły się żadne nowe fakty wnoszące coś do tej sprawy.

 

WALKER UCIEKŁA DO ANGLII?

Całkiem niedawno pisaliśmy Wam o tajemniczym zniknięciu maskotki bułgarskiej drużyny quidditcha. Dziś tą sprawą żyje cała Bułgaria. Znany i lubiany Wiktor Krum, który już parokrotnie doprowadził nasz narodowy zespół do zwycięstwa w mistrzostwach Europy i świata, stał się, o ile to możliwe, jeszcze większą gwiazdą. Mężczyzna nie schodzi z języków nie tylko Bułgarów, ale i Anglików, Francuzów, Niemców, Polaków czy Greków. Niektórzy mu współczują, inni uważają, że w końcu skończyła się jego zbyt idealna sielanka wysłana różami. Jedno jest pewne – czarodziej przeżywa aktualnie głęboki kryzys. Pojawiły się przypuszczenia, jakoby Walker uciekła do swojego rodzinnego domu w Anglii wraz z kolegą Kruma z zespołu – rezerwowym pałkarzem Lyubenem Bogdanowem, zostawiając swoją córkę i jej ojca samym sobie. Znając nieczułość i problemy z uczuciami charakteryzujące wile, obawiamy się, że mała Marybeth Krum już nigdy nie zobaczy swojej matki.

 

SZOKUJĄCA DECYZJA KRUMA!

Wiadomość z ostatniej chwili! Wiktor Krum definitywnie zrezygnował z posady szukającego w bułgarskiej drużynie quididtcha i zespole Sokołów z Heidelbergu! Oznajmił to na konferencji prasowej mającej rozpocząć nowy sezon ligowy. Swoją decyzję warunkuje ciężką sytuacją rodzinną i faktem, że będzie musiał samotnie sprostać obowiązkom ojca. Nasza redakcja zastanawia się jednak, jaki problem byłby w wynajęciu opiekunki? Albo oddaniu dziecka po opiekę swojej matki (Ewgeni Krum, zajmującej się jedynie własnym domem wdowie po Mihailim Krumie)? Bez obrazy, Panie Krum, ale nie wygląda Pan na osobę, która nadaje się na idealnego kandydata na samotnie wychowującego dziecko ojca. Zdaniem naszej redakcji o wiele lepiej zrobiłby Pan nie zaprzepaszczając swojej szansy na wielką karierę i rozwiązując problem z dzieckiem w inny sposób.

 

VASSIL KAZIJSKI ZAMORDOWANY PRZEZ NORBERTA!

Vassil Kazijski był pełnym życia i pomysłów na swoją przyszłość pięćdziesięcioletnim dyrektorem Durmstrangu. Tegoroczne wakacje spędził razem z najstarszymi synami w Rumunii, chcąc zrealizować w końcu ich marzenia dotyczące lotu na smokach. Pech chciał, że do tej pory uważany za najspokojniejszego smoka na ziemi, tamtejszy Norbert, podczas przejażdżki Vassila Kazijskiego zaczął robić się agresywny i w przypływie energii zrzucił dyrektora Durmstrangu ze swojego grzbietu. „Smoki są nieprzewidywalne i bardzo niebezpieczne. Uwielbiam je, ale zdaję sobie sprawę z tego, że każdy nieostrożny ruch może je sprowokować. Wiedzą to również moi klienci, którzy przed lotem muszą podpisać deklarację odpowiedzialności za samego siebie. Nie jestem w stanie kontrolować lecącego smoka, gdy nie siedzę na jego grzbiecie”, mówi Charlie Weasley, opiekun Norberta i paru innych rumuńskich smoków. „Pan Kazijski mógł wcale nie robić nic nieostrożnego. Wystarczyło, że przez przypadek zbyt gwałtownie pociągnął za smoczą uzdę, co już zdenerwowało raczej potulnego i nienaturalnie (jak na ten rodzaj zwierzęcia) spokojnego Norberta. Zirytowany nawet taką drobnostką smok nie spocznie, zanim nie zrzuci z siebie zbędnego balastu, nawet jeśli czarodziej, który na nim podróżuje, jest bardzo silnie przywiązany do jego grzbietu.”, dodaje właściciel smoka. Jak dowiedziała się redakcja „Famy Różdżkarzy” podpisane przez Kazijskiego oświadczenie odpowiedzialności zabrało jego synom niezłą sumkę z odszkodowania. Żadne z jego dzieci nie otrzyma nawet złamanego knuta.

 

POSZUKIWANY DYREKTOR DURMSTRANGU!

Mimo że od śmierci Vassila Kazijskiego minęły już dwa tygodnie, w Durmstrangu wciąż nie ma nowego dyrektora. Jak dowiedzieli się nasi dziennikarze, Ministerstwo Edukacji wciąż poważnie waha się nad dwoma zasłużonymi nauczycielami. Pierwszym typem jest aktualny wicedyrektor, Todor Siemianow, wykładający wróżbiarstwo. Jasnowidz znany jest ze swojego surowego usposobienia, ale i doskonałego kierowania sprawami szkoły. Drugi nauczyciel to doskonale znany nam Wiktor Krum, uczący latania na miotle (w klasach młodszych) oraz quidditcha (na wydziale sportowym). Siemianow ma z pewnością o wiele większe doświadczenie w szkolnictwie, jednak Krum (który w Durmstarngu urzęduje już od jedenastu lat) jest równie poważnym kandydatem. Nikt nie ma wątpliwości, że ten ostatni świetnie sprawdzi się w nowej roli, tym bardziej, że niedawno zarejestrowana tendencja spadkowa w zgłoszeniach do Durmstangu mogłaby zostać zażegnana przez wprowadzenia do władz szkoły niezmiernie sławną, znaną i powszechnie szanowaną postać. Cóż, Ministerstwo ma naprawdę trudny orzech do zgryzienia. A Wy, czytelnicy „Famy”, kogo obstawiacie? Kogo wolelibyście widzieć za biurkiem dyrektora Durmstrangu? Zapraszamy do wypełnienia ankiety (str. 10)!

 

ZŁOTY KRÓL DYREKTOREM!

Pamiętacie, kogo kilkanaście lat temu okrzyknięto Złotym Królem? Tak, nikogo innego jak Wiktora Kruma, który w latach swej świetności potrafił łapać znicze w parunastu meczach pod rząd. Dziś nasz Złoty Król został nikim innym jak… dyrektorem Durmstrangu! Podejrzewam, że większość z Was nie jest zaskoczona tą informacją, gdyż podejrzewała taki obrót spraw. Wicedyrektor Siemianow (Todor Siemianow był kontrkandydatem Kruma) zapytany o to, co myśli o decyzji Ministerstwa Edukacji, odmawia udzielenia odpowiedzi. Nowy dyrektor zapewnia jednak, że ma wiele pomysłów na reformy i zamierza prowadzić szkołę twardą ręką. Czekamy na pierwsze wieści z krumskiego Durmstarngu!

 

NIE TYLKO MINISTERSTWO ZADOWOLONE!

Minister Edukacji wyraża swoje szczere zadowolenie z dotychczasowej pracy Wiktora Kruma na stanowisku dyrektora Durmstrangu. Podobają mu się przeprowadzone przez czarodzieja reformy dotyczące między innymi unowocześnienia boiska do quidditcha oraz zwiększenie siatki godzin lekcyjnych z obrony przed czarną magią. Rodzice uczniów zachwalają sobie kontakt z dyrektorem, który chętnie odpowiada na pytania dotyczące edukacji ich pociech oraz odpisuje na listy. Zarzucają jednocześnie świętej pamięci Vassilowi Kazijskiemu słabą korespondencje na linii szkoła-rodzic. W końcu Instytut Durmstrang to elitarna placówka, więc ojcowie i matki więcej od niej wymagają.

 

SKANDAL W DURMSTRANGU!

W nowym roku szkolnym do Instytutu Durmstrang zostanie przyjęta… dziewczyna! Nie będzie to nikt inny jak dwunastoletnia Marybeth Krum, córka samego dyrektora. Rozumiemy, że nasz dawny Złoty Krum poczuł się w murach szkoły zbyt pewnie, ale czy nie nadużywa Pan swojej władzy, Panie Krum? Dyrektor szkoły, zapytany przez naszą reporterkę, nie odmawia udzielenia odpowiedzi: „Doskonale rozumiem, że Durmstrang jest szkołą męską, jako dyrektor mam jednak prawo udzielać wyjątków w sprawie przyjęcia nowych uczniów. Właśnie to robię w przypadku Marybeth. Niewykluczone, że będzie takich wyjątków więcej, chętne arystokratki muszą jednak szczególnie wyróżniać się w jakiejś dziedzinie. Zapewniam całą Bułgarię, że o Marybeth jeszcze usłyszycie jako o gwieździe quidditcha. Chcielibyście wówczas powiedzieć, że jest w pełni Wasza, prawda? W pełni bułgarska. Dążę właśnie do tego, abyście mogli tak mówić.”

Cóż, pozostaje nam tylko z ogromną dozą sceptycyzmu życzyć Panu Krumowi powodzenia w osiągnięciu jego celu, wciąż jednak nie wiedząc, jaki problem byłby w wysłaniu córki do Beauxbatons. Może pora w końcu przeciąć ojcowską pępowinę?

 

Kończąc czytanie ostatniego artykułu, mężczyzna wzdycha głośno i kręci głową, jakby chciał czemuś zaprzeczyć. W głębi duszy śmieje się, że najważniejsze momenty z jego życia dało się zamknąć w jedynie paru zbyt patetycznie brzmiących zdaniach, naprawdę jednak czuje, jak od wewnątrz rozdziera go jakaś nieznana siła. Wspomnienia wiercą mu dziurę w brzuchu, a smutek kłuje go w serce. Nawet w gardle pojawia mu się nieprzyjemna gula, gdy pod artykułami odnajduje coś jeszcze. Z pozoru nic nie znaczące zdjęcie młodej, niesamowicie pięknej dziewczyny, która siedzi zwyczajnie na krześle i pisze jakiś list. Jej ręka z zabójczą prędkością wędruje od jednego brzegu kartki do drugiego, a oczy ledwo nadążają za pismem. Cechą, która rzuca się obserwatorowi w oczy, jest pokaźnych rozmiarów brzuch czarownicy; najprawdopodobniej była już w zaawansowanej ciąży.

Mężczyzna ze smutkiem gładzi opuszkiem palca długie, proste, blond włosy dziewczyny. Nie widzi jej twarzy, gdyż ciężarna ma całkowicie pochyloną głowę, a gęste kosmyki całkowicie ją zasłaniają, jednak doskonale wie, jakie szatynka ma oczy, nos, brodę, policzki. Nie musi tego pamiętać. Wystarczy, że spojrzy na swoją córkę, a już widzi w niej swoją dawną ukochaną.

  –  Nienawidzę cię – szepcze czarodziej, dalej głaszcząc jasne włosy na zdjęciu. Na fotografię spada pierwsza łza. – Merlinie, jak ja cię nienawidzę… – wydusza dopiero po chwili, gdy nie udaje mu się stłumić w sobie szlochu.

 

~ Zbetowane przez - Cuddle

~ * ~

Witam na moim nowym blogu zarówno czytelników z Dowieść Niewinności, jak i tych nowych. Mam nadzieję, że nowa historia przypadnie Wam do gustu i zostanie przez mnie lepiej opowiedziana niż ta o Rose Weasley. Trzymajcie kciuki ;)