Nagrobek 1

Przybywa wciąż pytań, źle znowu sypiam.

Odliczam godziny do dnia spokoju,

Gdy cały świat w końcu zazna pokoju.

~O.S.T.R., „Ból doświadczeń”

~ * ~

Instytut Durmstrang to elitarna szkoła dla czystokrwistych chłopców i żadna kobieta nie ma do niej wstępu. Oprócz mnie.

~ * ~

Przyznajcie się, że czekacie tylko na to, aby usłyszeć ode mnie coś niesamowitego. Doskonale Was rozumiem – Wasza ludzka natura już niejednokrotnie udowadniała mi, że jesteście co najmniej dziwni. Szukacie sensacji, zbrodni, zamachu na przeciętność. Czekacie na jakąś śmierć, jakieś intrygi, jakieś bóle, smutki i rozpacze. Lubicie dowiadywać się o czyimś nieszczęściu, prawda? Jeśli tak, to lepiej trafić nie mogliście.

Ja się może przedstawię – dziewczyna o niesamowicie pospolitym imieniu się kłania, Mary we własnej osobie. Sama nie wiem, który z rodziców nie miał w sobie za knuta oryginalności, by mnie tak nazwać, jednak stawiam na tatę. Mama zostawiła mnie u niego zaraz po porodzie i raczej ostatnią rzeczą, którą mogłaby zrobić, było zatroszczenie się o imię dla mnie. A tata… Tata pewnie wiedział doskonale, że w przyszłości będę zdecydowanie wybijała się ponad szary tłum, więc postarał się, bym choć na papierze wyglądała niczym niewarta uwagi istota. Ale mimo wszystko nazwisko Marybeth Krum stało się sławne w całym czarodziejskim świecie. Już zaraz po moim urodzeniu gazety pokroju „Czarownicy” zabijały się, aby opisać historię małej córeczki kapitana bułgarskiej drużyny quidditcha, której matka – jedna z maskotek tego samego teamu - uciekła z kraju zaraz po swoim porodzie. Brukowce zastanawiały się, co zrobi w tej sytuacji bułgarski szukający stulecia, który w swoim fachu był wprost niezastąpiony. I nie ukrywam, że znacznie się zdziwiły, gdy sofijskie Ministerstwo Magii zaoferowało ojcu posadę dyrektora Durmstrangu za szczególne osiągnięcia dla kraju (to wersja oficjalna) oraz sporą łapówkę połączoną ze znajomościami (ta znacznie mniej). Tata na to przystał, porzucając raz na zawsze swoją karierę w sporcie i, obiecując sobie, że wychowa mnie tak, jak będzie potrafił najlepiej, przeprowadził się wraz ze mną do Durmstrangu, by pełnić dwie nowe funkcje – ojca i dyrektora. Tym sposobem został najmłodszym „panem i władcą” w historii Instytutu oraz… najgorszym ojcem, jaki mógł wychować swoją córkę.

Instytut Durmstrang tytułował się jako mój dom. Było tak zawsze, nie pamiętam innego stanu rzeczy. Miałam tu swoją własną sypialnię na wydziale czarnej magii, z pudrowymi firankami, wielkim łóżkiem i sztalugą do malowania, miałam jako takich kolegów, którzy kochali spisywać ode mnie zadania domowe, a gdy nie widziałam, wpatrywać się we mnie jak w obrazek, miałam tatusia, który na każdym kroku uprzejmie informował mnie, co i jak mam zrobić. 

Ciężko mi jednak powiedzieć czy lubiłam Instytut Durmstrang. Niestety, nie kojarzył mi się dobrze. Pierwsze na myśl nasuwało się zawsze „więzienie”, ale mimo wszystko uważam, że przesadzałam z tym stwierdzeniem. Zamiast tego wolałam szukać dobrych stron tej szkoły. Na przykład przepadałam chodzić samotnie po jej korytarzach. Tak jak dziś.

Musiałam przyznać, że w ogóle lubiłam samotność. Nie przepadałam za ludźmi. Według mnie byli oni jedynie fałszywi i dwulicowi – wszyscy bez wyjątku. Dlatego też zawsze czekałam z upragnieniem na wakacje. Wtedy wszyscy uczniowie wyjeżdżali do swoich domów, a szkoła pozostawała praktycznie cała dla mnie. W swoim życiu poznałam już jej każdy zakamarek, każdą opuszczoną salę. Podczas takich spacerów mogłam poczuć się jak wolna władczyni tego zamku i robić, co mi się żywnie podoba. Oczywiście, dopóki nie znalazł mnie gdzieś tata.

Jak obco brzmi to słowo w moich ustach. Jakby ktoś włożył je pomiędzy moje wargi siłą, bezlitośnie je wepchnął, nakazał mi pod groźbą śmierci, abym używała tego wyrazu, który zasiedlił się w mojej głowie niczym intruz. Najchętniej zwracałabym się do ojca per „panie dyrektorze”. „Panie dyrektorze, przepraszam, że pana kocham, choć nienawidzę.”, „Niech pan mi powie, że jest pan choć raz ze mnie dumny, panie dyrektorze”, „Może w końcu zrobimy sobie wspólne zdjęcie, panie dyrektorze, które postawi pan sobie na biurku w swoim gabinecie? Tak podobno robi każdy tatuś. Podobno każdy tatuś kocha swoje dzieci, tylko po prostu czasem po drodze się gubi, gdy je wychowuje. Dyrektor się zgubił, prawda? Niech dyrektor powie, że się po prostu zgubił!”

Czasem miałam wrażenie, że byłam nienormalna. Czy samotność może wywołać jakieś zmiany na psychice? Długi lęk też? A dążenie do perfekcji pod naciskiem kogoś z zewnątrz? Zmuszenie do ciągłej samotności? Nie musicie odpowiadać. Gdybym była normalna, potrafiłabym zachowywać się jak wila. Ale nie potrafiłam. To chyba najbardziej mnie bolało. Czułam się jak zabawka z wadą fabryczną.

Ktoś włożył do mnie baterie, nie mając pojęcia, że nie działam prawidłowo. Wysłał mnie w świat, który bezlitośnie pokazał mi, że zabawki z wadą fabryczną podlegają reklamacji tylko przez pierwszych parę miesięcy. Skoro mama wiedziała, że nie lubi się bawić nadpsutymi rzeczami, to dlaczego nie oddała mnie do reklamacji, póki jeszcze był czas? Kiedy można było mnie łatwo oddać? Choć w sumie może uznała, że to dość niesprawiedliwe, że za to nieszczęsne oddanie się dodatkowo płaci, a nie dostaje nic w zamian.

Oprócz pustego brzucha i niezmywalnych bruzd na psychice.

Ciężko spacerowało się dziś po Durmstarngu, kiedy wiedziało się, że to już ostatnia taka przechadzka w całym moim życiu. Rozpoczynałam właśnie siódmy rok w Instytucie. A potem… potem tata wyśle mnie na studia do Londynu albo postara się, aby jakaś drużyna quidditcha się mną zainteresowała. I nie będę już musiała oglądać więcej tego więz… Instytutu.

Swe kroki kierowałam teraz do szkolnej auli. Przez okno swojego pokoju zobaczyłam, że większość rodziców przeteleportowała już swoich synów do Durmstrangu. Z uwagi na fakt, że Instytut był raczej elitarną szkołą i każdy uczeń pochodził z rodziny o czystych korzeniach, tata nie musiał martwić się przetransportowaniem uczniów do budynku. Każdy rodzic posiadł sztukę teleportacji, a co za tym idzie – nie stanowiło dla niego żadnego problemu, by „dostarczyć” swoją pociechę do szkoły.

Oczywiście, Durmstang był chroniony bardzo silnymi zaklęciami, więc na teleportację została wydzielona mała część przed bramą Instytutu. Przed wejściem do szkoły stali nauczyciele, którzy po kolei odhaczali uczniów z listy i przepuszczali do budynku.  Ci kierowali się do wyżej wspomnianej auli, gdzie mój tata corocznie wspominał o najważniejszych punktach regulaminu Instytutu oraz życzył miłego i owocnego roku szkolnego. Stamtąd można już było skierować się do swoich wież. Wydział czarnomagiczno-sportowy, na którym zresztą uczyłam się ja, zajmował wschodnią wieżę. Wydział nauk przyrodniczych zachodnią. Wydział wróżbiarsko-astronomiczny północną, a wydział z rozszerzonym nauczaniem zaklęć i transmutacji wieżę południową.  Wstęp do każdej z wież był chroniony tak zwaną kontrolą różdżek, aby żaden nieproszony gość nie mógł złożyć nikomu niezapowiedzianych odwiedzin.

Niektórzy uczniowie, którzy dopiero co dostali się do zamku, rzeczywiście szli od razu do swoich wież, mając gdzieś mojego ojca i jego wygłoszenia. Szczerze mówiąc, ja również miałam już parę razy ochotę na to, aby nie ruszać się w ogóle ze swojego ciepłego pokoju, ale stwierdziłam, że o ile nieobecności któregoś z chłopaków nie da się wykryć w tym całym tłumie, o tyle brak jedynej dziewczyny, na dodatek wili, zostałby zauważony, zanim tata zacząłby swoją zbędną paplaninę.

Wchodziłam już prawie w auli, której drzwi zostały otwarte na oścież, kiedy zobaczyłam mojego kolegę z wydziału i roku – Kurta Freya. Był to nieliczny z chłopaków w szkole, z którym potrafiłam się dogadać. Pamiętam swój pierwszy dzień lekcyjny w Durmstrangu. Czułam się wtedy jak posadzona w ławce szmaciana lalka, od której wszyscy chłopacy nie mogli odwrócić wzroku. Ta sytuacja tak niesamowicie mnie wtedy krępowała, że myślałam, że nie dam rady przejść przez te siedem lat w Instytucie. I wtedy na przerwie poznałam Freya, który okazał się inny niż reszta.

Kurt wywodził się z rodziny naprawdę wpływowych bułgarskich arystokratów. Jego matka była ministrem Departamentu Magicznych Wypadków i Katastrof w Sofii, a ojciec szanowanym magomedykiem na naszym oddziale szpitala świętego Munga. Chłopak zawsze pokazywał się w nienagannie czystej i wyprasowanej szacie, która służyła zresztą za nasz szkolny mundurek. To właśnie z tego powodu chodziły po szkole plotki, że Kurt jest pedantycznym czyściochem. Do tego jego koledzy powtarzali na każdym kroku, że blondyn sprząta sam w swojej sypialni parę razy dziennie, podczas gdy oni do takich zadań wołali po prostu skrzaty. Fakt, że w Durmstangu wszyscy bez wyjątku musieli nosić swoje szaty od rana do wieczora, jednak mawiało się, że gdyby usunąć ten punkt z regulaminu, Kurt nosiłby dzień w dzień jakieś spodnie z prostymi nogawkami i sweterki, spod których wystawałyby tylko kołnierze zawsze śnieżnobiałych koszul. Frey nie komentował takowych głupstw. Zazwyczaj głośno wzdychał, a kiedy miał humor, żartował, że dobierałby tak kolory kołnierzyków, aby podkreślały jego bladą cerę i zimne, niebieskie oczy. Wtedy chłopaki odpuszczali, widząc, że nie uda im się doprowadzić chłopaka do szału. Ewentualnie próbowali jeszcze wspomnieć coś o jego odstających (podobno gejowskich, jak to je nazywali) uszach, ale Kurt był twardy. Nie dało się go łatwo sprowokować.

- Hej, Mary! Jak minęły wakacje? – spytał momentalnie, a następnie przytulił mnie mocno do siebie. Był ode mnie niższy o głowę, ale nigdy mi to nie przeszkadzało. Przyzwyczaiłam się do faktu, że jestem niesamowicie wysoka i czasami sytuacja zmusza mnie do tego, by patrzeć na innych z góry.

- Bardzo śmieszne. Siedziałam cały czas w szkole. Jak zresztą rok temu. I dwa. I trzy. I cztery. I pięć. I sze… - Nie pozwolił mi skończyć.

- Widzę, że w końcu nauczyłaś się poprawnie liczyć? Czyli wakacje można zaliczyć do udanych – zaśmiał się. – Chodź, wejdziemy już do auli. Mam nadzieję, że twój tata szybko skończy i pozwoli nam wrócić od razu do sypialni. Padam z nóg. Byłem jeszcze rano w Londynie na Pokątnej – dodał. Nie czułam potrzeby, by wypytywać go o jakiekolwiek szczegóły. Tym bardziej, że nigdy nie byłam jakoś szczególnie rozmowna i w większości sytuacji wolałam milczeć.

Śladem Freya weszłam do przepełnionej już auli i zajęłam miejsce blisko drzwi. Chłopaki, które przypadkowo stały obok mnie, od razu zwróciły na mnie swoją uwagę. Niektórzy z nich uśmiechnęli się głupio, a inni puścili do mnie oczko. Udałam, że ich nie zauważam i wbiłam wzrok w swoje paznokcie.

Nie musieliśmy czekać długo na ojca. Wszedł chwilę po moim pojawieniu się w auli. Rozejrzał się demonstracyjnie po pomieszczeniu, a następnie pokonał drogę dzielącą go do środka sali. Odkaszlnął nieco głośniej, niż zamierzał, a po chwili wyjął różdżkę i skierował jej zakończenie w stronę gardła. Wyszeptał pod nosem zaklęcie Sonorus, aby w końcu przemówić do nas swoim potężnym, ciężkim i nieco ochrypłym głosem:

- Witam was serdecznie w Instytucie Durmstrang w kolejnym roku szkolnym! Szczególne przywitanie kieruję do uczniów klas pierwszych, którzy od dziś będą mogli uważać naszą szkołę za swój drugi dom. Każdego pierwszaka proszę o udanie się po oficjalnym rozpoczęciu semestru pod gabinet swojego wychowawcy wydziału, który poda mu numer sypialni oraz hasło do niej. Jednocześnie wyda wam obowiązujący przez następne parę miesięcy plan lekcji oraz odpowie na każde nurtujące was pytanie. Wraz z całym gronem pedagogicznym cieszymy się, że nasz Instytut cieszy się nadal tak dużym zainteresowaniem i że nadal wy oraz wasi rodzice wybieracie Durmstrang! – Co roku słyszałam tę samą gadkę. Przypuszczałam, że napisał sobie jedną, kiedy został dyrektorem, a następnie powtarzał ją rok w rok bez najdrobniejszej zmiany słów. Nie dziwiłam się, że jego wygłoszenia stały się dla uczniów przykrym obowiązkiem. – Przypominam, że do waszej dyspozycji jest  biblioteka, dwa stadiony quidditcha, Jezioro Durmstrandzkie oraz tereny górskie, które wchodzą w skład obszaru szkoły. W tym roku będą one jednak trochę ograniczone z powodu wielkiego wydarzenia, jakie nasza szkoła ma zaszczyt przeprowadzić. – W tym miejscu wszystkie głowy podniosły się znad czubków swoich butów, a oczy uczniów skierowały z żywym zainteresowaniem w stronę mojego ojca. Musiałam przyznać, że i mnie zaintrygowała wstawka związana w nadchodzącym wydarzeniem. Nic o żadnym nie słyszałam. – Mam wielką przyjemność poinformować was, że w tym roku odbędzie się w Durmstragu kolejna odsłona Turnieju Trójmagicznego!

Po auli przebiegły okrzyki podniecenia. Oczy zebranych rozszerzyły się na dźwięk tej wiadomości. Cisza po chwili przerodziła się w szum szeptów, które stawały się coraz głośniejsze. Podniosłam głowę i spojrzałam zdziwiona na ojca. Nasze spojrzenia spotkały się. Przez moment jedynym, co widziałam, były jego brązowe tęczówki. Po chwili mężczyzna delikatnie, aczkolwiek znacząco, zamrugał. Wiedziałam, co to znaczy. Przełknęłam głośno ślinę. Bałam się.

Ojciec chce, abym złożyła swoją kandydaturę.

- Z uwagi na fakt, że parę lat temu Czara Ognia nie okazała się dobrym rozwiązaniem, wraz z dyrektorką żeńskiego* Beauxbatons i dyrektorem Hogwartu postanowiliśmy, iż to grona pedagogiczne poszczególnych szkół będą wybierać swoich reprezentantów. Tym sposobem uczestnicy Turnieju zostaną idealnie dobrani przez osoby, które doskonale znają ich umiejętności i zdolności. Zgłaszać będzie się można od dnia, w którym grupy uczniów z Beauxbatons i Hogwartu przybędą do Durmstrangu. A będzie to dokładnie jedenastego października.

I znów wiedziałam, co to znaczy. I znów przełknęłam głośno ślinę. I znów bałam się.

Ojciec dołoży wszelkich starań, by rada pedagogiczna Instytutu Durmstang doszła do wniosku, że najlepszym reprezentantem ich szkoły będzie nie kto inny jak Marybeth Krum.

~ * ~

Piłam gorącą herbatę i oglądałam swój plan lekcji. Cały czas wzdychałam, widząc, że praktycznie codziennie zaczynam od godziny czarnej magii. Mój wspaniały wydział. Gdyby moje życie zależało ode mnie, siedziałabym teraz na przyrodniczym. Zawsze uwielbiałam zielarstwo i opiekę nad magicznymi stworzeniami. Nie przeszkadzał mi fakt, że po tym pierwszym byłam cała ubrudzona od mokrej ziemi, a po drugim wykończona potyczkami z coraz to dziwniejszymi zwierzętami. Niestety, to tata wybierał mi przedmioty, których miałam się uczyć. Życzył sobie czarnej magii i quidditcha – otrzymał to. Wydawało mi się, że głównie podjął taką decyzję przez wzgląd na to ostatnie. Niespełnione marzenia rodziców często gonią ich dzieci. Od małego ćwiczyłam więc grę. Czasem podczas treningów z oczu ciekły mi łzy jak grad, ale tata nie dawał za wygraną. Kazał mi się ulepszać, a nie lubił, gdy się sprzeciwiałam.

Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Zdziwiłam się czyjąś grzecznością, gdyż większość chłopaków z wydziału zwyczajnie ładowała mi się do sypialni, gdy byłam w środku. Najczęściej siadała bez pozwolenia na moim idealnie pościelonym łóżku i zaczynała jakąś drętwą rozmowę, czasem tłumacząc się, że się przed kimś chowają. Oczywiście, nigdy nie wyrażałam swojego sprzeciwu po takim zachowaniu. Choć niejednokrotnie miałam ochotę pogrozić im swoją różdżką.

- Proszę – odparłam zdezorientowana i spojrzałam w stronę wejścia do pokoju. Ktoś nacisnął na klamkę, a po chwili drzwi zaczęły się otwierać. W nich pokazał się nie kto inny jak… mój tata.

- Mogę, Marybeth? – spytał, choć nie czekał na moją odpowiedź. Zanim zdążyłam się odezwać, zamknął za sobą drzwi i usiadł na fotelu przy ścianie. Rozejrzał się jeszcze po pokoju tak, jakby go nigdy wcześniej nie widział, a następnie wbił we mnie swój wzrok.

Nie odpowiadałam już. Nie czułam takiej potrzeby. Zresztą nawet tata nie wymagał, bym udzieliła mu odpowiedzi. Przecież nie na darmo mówią, że milczenie oznacza przyzwolenie. Ludzie słabi się nie odzywają. Silni walczą o swoje.

- Gotowa na jutrzejszy dzień? – spytał. Miałam wielką ochotę prychnąć śmiechem. Przez całe wakacje nie miał czasu do mnie zajrzeć. Przez całe wakacje nie chciał nawet, bym to ja odwiedziła go w jego gabinecie czy sypialni. Przez całe wakacje nie wysłał chociaż do mnie listu sową! Nie zrobił nic, aby ze mną zwyczajnie porozmawiać. Kiedy spotykałam go na korytarzach, wygłaszał tylko swoje krótkie kazania, zabraniając mi odpowiadać, bo myślał, że gdy tylko otworzę usta, przyjdzie mi na myśl pyskowanie. Od czasu do czasu zwracał mi na coś uwagę i marudził przy mnie, jaka to ja jestem niezorganizowana i leniwa. A teraz… Teraz miał powód odwiedzin. A umiał być miły, gdy potrzebował coś załatwić.

- Tak – mruknęłam cicho. Nie chciałam mówić: „Tak, tato. Odrobiłam wakacyjne eseje z zielarstwa, transmutacji i eliksirów. Choć mam problem z wróżbiarstwem, wiesz, że nigdy tego nie rozumiałam. Pomożesz mi?” Nie potrzebowałam jego pomocy. Wystarczy, że jutro z rana zakręcę się w bibliotece i na pewno znajdę jakiegoś chłopaka, który wytłumaczy mi skomplikowaną chiromancję. Fakt, że nigdy nie potrafiłam korzystać z uroków wili tak, jak chciałam, ale to nie zmienia faktu, że byłam jedyną dziewczyną w tej szkole. A na dodatek wszyscy upierali się, że byłam ładna.

- To bardzo się cieszę… - odpowiedział.  Po tych słowach zapadła w pokoju krępująca cisza, której nie mogłam znieść.

- Coś… coś chciałeś? – Przerwałam ją. Ledwo co z nią wytrzymywałam. To prawda, że nie z każdym człowiekiem potrafi się milczeć.

Tata uśmiechnął się.

- Słyszałaś przecież o Turnieju Trójmagicznym – zaczął. – Mam nadzieję, że zgłosisz swoją kandydaturę. – To nie była sugestia. To nie była prośba. To był rozkaz.

Tak bardzo chciałam krzyknąć „nie!”. Pierwszy raz pokazać, że potrafię walczyć o swoje. Że nie będę tańczyć tak, jak mi zagrają. Chciałam się przeciwstawić, udowodnić, że nie jestem niczyją marionetką i sama decyduję o swoim losie.

- Ja… - zaryzykowałam.

- Cieszę się, Marybeth. Postaram się, aby rada pedagogiczna wybrała ciebie. Myślę, że nie będzie z tym żadnego problemu – przerwał mi. Widziałam, że jest dość ucieszony. Zastanawiałam się, czy zdawał sobie sprawę z tego, że pierwszy raz chciałam mu się przeciwstawić. Pewnie tak. Nie był taki głupi. Ale nie chciał, bym się buntowała.

Mało brakowało, by po moim policzku pociekła samotna łza. Miałam ochotę pokazać swoją słabość. Czułam się okropnie, gdy na każdym kroku ojciec prezentował mi własną wyższość. Nie mogłam znaleźć w sobie siły na cokolwiek innego prócz płaczu. I nawet nie miałam ochoty, by udawać, że nie jest mi przykro.

- Z Hogwartu na pewno będzie startował któryś z Potterów. Jestem o tym przekonany – rzucił nagle tata. Nie interesowało mnie, jakich reprezentantów wystawią inne szkoły. Jednak nazwisko Potter wyrwało mnie z przemyśleń. Każdy znał Harry’ego Pottera. To dzięki niemu mogliśmy liczyć na w miarę przyzwoity czarodziejski świat.

- Któryś? – Nie mogłam się powstrzymać. Ojciec wybuchł śmiechem.

- Obydwaj są w ostatniej klasie mimo rocznej różnicy wieku. Bo wyobrażasz sobie, że ten jego najstarszy oblał siódmą klasę z eliksirów? Tamtejsza nauczycielka powiedziała, że za nic go nie przepuści. Stary Potter prosił nawet o egzamin przed komisją z Ministerstwa, ale jego syn wręcz błagał go na kolanach, by tego nie załatwiał. To jakieś chore układy i układziki… Ale faktu nie zmienia: Hogwart wystawi któregoś z synów Chłopca-Który-Przeżył. – Ostatnie trzy wyrazy ojciec wyrzucił z pewną kpiną. Zawsze zastanawiało mnie, jakie ma poglądy. Czy wolałby na przykład, aby Czarny Pan nadal żył? Kiedy jeszcze jeździłam do mojej babci, ta zawsze powtarzała, że czysta krew jest najważniejsza, a w świecie magii nie ma miejsca dla szlam i charłaków. Z tego też powodu przypisywałam tacie podobne zdanie.

Znów obydwoje zamilkliśmy. Wydawało mi się, że słyszę czyjeś przyciszone głosy na korytarzu.

- To będę się zbierał, Mary. Miłej nauki – odparł w końcu ojciec i wstał z fotela, trochę się ociągając. W odpowiedzi spotkał się tylko z moim ciągłym milczeniem. W tej samej ciszy otworzył drzwi i wyszedł z pokoju.

Miłej nauki. Tylko to potrafił powiedzieć. Miłej nauki pierwszego dnia września.

Teraz, kiedy byłam sama, mogłam pozwolić sobie na potok łez. Wstałam z fotela i rzuciłam się na łóżko, zakrywając głowę poduszką. Jak ja miałam serdecznie dość tego wszystkiego!

* w moim opowiadaniu Beauxbatons, identycznie jak w filmie Harry Potter i Czara Ognia, jest wyłącznie żeńską szkołą.

~ * ~

Jeśli mam być szczera, pierwsze trzy rozdziały zostały napisane w moje ferie zimowe (a prolog w zeszłe wakacje, ale jest on taką formą literacką, że chyba nie widać większej różnicy pomiędzy nim a moim dzisiejszym pisaniem). Tak sobie za nimi przepadam, zdecydowanie wolę kolejne. No a mogę być z siebie dumna, bo zapas ośmiu notek się do mnie uśmiecha ;) Choć straciłam wenę… Mam tyle czasu na pisanie, a nie potrafię skleić nawet jednego zdania.