Nagrobek 9

- Serdecznie gratulujemy wam sukcesu! Jesteście wybrani spośród wielu! Co tu dużo mówić – okazaliście się najlepsi! – Dyrektorka Beauxbatons uśmiechała się do całej naszej trójki,  żywo gestykulując. Patrzyłam na nią spode łba, zastanawiając się, czy jest szczera w tym, co mówi, czy tylko przed nami wszystkimi gra. Jeśli prawdziwa miała okazać się ta druga możliwość – musiałam przyznać, że kobieta była bardzo dobrą aktorką.

W pomieszczeniu, oprócz siedzących na kanapie mnie, Jamesa i Colette, znajdowała się tylko ona oraz Harry Potter. Mój ojciec poszedł po sędziów tegorocznego Turnieju Trójmagicznego, obiecując, że wróci lada chwila. Czekaliśmy więc na niego.

Czułam, jak coraz bardziej pocą mi się dłonie z nerwów, a oczy robią się coraz wilgotniejsze. Wiedziałam, że francuska dyrektorka zauważyła w pewnym momencie moje łzy, ale albo wzięła je za przejaw mojego wielkiego szczęścia, albo stwierdziła, że będzie lepiej, gdy uda, że niczego nie widziała. Za to James, którego mój smutek bardzo zainteresował, wytarł w pewnej chwili jedną słoną kropelkę z mojego policzka. Momentalnie odtrąciłam jednak jego rękę, przysuwając się bliżej Colette, która siedziała cały czas z wysoko podniesionym do góry podbródkiem.

Nagle drzwi gabinetu gwałtownie się otworzyły, a do pomieszczenia wkroczył dyrektor Durmstrangu, prowadząc za sobą dwójkę mężczyzn i jedną kobietę. Momentalnie rozpoznałam w tej ostatniej potomkinię wili. Mimo że miała już swoje lata, zdecydowanie wciąż prezentowała się wspaniale, a jej urok nadal działał, gdy ta tylko tego chciała.

- Dean Thomas, Minister Magicznych Gier i Sportów oddziału głównego w Londynie – ojciec wskazał dłonią na czarnoskórego mężczyznę, który ukłonił się nisko –
Mario Popov, Minister Magicznych Gier i Sportów lokalnego oddziału Ministerstwa Magii – tym razem pokazał na mężczyznę o nieznacznie jaśniejszej karnacji – oraz Fleur Weasley, zawodniczka ostatniego Turnieju Trójmagicznego – zakończył, a wspomniana kobieta dygnęła lekko.

- Trójka tegorocznych sędziów, która oprócz nas, dyrektorów, będzie oceniała wykonane przez was zadania – uzupełniła tatę profesorka z Beauxbatons z szerokim uśmiechem.

- Dzień dobry. Bardzo miło mi państwa poznać. – Colette podniosła się ze swojego miejsca i ukłoniła się przed nowoprzybyłymi gośćmi. Zastanawiałam się, czy to zasady savoir vivre każą się jej tak zachować, czy dziewczyna prezentuje właśnie zwykłe podlizywanie.

- Tak, dobry wieczór. Naprawdę cieszymy się, że to państwo zasiądą w loży sędziowskiej – mruknęłam nieco sztucznie, a moja niechęć była chyba zbyt bardzo wyczuwalna w głosie, bo ojciec zganił mnie wzrokiem. James nic nie powiedział, przytaknął tylko ochoczo na moje słowa.

- Nam również jest bardzo miło – odpowiedziała niedawno przybyła kobieta ze szczerym uśmiechem nienaganną angielszczyzną.

- W każdym razie, pierwsze zadanie odbędzie się już szesnastego listopada na durmstrandzkim stadionie. Powinniście zjawić się tam punkt dziesiąta. Pod koniec następnego tygodnia zostaniecie poproszeni do jakiejś klasy na załatwienie spraw czysto organizacyjnych. I pewnie słyszycie to w kółko, ale ostatni raz wam pogratuluję! Przechodzicie już do historii, jesteście reprezentantami swoich szkół! – Znów zabrał głos ojciec, otwierając drzwi.

- To wszystko? – upewnił się James.

- Tak, to wszystko – przytaknął na jego słowa mój tata.

Człowiek, który doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że mimo iż coś nieprzyjemnego właśnie się skończyło, zaraz może być jeszcze gorzej, a wręcz na pewno tak będzie, przestaje mieć ochotę na cokolwiek. Chce poddać się wirowi wydarzeń, pragnie całkowitego znieczulenia na wszystko, co go otacza. Niepotrzebne mu zmysły wzroku, węchu czy słuchu. Najbardziej pożądany jest wtedy święty spokój.

Nie lubiłam się nad sobą użalać, ale czasem… Czasem to głupie użalanie się nad sobą dawało mi swego rodzaju ulgę i nadzieję na lepsze. Racja, zazwyczaj zanudzałam tym użalaniem samą siebie, zastanawiając się, co już strasznego przeżyłam, a co złego mnie jeszcze czeka, ale… wskażcie mi osobę, która tak nie robi. To chyba już taka ludzka przylga, którą zaakceptowałam, choć za człowieka (mimo swojej niepełnej genetyki wili) nigdy się nie uważałam.

Spojrzałam na Colette i Jamesa, który równocześnie podnieśli się z sofy i skierowali swoje kroki do drzwi. Nie chcąc usłyszeć ponaglających mnie słów z ich lub, co gorsze, ojca strony, poderwałam się z kanapy i prędko ich dogoniłam. James przepuścił mnie w progu, więc nie wychodziłam ostatnia.

Kiedy drzwi się zamknęły, Colette zaczęła kręcić się dookoła swojej osi z zamkniętymi oczami. Jej spódnica wirowała w powietrzu.

- A nikt nie wierzył, że się dostanę! – śmiała się z radości. – Mówili mi, że wiedza książkowa nic nie znaczy w tym wypadku! – dodała.

Bo nie znaczy, Colette, pomyślałam od razu, musisz mieć po prostu sławne we Francji nazwisko. Nie wypowiedziałam swojego zdania na głos, ale byłam pewna, że mam rację, dziewczyna posiadała nawet przedrostek przed swoim nazwiskiem: „de la”. Jej ród musiał być zasłużony.

W pewnej chwili, kiedy James podszedł do mnie, a jednocześnie zbliżył się do wirującej wciąż Colette, Francuzka specjalnie źle stąpnęła i udała, że traci równowagę, a następnie upadła prosto na Pottera, który w porę ją przytrzymał. Wydawało mi się, że nie zauważył, iż dziewczyna potknęła się specjalnie, co tylko połechtało jego ego. Czuł się teraz jeszcze lepiej, bo „uratował” koleżankę przed bolesnym spotkaniem z kamienną posadzką.

- Dziękuję – uśmiechnęła się zalotnie Colette, podnosząc się zgrabnie na nogach. Przez cały ten czas wpatrywała się w oczy Jamesa.

- Nie ma za co – odpowiedział ten również z uśmiechem, wciąż trzymając jedną ze swych dłoni na jej biodrze. Zastanawiałam się, czy tylko ja widzę, jak ta sytuacja jest żenująca?

- Dobrze, więc ja już będę się zbierać. – Odwróciłam się szybko na pięcie. Zawsze mdliło mnie, gdy byłam świadkiem takich scen. Zresztą denerwowały mnie dziewczyny, które perfidnie i bardzo widocznie podrywały jakiegoś chłopaka. A kiedy jeszcze ten chłopak zarzekał się potem, że niczego ze strony tych dziewczyn nie widzi, to już w ogóle doprowadzało mnie to do białej gorączki.

Zdążyłam zrobić tylko dwa kroki, gdy usłyszałam za sobą głos Jamesa. Zdenerwowana zatrzymałam się i przygryzłam wargę.

- Mary, będziemy dziś całą noc świętować w auli. Beauxbatons i Hogwart. Może… chciałabyś przyjść? – spytał, a na twarzy Colette pojawiła się widoczna niechęć.

- Nie, dziękuję. Sam powiedziałeś: Beauxbatons i Hogwart – odpowiedziałam. Nie lubiłam takich imprez, w ciągu których każdy robił, co chciał. Jeśli już miałam się spotykać z ludźmi, to na spokojnej rozmowie w wąskim gronie osób, które choć trochę się znają.

- Ale przecież wiesz, że jesteś u nas bardzo mile widziana! – Uśmiechnął się od razu chłopak, jednak mina dziewczyny zdecydowanie zaprzeczała jego słowom. Najchętniej na złość tej przebrzydłej kreaturze, przyjęłabym zaproszenie Jamesa bez zahamowań, udając taką radość, żeby Colette wściekła się od razu na cały świat wokół. Ale ja chyba nie należałam do osób, które robiłyby coś wbrew sobie, aby porządnie wkurzyć innych, a samego siebie chwilowo ucieszyć.

- Zastanowię się jeszcze – uśmiechnęłam się do niego ciepło. – Pewnie przyjdę – skłamałam gładko, choć zazwyczaj kłamstwa tego typu nie przychodziły mi z łatwością. Zanim wydobyły się z moich ust, musiały przejść skomplikowany proces tworzenia się w środku mnie, który był widoczny przez innych od razu. Dziś poszło mi zdecydowanie nie najgorzej.

- Fajnie. – Krótki równoważnik zdania był ostatnią rzeczą, jaką usłyszałam wtedy ze strony Jamesa, bo od razu rzuciłam szybkie: „Do zobaczenia” i, nie czekając na odpowiedź ze strony Francuzki, która w końcu i tak nie miała paść, ruszyłam w stronę gabinetu ojca.

Na korytarzu mijałam przeróżnych uczniów. Oczywiście, w większości byli to chłopaki z Durmstrangu. Jedni czuli się podnieceni przez rozpoczęcie tak wielkiego turnieju – tę grupę stanowili szczególnie młodsi, tak do czwartej-piątej klasy. Naturalnie, i w tym przedziale wiekowym znajdowały się wyjątki – niektórzy chodzili rozczarowani głównie przez fakt, że to nie oni mieli tę możliwość wrzucenia choć swojego nazwiska do urny. Jednak czasem nachodziły mnie wątpliwości co do tej myśli. Zastanawiałam się, czy nie chodzą zawiedzeni, bo został wybrany zły przedstawiciel ich szkoły. Na szczęście nie miałam zbyt wiele czasu, aby się nad tym długo namyślać, bo co jakiś czas młodsi zatrzymywali mnie, aby złożyć mi gratulacje i życzyć powodzenia. Zapewniali, że będą moimi najwierniejszymi kibicami i fanami. Denerwowały mnie strasznie ich reakcje. Nawet wkurzały mnie bardziej niż fakt, że większość tych ludzi przez swój niski wzrost miała głowę na wysokości moich piersi. Okey. Jestem przewrażliwiona na swoim punkcie i wszędzie szukam problemu, także wtedy, gdy noszę szatę praktycznie bez wcięcia w dekolcie, ale… to chyba jestem ja. Taka czysta, klarowna. Bez ingerencji innych w samą mnie. Taka… posiadająca własne zdanie, mogąca pochwalić się wolnością.

Autonomią.

Otrzeźwiło mnie spotkanie z drzwiami do gabinetu, na których zawieszono tabliczkę „Dyrektor Instytutu Durmstrang – Wiktor Krum”. Wygrawerowane na niej litery skutecznie wybiły mi z głowy wszelkie przemyślenia o tym, jaka jestem, a jaka chciałabym być. Zwyczajnie, jakby ktoś mi zakazał myślenia o samej sobie, zakończyłam w swojej głowie temat, postanawiając zaczekać na ojca przed jego gabinetem i skupiając się na powrót na uczniach Durmstrangu, szczególnie tych, którzy byli zbliżeni wiekiem do mojego.

Oni nie podzielali aż tak bardzo entuzjazmu młodszych kolegów.

Miałam wrażenie, że patrzą na mnie z pogardą albo i może z pewną żałością? Za maską obojętności krył się smutek, który nazwałabym jednak jednym trafnym słowem, którego oni za nic nie wypowiedzieliby na głos: chodzi mi o rozczarowanie. Oni pragnęli, aby to ich wybrała rada pedagogiczna, mieli nadzieję, że to oni poczują się jak najszczęśliwsi ludzie na ziemi. Przez to, że widziałam, jak bardzo Albus przeżywa fakt, że nie wybrano jego na reprezentanta Hogwartu, miałam ochotę stanąć na środku tego głównego korytarza i krzyknąć jak najgłośniej potrafiłam, że bardzo chętnie zamienię się z pierwszym lepszym śmiałkiem.

- Marybeth, już jesteś? – Ojciec wyłonił się nagle zza zakrętu, przekrzywiając lekko głowę na lewą stronę.

- Tak, tak. – Nie miałam pojęcia, po co mu odpowiadałam. Wyszło to ze mnie mimowolnie, machinalnie. W końcu skoro siedziałam na kuckach oparta o ścianę obok jego gabinetu, zdecydowanie oznaczało to, że na niego czekam.

Tata podszedł do drzwi, a następnie wyjął z kieszeni szaty swoją różdżkę i wymierzył ją w zamek, by w końcu mruknąć pod nosem jakieś zaklęcie, które w miarę dobrze usłyszałam, ale które brzmiało tak dziwnie, że nie potrafiłabym nigdy go powtórzyć. Pamiętając o zasadach gentelmana, którym zapewne niezaprzeczalnie był, tylko nie miałam okazji się o tym przekonać, przepuścił mnie w drzwiach, abym weszła przodem. Bez słowa to uczyniłam, witając pomieszczenie, które widziałam jedynie dwa razy w życiu.

Gabinet ojca można uznać za zdecydowanie duży. Nawet zbyt duży, jako że w końcu dyrektorowi nie była potrzebna taka przestrzeń i tyle wolnego miejsca. Przecież nie musiał robić przysiadów, pompek, biegać dookoła biurka, skakać przez płotki i gimnastykować się w przerwach od pracy. Mimo wszystko wydzielił sobie takie miejsce, aby bez przeszkód mogły wykonywać te wszelkie ćwiczenia jednocześnie przynajmniej dwie osoby – jedna po jednej stronie biurka, druga po drugiej.

Biurko zostało ustawione w centrum gabinetu, idealnie na środku. Za nim stał bardzo wygodny fotel czarnego koloru, a przed nim dwa drewniane krzesła z ciemnymi obiciami. Na blacie ułożono starannie wszystkie niezbędne papiery, a te mniej potrzebne pochowano w szafkach lub przydatnych segregatorach, których miejsce było na regale. Regałom przydzielono miejsce na prawej ścianie i uginały się one pod natłokiem wszelakich książek (szczególnie o czarnej magii), eliksirów, rzeczy skonfiskowanych uczniom czy nawet egzemplarzy miesięcznika „Qudditch ponad życie”. Można było uznać, że takie czasopisma wyglądają mało profesjonalnie w gabinecie dyrektora szkoły, jednak jeśli wziąć pod uwagę fakt, iż tata jednocześnie pełnił funkcję nauczyciela latania na miotle, gazety spokojnie nie stawały się niczym dziwnym.

W pomieszczeniu nie znajdowały się żadne rośliny, nawet parapet stał pusty. Okno było zwyczajnie „gołe”, bez firanek, zasłon czy jakichkolwiek innych dodatków. Należało jednak przyznać, że widok z niego zapierał dech w piersiach. Prowadził prosto na ośnieżone górskie tereny, które, ledwo co, ale jednak, wchodziły w obszar szkoły.

Po drugiej stronie regałów przywieszono parę zamykanych szafeczek, w których ojciec mógł trzymać ważniejsze i bardziej poufniejsze rzeczy, obok nich wisiały półki, jednak parę z nich służyło jedynie za podstawki pod kurz – nikt nigdy na nich nic nie ustawił.

W pomieszczeniu znajdowały się również drugie drzwi, nieco mniejsze i wykonane z nowszego drewna. Prowadziły one do sypialni mojego ojca, lecz nie miałam jeszcze okazji się w niej znaleźć. Podejrzewałam również, że jedyną osobą, która miała możliwość zobaczenia wystroju tego pomieszczenia, był tylko i wyłącznie mój tato. Czasami interesowało mnie, jak tam mieszka i czy sypialnię można zaliczyć do pokojów o dużych rozmiarach. Jednak potem dochodziłam do wniosku, że wiedza ta jest dla mnie zupełnie bezużyteczna i zbędna.

Idąc po drewnianej podłodze, dotarłam do dwóch krzeseł, a następnie wybrałam to po lewej i usiadłam na nim. Po chwili i tata zamknął drzwi od swojego gabinetu i zajął miejsce naprzeciwko mnie, rozsiadając się w swoim fotelu. Wlepił we mnie wzrok i milczał.

Zaraz się dowiem, jakim cudem jestem tym cholernym reprezentantem, pomyślałam, choć nie wiedziałam, czy chcę, aby ojciec poruszał ten temat. Jak dla mnie mógł go sobie przemilczeć, nie miałam z tym żadnego problemu. Po prostu wiedziałam, że jeśli już zacznie o tym mówić, nie zostawi na mnie suchej nitki za to, że nie znalazł mojego zgłoszenia w urnie.

- Gratuluję…

- Dziękuję – odpowiedziałam wręcz natychmiast, próbując zachowywać się tak grzecznie, jak najlepiej potrafiłam. Dla mnie ojciec nie był aż tak bliski, abym mogła zachowywać w jego towarzystwie zupełną swobodę. Uważałam na każde swoje słowo, każdy ruch, każdy najmniejszy gest.

- … głupoty – skończył tata, wciąż lustrując mnie wzrokiem. Zrobiłam zdziwioną minę.

- Nie rozumiem – przyznałam się od razu, nie udając. Mężczyzna westchnął i otworzył szufladę w swoim biurku.

- Może cukierka, Marybeth…? – Zrobił w tym momencie taką pauzę, że byłam wręcz pewna, iż skończył na tym pytanie.

- Nie, dziękuję – przełknęłam głośno ślinę, prosząc w myślach, aby jak najszybciej przeszedł do sedna i skończył tę rozmowę.

- … na pocieszenie i otarcie łez? – Znów dodał tata. Spuściłam głowę, a on kontynuował: - Nauczyciele nie patrzyli, kto się zgłosił. Wgląd do urny miałem tylko ja. Miałem przejrzeć zgłoszenia i wypisać wszystkich kandydatów, a następnie przedstawić ich całej radzie. To nie problem dopisać kogoś, Marybeth – mówił powoli, cedząc słowa. Od parsknięcia śmiechem powstrzymał mnie tylko strach. Zrobiłam źle. Należało od razu się zapisać na jakiejś durnej, małej karteczce i pokazać ojcu, że chce się to wszystko załatwić po dobroci. Przecież i tak wiadomym było, że on zawsze potrafi postawić na swoim. Dlaczego tym razem zwątpiłam w jego umiejętności?

- Przepraszam – szepnęłam tylko cicho. Strasznie pociły mi się ręce. Zdenerwowałam się, przez co nie potrafiłam opanować drżenia dłoni.

- Nic się nie stało – odpowiedział wręcz od razu ojciec. Zaskoczona podniosłam wreszcie wzrok na jego twarz, choć tricki nerwowe nie ustawały. „Jak to?”, pytały zapewne moje oczy. – Po prostu wiem teraz, że masz gdzieś moje zdanie – w tym momencie wstał z fotela – masz gdzieś, ile dla ciebie w życiu poświęciłem! Wiesz, kim bym teraz był, gdyby nie ty?! Uwierz mi, że żyję na tym świecie dłużej od ciebie, wiem, co jest dla ciebie dobre. Taka szansa już nigdy więcej się nie powtórzy! Jeśli o coś ciebie proszę, to znaczy, że chcę twojego dobra. Nie robię tego dla swojej własnej zachcianki! Jesteś moją córką, do cholery! Zależy mi, żebyś miała jak najlepiej! – Zdecydowanie podniósł głos. W moich oczach stanęły łzy. Nie wychodzi ci to, tylko tyle przemknęło przez moje myśli, zajebiście ci to nie wychodzi, tato.

Wiedziałam, że mój ojciec chce, abym osiągnęła w życiu więcej niż on. Zawsze tak tłumaczyłam sobie jego zachowania. Ale nigdy nie myślałam, że on rzeczywiście sądzi, że to, co robi, wyjdzie z korzyścią dla mnie.

Ojciec z powrotem usiadł, jakby sobie nagle nie mógł przypomnieć, dlaczego w ogóle stoi. Odczekał chwilę, tym razem nie patrząc na mnie ani trochę, aż w końcu odezwał się:

- Kiedyś to docenisz, Marybeth. Mam nadzieję.

- Mieliśmy ustalić zajęcia – przypomniałam od razu przez łzy. Nie miałam czego doceniać, kiedy to miało w końcu do niego dotrzeć?

- Poniedziałek o osiemnastej i sobota o dwudziestej? – rzucił w odpowiedzi ojciec, próbując uspokoić zarówno ton swojego głosu, jak i siebie samego.

- Pasuje – odpowiedziałam, nie zastanawiając się, czy rzeczywiście nie chodzę już wtedy na jakieś dodatkowe koła albo czy o tej porze zazwyczaj nie umawiam się na treningi quidditcha. Nie słuchałam nawet o jakich dniach tygodnia i godzinach mówi. Gdyby zaproponował niedzielę na szóstą rano albo poniedziałek na dziewiątą, również bym się zgodziła. Chciałam wyjść  stamtąd jak  najprędzej.

- Cieszę się. Więc… w sumie to wszystko. Powiem ci o szczegółach pierwszego zadania, kiedy tylko o czymkolwiek się dowiem. Niestety, chcą znacznie oddalić mnie i Pottera od przygotowania Turnieju. Praktycznie zupełnie chcą nas wyprosić z grona organizatorów, zostalibyśmy tylko sędziami, choć już to ministerstwo uważa za niesprawiedliwość.

- Nie chcę znać żadnych szczegółów – odpowiedziałam, podnosząc się z krzesła. Cały czas byłam zszokowana wszystkim, co powiedział mi ojciec. Miałam serdecznie dość każdej chwili spędzonej dziś w jego gabinecie. – Mogę już wyjść? – spytałam dla pewności. Nawet w takim stanie mój lęk nie odważyłby się opuścić gabinetu bez zapytania. A już w ogóle o trzaśnięciu drzwiami mogłam pomarzyć.

- Proszę. Jeśli tylko będę coś wiedział, dam ci znać. Widzimy się w poniedziałek – oznajmił, jak gdyby był głuchy jak pień na moje odpowiedzi. Zignorowałam go tak, jak on zignorował przed chwilą mnie i zwyczajnie odwróciłam się na pięcie, aby wymaszerować z pomieszczenia, w którym przed momentem rozmawialiśmy. Pamiętałam o spokojnym zamknięciu drzwi, choć z oczu wylewały mi się już tak łzy, jak z naczynia o zbyt małej objętości. Miałam wrażenie, że wypłakałam już się w życiu na tyle, że powinno mi to wystarczyć do końca moich dni.

Nie wiedziałam, że pierwszy raz ojciec żałował, że powiedział zbyt dużo. Nie miałam pojęcia, że pluł sobie w brodę, iż w swoją wypowiedź wplótł Wiesz, kim bym teraz był, gdyby nie ty?!, bo to utwierdziło go tylko w przekonaniu, że tak naprawdę ma do mnie pretensje o to, że musi mnie wychowywać. Wcześniej bezgranicznie uważał, że nie ma problemu z faktem, iż zakończył dla mnie swoją karierę sportową i że wydaje się to dla niego naturalne.

Jednak to, że człowiek zrozumie w końcu swoje postępowanie, nie musi zapowiadać zmian. Wręcz przeciwnie.

~*~

Rozdział z dedykacją dla Megannowej ;* Cieszę się, że powróciłaś do świata blogów, kochana.

Rozdział raczej typowo przejściowy, praktycznie nic się w nim nie dzieje. Następny najprawdopodobniej wrzucę już za tydzień, bo z tym długo zwlekałam i tak na dobrą sprawę, to go nie lubię, o. A poinformuję o nim jutro, bo dziś już mi się oczy kleją.