Nagrobek 11

Ciężko oddychałam, biegnąc cały czas przed siebie. Do objęcia prowadzenia zabrakło mi tylko kilkunastu metrów. Na daną chwilę pierwszy biegł Aleksy, a drugi pewien blondyn, z którym nigdy nie miałam okazji zamienić zdania. Nieważne, że chodziliśmy przez sześć lat na te same lekcje i mieszkaliśmy w tej samej wieży.  

Znacznie przyśpieszyłam, starając się wyprzedzić chłopaka, jednak ten, widząc, że się zbliżam, również zwiększył tempo swojego biegu, nie pozwalając mi się nawet do siebie zbliżyć. Zrezygnowałam więc z objęcia prowadzenia, zadowalając się trzecim miejscem, które na pewno byłam w stanie utrzymać, i zaczęłam znów zatapiać się w swoich rozważaniach.

Moi znajomi z Durmstrangu rzeczywiście przestali interesować się moim istnieniem i traktowali mnie zupełnie jak powietrze. Starali się mnie nie zauważać, nie słuchać i nie czuć mojej obecności. Nie smuciło mnie, choć mogło się innym wydawać, że jest zupełnie inaczej. Nigdy nie czułam, aby pomiędzy nami była jakaś nić koleżeństwa. Po prostu znaliśmy się na tyle, aby spędzać ze sobą przerwy i czas przed lekcjami. Mogłam zamienić z nimi parę nic nieznaczących w moim późniejszym życiu zdań albo delikatnie i subtelnie obgadać jakiegoś nauczyciela. Ale nic poza tym. Owszem, przedtem Kurt należał do wąskiego – bo jednoosobowego – grona moich przyjaciół, jednak to już od jakiegoś dłuższego czasu było sprawą zakończoną. Nie czułam więc żalu, kiedy chłopaki oznajmiły mi, że zwyczajnie się ode mnie odwracają, bo sposób wybrania mnie na reprezentanta szkoły wydaje mi się mniej sprawiedliwy niż fakt, że szlamy i czarodzieje czystej krwi są traktowani w świecie magii praktycznie jednakowo.

Poza tym – jeśli pozwolili mi zamienić swoje towarzystwo na towarzystwo Hogwartczyków, musiałam przyznać, że ta zmiana mogła wyjść mi tylko na dobre. Polubiłam charaktery Brytyjczyków, a co na najważniejsze – i oni chyba polubili mnie. Lily była zawsze wesołą optymistką, rozluźniającą atmosferę i zawsze podtrzymującą ciekawą rozmowę. Rose ostudzała jej zapał, choć nie zawsze się jej to udawało. Mimo wszystko wprowadzała do relacji szczyptę niezbędnej powagi. Fred i Ian nie pozwalali na nudę, sypiąc pomysłami jak z rękawa. James… James po prostu należał do osób, których wolałabym przemilczeć. A Albus… Z Albusem można było porozmawiać o wszystkim. Czułam, że naprawdę mnie rozumie, a ja rozumiem jego.

To on zmusił mnie do refleksji na temat Turnieju Trójmagicznego, poprosił, bym spojrzała na niego pod innym kątem. Wskazał drogę do dostrzeżenia plusów, których… rzeczywiście zaczęłam szukać. Miał rację, że to wszystko może być szansą na uwolnienie się od dotychczasowego życia. Wystarczy tylko krzta odwagi i wiara w swoje możliwości. Niestety, na daną chwilę nie posiadałam ani pierwszego, ani drugiego, jednak miałam nadzieję, że wkrótce się to zmieni.

- Pietrovy, nie ociągaj się! Marybeth, przyśpiesz! – Mój zapał do wyszukiwania plusów turnieju został na daną chwilę skutecznie ostudzony przez mojego ojca, który stał na środku stadionu i bacznym wzrokiem obserwował, jak biegamy dookoła boiska. Miał surowy wyraz twarzy i zerkał na wszystkich krytycznym spojrzeniem. Co jakiś czas komentował poczynania swoich uczniów, zapominając zupełnie, że ma jeszcze pod swoją opieką paru Brytyjczyków, którzy ledwie co truchtali już po drodze, trzymając się ogona biegu. Francuzki, które chodziły ze mną na zajęcia, już dawno poddały się i usiadły na murawie, obgadując kogoś zawzięcie.

W końcu Aleksy zatrzymał się i łapiąc powietrze wykrzyknął:

- Pierwszy!

Mój ojciec spojrzał na niego z zadowoleniem.

- To już było dwudzieste okrążenie? – upewnił się, zbliżając się w stronę swojego ucznia. Ten potwierdził jego słowa szybkim ruchem głowy. Zaraz po tym do dwójki mężczyzn dołączył kolejny chłopak, który na mecie pojawił się jako drugi, a chwilę później ja. Kiedy zatrzymałam się, wzięłam do ust wielki wdech, a następnie wypuściłam powietrze, pokazując, jak bardzo się zmęczyłam. Tata nie skomentował mojego dotarcia do końca.

Gdy już wszyscy uczniowie, nawet Hogwartczycy, znaleźli się przy moim ojcu, mężczyzna odczekał moment, aby dać odsapnąć swoim uczniom, a następnie spojrzał wymownie w stronę śmiejących się wciąż w niebogłosy Francuzek, które siedziały kilkanaście metrów od nas.

- Jeśli nie zamierzają panie uczestniczyć w zajęciach, to prosiłbym zmienić wydział – oznajmił krótko. – To nie kierunek dla panienek – dodał, czekając na ich reakcję. Przerażone baletnice wstały szybko z ziemi i, nawet się nie otrzepując, podbiegły do naszej zbitej grupy. Przez chwilę można było dosłyszeć cisze „przepraszam” wypowiadane po kolei przez każdą z nich. – Dobrze, Beauxbatons i Hogwart idą teraz do szatni numer dwa – w tym miejscu ojciec wskazał na mały budynek po swojej lewej stronie – gdzie zaraz przy wejściu mieści się szafa z miotłami. Są tam tylko Nimbusy 2001, wszystkie identyczne, więc proszę nie przebierać, a brać pierwsze lepsze. Starczy dla każdego – wyjaśnił tata. – Oswójcie się trochę z nowymi miotłami, polatajcie trochę, a zaraz potem podzielimy się na dwa zespoły i rozpoczniemy treningową grę – zakończył, robiąc wymowną pauzę, która dała gościom do zrozumienia, że już więcej do nich mówić nie będzie. Skierowali więc swe kroki do szatni, mówiąc coś między sobą przyciszonymi głosami. – A my musimy ustalić skład drużyny na mecz z Hogwartem – zaczął mówić do Durmstrangczyków, gdy ostatnia Francuzka zniknęła za drzwiami szatni. Pomiędzy naszą grupą można było usłyszeć pomruki podniecenia. Każdy miał nadzieję, że to on zagra w składzie podstawowym z przeciwną szkołą.

- Zastanawiałem się długo nad tym i uważam, że drużyna, nie licząc rezerwowych, zostanie utworzona z waszego wydziału z wiadomych przyczyn. W roli obrońcy widzę, oczywiście, Worobiowa – spojrzał wymownie na Alberta, który pękał w tym momencie z dumy – a pałkarzami będą Iwanow i Parkow. Szukający to Marybeth – czułam na sobie spojrzenia całej drużyny, ale wiedziałam też doskonale, że zgadzali się z wyborem mojego ojca. W szkole nie było lepszego zawodnika ode mnie na tej pozycji – a jeśli chodzi o ścigających, wybrałem Kuzniecowa i Ulgierta. Trzecie miejsce wciąż jest wolne. Waham się pomiędzy dwoma z was – oznajmił, a wszyscy chłopcy, którzy grali na pozycji ścigającego, zaczęli patrzeć po sobie i zastanawiać się, który z nich ma jeszcze szansę na zagranie w meczu. Natomiast niewybrani pałkarze, obrońcy i szukający zrobili kwaśną minę, patrząc na tych, którzy zabrali im miejsca i mając nadzieję, że załapią się chociaż na rezerwowych. – A teraz biegiem po miotły! Tworzymy drużyny i chcę widzieć, jak udowadniacie Hogwartowi, że ma godną pożałowania kondycję. Tylko nie poturbujcie zbytnio baletnic! Ignorujcie je, same zejdą wymęczone po pierwszych dziesięciu minutach meczu.

~ * ~

Przebierałam się z powrotem w szatę w szatni numer dwa, która należała od kilkunastu dni do Hogwartu. Zajmowałam szafkę zaraz przy Albusie, dzięki czemu cały czas mogłam z nim rozmawiać. Teraz chłopak stał ze skwaszoną miną.

- Chce mi się pić – wycharczał, chowając swoje rzeczy do torby. Rozejrzałam się po pomieszczeniu i, kiedy upewniłam się, że w szatni znajduje się już tylko mulat i blondyn o bladej karnacji, a Huncwoci opuścili pomieszczenie parędziesiąt sekund temu, śmiejąc się naprawdę głośno, klasnęłam w dłonie trzy razy. Ku ogromnemu zdziwieniu Pottera i pozostałych chłopaków, zaraz przy mnie zmaterializował się drobny skrzat w poszarpanych łachach i z odstającymi, spiczastymi uszami.

- Do usług, madamoise! – zaskrzeczał posłusznie, schylając się prawie że do samej podłogi.

- Dwie szklanki wody w trybie now – uśmiechnęłam się, przekrzywiając głowę. Skrzat przyjął ode mnie zamówienie, co potwierdził krótkim, przeciągłym ruchem głowy, aby po chwili znów zniknąć.

- To twój skrzat? – zdziwił się Albus.

- Mhm – oznajmiłam. – Nazywa się Ziomek. Mam go od początku swojego życia, to staruszek. Ojciec mówi, że zostało mu już niewiele czasu. Każdy w Durmstrangu ma swojego skrzata.

- Każdy? - Potter znów nie krył zdziwienia. Doskonale go jednak rozumiałam. Wiele osób, które chodziło do innych szkół, nie rozumiało naszych zwyczajów i tradycji.

- Tak. One przygotowują nam posiłki. To znaczy – teraz robią wszystkie razem, bo przyjechały delegacje z innych państw, ale przedtem, kiedy ktoś miał ochotę na na przykład obiad, musiał zaklaskać trzy razy w ręce i poprosić swojego skrzata o jakieś danie. On je wtedy przyrządzał w kuchni. Teraz brzmi to ekscentrycznie, ale tak naprawdę takie zachowanie ma swój sens. Ja je rozumiem – wyjaśniłam zgodnie z prawdą, wrzucając do swojej torby ułożony w kosteczkę strój do treningów i ochraniacze. Następnie omiotłam wzrokiem pomieszczenie, aby zobaczyć, czy czegoś gdzieś nie zostawiłam, aż w końcu zamknęłam plecak na zamek błyskawiczny. Wyjęłam jeszcze różdżkę z kieszeni swojej szaty, żeby zatrzasnąć swoją szafkę zaklęciem.

- Hah, Rose by to pewnie zainteresowało! Lepiej nic jej nie wspominaj, bo od kiedy ciotka Hermiona, to znaczy jej mama, opowiedziała jej o jakiejś wszy, Rose zaczęła szaleć na punkcie uwolnienia skrzatów domowych… - stwierdził lekko zażenowany Albus, zakładając już swoją spakowaną torbę na ramię. Chłopak również skorzystał z możliwości zamknięcia swojej szafki na zaklęcie.

- Wiesz… Może to zabrzmi dziwnie, że ja nie chcę im niczego zabraniać. To ich powinność, po to żyją. Widzisz, myślę, że mogę tak mówić, bo sama coś o tym wiem. Nie chcę mieć umiejętności wili, bo czułabym się potwornie źle, gdybym miała niszczyć czyjeś związki, ciągnąć za sobą wianuszek zauroczonych chłopaków, flirtować z każdym, kogo napotkam na swojej drodze… Ale jestem wilą i fakt, że jako nieliczna, jeśli nie jedyna, półwila tego nie potrafię, przyprawia mnie o chandrę, bo nie robię tego, do czego byłam stworzona, nawet jeśli to coś jest okropne. Tak samo jest ze skrzatami. Gdyby zabrano im rolę niewolników czarodziejów, one czułyby się z tym naprawdę źle i nie potrafiłyby znaleźć sensu swojego życia. Na siłę byśmy je uszczęśliwiali w sposób, którego one nie chcą, a nawet się go obawiają – wylałam syto swoje refleksje na ten temat. Nigdy nawet przez myśl mi nie przeszło, że usługiwanie skrzatów powinno dobiec końca. Uważałam, że taki ruch miałby same minusy.

Albus chciał coś mi odpowiedzieć, jednak w tej samej chwili, kiedy ja zakończyłam mówić, pomiędzy mną a chłopakiem aportował się Ziomek.

- Dwie szklanki wody dla państwa – oznajmił krótko, wręczając wpierw mi jedno naczynie, a następnie Albusowi drugie.

- Co tak długo to trwało? – spytałam z udawanym w głosie zniecierpliwieniem. Gdybym miała na nadgarstku zegarek, z pewnością spojrzałabym w jego szybkę, a może nawet zastukałabym w nią dwoma palcami, co, według tradycji bułgarskiej, oznaczało, że ktoś jest bardzo zniecierpliwiony.

- Przepraszam, madamoise. O ile szklanki załatwiłem bardzo szybko, o tyle nie mogłem się dopchać do kranu, aby je napełnić wodą – oznajmił Ziomek, robiąc obrażoną minę. Poczekał jeszcze chwilę, aby upewnić się, czy nie potrzebuję czegoś jeszcze, ale gdy z moich ust nie popłynęły żadne słowa, stworzenie pstryknęło palcami i zniknęło z zasiegu mojego wzorku.

- Widzisz, Albus, one żyją, aby usługiwać. Czasem można umilić im tylko życie, marudząc delikatnie, żeby miały okazję trochę odpyskować – zaśmiałam się, biorąc ze szklanki parę na tyle dużych łyków, aby opróżnić w zastraszającym tempie naczynie z wody. Pocieszył mnie jednak fakt, że mój kolega pił równie zachłannie.

Gdy już skończyliśmy, odłożyliśmy kubki na nasze szafki, aby oddać je Ziomkowi po najbliższym treningu, kiedy znów go zawołamy, a tymczasem wyszliśmy jako ostatni z szatni. Już nie rozmawialiśmy o skrzatach, w tej chwili milczeliśmy, zastanawiając się nad swoimi ważnymi sprawami. W pewnej jednak chwili zobaczyliśmy idących przed nami chłopaków, którzy opuścili szatnię zaraz przed nami. Kiedy tylko zobaczyłam spodnie mulata, wybuchłam nieopanowanych śmiechem. Albus strasznie zdziwił się moim nagłym przypływem radości, ale kiedy podniósł swój wzrok, zrozumiał, co mnie tak rozbawiło.

- Pewnie to James, Fred i Ian nie mogli się powstrzymać, aby nie zrobić jakiegoś kolejnego kawału – wyjaśnił Albus.

- No a kto inny! – odparłam od razu. Doskonale wiedziałam, że za różowymi spodniami w fioletowe paski stoją po prostu Huncowci. I musiałam przyznać, że dowcip wyszedł mi rzeczywiście przedni. – Zastanawiam się tylko, czemu ten chłopak nie widzi, co ma założone!

- Pewnie rzucili na to jakieś obronne zaklęcie… Albo po prostu ten kolor jest tylko z tyłu. Raczej ta druga opcja, bo gdyby była pierwsza, to Malfoy mógłby powiedzieć Zabiniemu, jak ten się błaźni. – Albus cały czas uśmiechał się pod nosem. Byłam pewna, że gdyby miał ze sobą aparat, zrobiłby zdjęcie niecodziennemu wyglądowi spodni idącego przed nami chłopaka. Tym bardziej, że już wcześniej udało mi się wyczuć, że Albus niekoniecznie za nim przepada. To samo tyczyło się jego kumpla. Jak Potter go nazwał? Malfoyem? Tak, dokładnie. A ten drugi, z różowymi spodniami, to Zabini. Nazwy nie wyglądały na imiona, musiały być nazwiskami.

- Genialny kawał – skwitowałam na koniec, musząc oddać z bólem serca wyższość geniuszowi Huncwotów, którego istnienie nie zostało jeszcze w żaden sposób potwierdzone. – Właściwie to po co wam te kolorowe krawaty? Co one oznaczają? – zmieniłam temat, widząc powiewający element ubioru idącego wciąż przed nami Malfoya. Już od jakiegoś czasu interesowała mnie ta kwestia i obiecałam sobie, że zapytam o nią przy najbliższej okazji Albusa albo Lilkę. Na całe szczęście nurtujące pytanie przypomniało się właśnie wtedy, gdy jedna z tych osób znajdowała się w pobliżu.

- Przynależność domową. Domy to coś na wzór waszych wydziałów, ale nie zależy od nich, jakich przedmiotów będziesz się uczyć, ale to, jaki… jesteś. Mamy cztery domy, których nazwy pochodzą od nazwisk założycieli – Gryffindor, krawat czerwony, Slytherin, krawat zielony, Ravenclaw, krawat niebieski, Hufflepuff, krawat żółty. Każdy dom charakteryzuje się jakimiś cechami. Ogólnie to sprawa jest strasznie durna, bo nie da się przecież na pierwszy rzut oka określić, jaki jesteś i jaki będziesz, ale wiesz, tradycja to tradycja. – Albus wywrócił oczami.

- Ty, Lilka i Huncowci jesteście w Gryffindorze – odkryłam Amerykę. – Dlaczego więc Rose jest w Revan… no, ma krawat niebieski? – spytałam jeszcze, gdy prawie zbliżaliśmy się do wejścia do szkoły. Nie potrafiłam ukryć, że temat rzeczywiście mnie zainteresował. Kiedyś myślałam, że zarówno w Hogwarcie, jak i w Beauxbatons, są takie same wydziały jak u nas.

- Bo jest kujonką – zaśmiał się Albus. – Inteligencja i pragnienie wiedzy to główna cecha Ravenclawu. Prawie cała nasza rodzina była w Gryffindorze, więc ja, Lily, James i Fred też tam trafiliśmy. To już raczej z tradycji niż przez charakter, tak myślę – wyjaśnił, otwierając przede mną drzwi do szkoły. Przeszłam przez nie, wycierając buty o wycieraczkę, którą postawił już parę lat temu nasz woźny, ponieważ miał dość zabłoconych do granic możliwości korytarzy. Wycieraczka była wtedy jednym z najnowszych wynalazków na czarodziejskim rynku i oferowała odsysanie całego błota z butów uczniów, gdy ci tylko na niej staną. – Dobra, będę leciał, bo muszę napisać pracę na zaklęcia na jutro – wyjaśnił krótko Albus.

- Ja zaraz muszę iść do ojca – jęknęłam, spoglądając błagająco na chłopaka, jakby ten mógł mnie bezproblemowo wybawić z nieprzyjemnego obowiązku. Potter zrobił jednak tylko współczującą miną i klepnął mnie w plecy po przyjacielsku, jakbym była jego kumplem. Jednocześnie nieświadomie zniszczył wszystkie moje nadzieje na to, że może jednak uda mu się coś genialnego wymyślić i nie będę musiała odwiedzać mojego ojca w jego gabinecie.

- Będę z tobą sercem – zaśmiał się Albus, teatralnie składając dłonie po swojej lewej stronie mostka, a następnie unosząc je lekko do góry. Otrzymał za takie zachowanie kuksańca w bok.

- To nie jest zabawne! – zastrzegłam, bo nie było mi do śmiechu.  Brytyjczyk zrobił przepraszającą minę, choć doskonale wiedziałam, że wcale nie zamierza żałować tego, że naśmiewa się z poważnej dla mnie sytuacji. – Ach, życzyłabym ci powodzenia z zaklęciami, ale… Chyba wystarczy, jeśli powiem, że moja odrobiona już praca leży na moim biurku w pokoju… - zasugerowałam cicho, zauważając momentalnie pojawiający się błysk w oku chłopaka.

- Jesteś genialna! – Chłopak stanął na palcach, aby pocałować mój policzek, co musiało wyglądać komicznie, a następnie bez słowa na pożegnanie odwrócił się w kierunku schodów na mój wydział i przyspieszył kroku. Zaśmiałam się pod nosem z tego, że jednym tak głupim gestem udało mi się komuś poprawić humor.

Przynajmniej komuś, skoro sama sobie poprawić humoru nie potrafiłam.

Z głośnym westchnieniem odwróciłam się w przeciwnym kierunku niż Albus i zaczęłam zmierzać w stronę gabinetu mojego ojca. Korytarz był raczej pusty, raz czy dwa razy minęłam tylko pojedynczych uczniów Durmstangu, których nie kojarzyłam z imienia i nazwiska. Oni jednak znali mnie aż za dobrze, bo gdy przechodziłam, spoglądali na mnie spode łba i mogłabym się założyć, że gdyby szli z kimś w parze albo w grupie, pozwoliliby sobie na jakiś komentarz dotyczący mnie i Turnieju Trójmagicznego.

Kiedy w końcu dotarłam pod drzwi prowadzące do gabinetu dyrektora, spojrzałam na nie z pewną irytacją zmieszaną ze zniechęceniem, i głośno zapukałam. Spojrzałam jeszcze szybko na zegarek i odkryłam, że przyszłam o pięć minut za szybko – to dobrze, tata nie lubił, kiedy ktokolwiek spóźniał się na umówione przez niego spotkania.

- Proszę. – Usłyszałam po chwili, więc ostrożnie nacisnęłam na klamkę i pchnęłam drzwi. Bez zbędnych czynności, jakimi mogło być rozglądanie się po pokoju albo zadanie pytania „Mogę wejść wcześniej?, podeszłam do krzesła ustawionego dla gości i usiadłam na nim. 

- Dzień dobry – odezwałam się dopiero po chwili, obserwując tatę, który siedział naprzeciwko mnie i wydawał się być pochłonięty jakimiś papierami.  Dopiero kiedy mężczyzna usłyszał mój głos, oderwał się od swojej pracy i przeniósł swój wzrok na mnie.

- Witaj, Mary. Dobrze, że jesteś wcześniej – zaczął, składając kupkę papierów w nienaganny plik i odkładając ją na bok. Następnie splótł palce obu dłoni ze sobą, opierając na nich swoją brodę, a łokcie położył na blacie biurka. – Dostaliśmy zaproszenia na obiad w przyszłą niedzielę do państwa Malfoy z Wielkiej Brytanii. Ich syn chodzi do Hogwartu i przyjechał do nas na czas Turnieju Trójmagicznego.  Na pewno go kojarzysz, jest wyższy od ciebie i ma blond włosy.

Kojarzyłam. Już od dawna zwróciłam na niego uwagę. Głównie ze względu na to, że Huncwoci chronicznie utrudniali mu i jego przyjacielowi życie, ale musiałam też przyznać, że młody Malfoy wybijał się z kręgu swoich rówieśników przystojnym wyglądem.

- Jak to na obiad? Po co mamy tam jechać? – zdziwiłam się. Nigdy nie odwiedzałam z ojcem jego znajomych. Poza tym przenigdy nie słyszałam, żeby tata miał jakąś zaprzyjaźnioną rodzinę w Wielkiej Brytanii.

- Poznałem pana Malfoya pod koniec ubiegłego roku szkolnego. Został wysłany z głównego gmachu Ministerstwa Magii, aby ustalić ze mną sposób przyjazdu Hogwartu i Beuaxbatons. To naprawdę świetny facet. Myślę, że polubisz zarówno go, jak i jego rodzinę – oznajmił ojciec. Nie wierzyłam własnym uszom. Mój ojciec nigdy nie był człowiekiem zbytnio towarzyskim i rzadko wyściubiał nos poza Durmstrang, jeśli nie chodziło o sprawy służbowe. Jego najbliższymi znajomymi byli głównie nauczyciele ze szkoły, ale i również paru zawodników quidditcha, których znałam z imienia i nazwiska praktycznie od urodzenia, i którzy byli ciągle w stałym i niezmiennym składzie kolegów ojca.

Cisnęło mi się na usta: „Nie odpowiedziałeś na moje pytanie”, ale cudem udało mi się powstrzymać przed nieprzyjemnym zwrotem. Zaryzykowałam natomiast, aby wyrazić swoje myśli nieco uprzejmiej. Moje rozmowy z ojcem zawsze opierały się na przemyśleniu każdego słowa, jakie miałam zamiar użyć.

- Czyli pan Malfoy zaprosił cię na obiad, tak? Żebyście… mieli okazję do kolejnego spotkania, bo lubicie swoje towarzystwo?

Tata spojrzał na mnie zaskoczony, ale przytaknął na moje słowa ruchem główy.

- Więc… Więc po co ja mam tam jechać, skoro zupełnie nie znam ani pana Malfoya, ani pani Malfoy, ani ich syna? – spytałam w końcu, przygryzając lekko dolną wargę. Patrzyłam wyczekująco w stronę mężczyzny, który układał sobie w głowie odpowiedź. Chyba nie miał pojęcia, co chce w ogóle w niej zawrzeć.

- Jesteś moją córką czy nie jesteś? – odpowiedział w końcu głosem nieznoszącym sprzeciwu, podnosząc znacznie ton.  Przełknęłam głośno ślinę, otrzymując odpowiedź w postaci retorycznego pytania.

Zapowiadała się miła przyszła niedziela, z której nie miałam jak uciec. Już teraz pragnęłam, aby jak najszybciej się skończyła. Skoro młody Malfoy bardzo nie lubił się z Albusem i jego rodzeństwem oraz znajomymi, mogłam jedynie przypuszczać, że i ja nie znajdę z arystokratą wspólnego języka.

- Dobrze, skoro już to mamy załatwione i uzgodnione – zaczął na powrót ojciec – możemy w końcu zrealizować dzisiejszy temat. Po prostu powtórzymy sobie wszystkie przydatne zaklęcia z zajęć profesora Lubianovego, który pożyczył mi swoje plany nauczania na całe siedem lat. Myślę, że dziś przepytam cię z zaklęć od pierwszej do czwartej klasy, natomiast…

Zacisnęłam mocno zęby i starałam się słuchać każdego słowa płynącego z ust taty. Coraz bardziej zrozumiały był dla mnie fakt, iż, mimo swojej niechęci, startuję w Turnieju Trójmagicznym i przymierzam się do tego, by obiecać Albusowi, że go wygram, choć sama nie byłam co do tego przekonana. Miałam raczej niskie mniemanie o sobie i swojej wartości. Jedynie wiedziałam, że nie mam sobie równych na boisku quiditcha, bynajmniej w Durmstrangu. W innych kwestiach stawiałam siebie na szarym końcu wszystkich możliwych, ale nieistniejących w rzeczywistości rankingów, których tematy przewodnie mogłyby brzmieć „Najlepszy uczeń pojedynkujący się” czy „ Najinteligentniejszy uczeń w zakresie transmutacji.

Tak więc sami rozumiecie, że zaciśnięcie mocno zębów wydawało mi się teraz najlepszym rozwiązaniem. Przynajmniej zapomniałam o obiedzie z tymi całymi Malfoyami, na który czułam się, jakbym się wprosiła, choć to mnie zmuszono, abym na niego poszła.

~*~

Wiem, że przesadziłam z tą przerwą. Wszystko ziściło się przeciwko mnie (pozwoliłam, aby ziściło się przeciwko mnie). W każdym razie, rozdział jedenasty prezentuję. Wiem, że jest taki sobie, ale obiecuję, że dwunasty (pojawi się 4. stycznia) jest lepszy. Osobiście strasznie podoba mi się następna notka, a to rzadkość – zawsze jestem niezadowolona.

I’m Sherlocked! Pamiętam, jak na początku wakacji Ros namawiała mnie, abym obejrzała Sherlocka BBC. Broniłam się wtedy, że na pewno mi się spodoba, a już nie mam czasu na następne uzależnienia. Dokładnie w zeszły wtorek mój anglista włączył nam ten serial na lekcji.

I jestem jasnowidzem. Uzależniłam się od niego. Poprawka: stałam się psychofanką Sherlocka. Ostrzegam: mówię o nim w każdej chwili. Mam nadzieję, że to minie jak najszybciej. Ale przynajmniej są dobre strony tego serialu: zaczęłam pisać bliżejniezidentyfikowanegatunkowo opowiadanie (w planach ma mieć najwięcej wątków detektywistycznych, ale nie mam pojęcia, jak to wyjdzie), które przynosi mi wieeeeeeelką frajdę ;)

A, i jeszcze jedno: NAWZAJEM! Nie potrafię składać życzeń. Tylko trzymam kciuki, żeby sylwester Wam się udał <3

Całusy,

Leszczyna

PS Przepraszam, ze się rozpisałam, ale dawno mnie nie było i wiecie… stęskniłam się ^ ^