Nagrobek 3

Strach z wiekiem przybiera inne barwy.

Im jesteś starszy - tym jesteś twardszy.

Jemu coraz bliższy jest kolor czarny.

Teraz śmiejesz się, wtedy wolałeś być martwy.

~Ten Typ Mes, „Strach”

~ * ~

            Płacze się w samotności. Z dala od innych. Tam, gdzie nikt cię nie zauważy. Tam, gdzie nikt cię nie pocieszy. Bo jeśli się płacze, uważa się, że słowa otuchy od innych są zbędne.

            I ja nie chciałam, aby ktokolwiek znalazł mnie w niezbyt pachnącej stajni dla zwierząt, która znajdowała się zaraz za zamkiem. Wiedziałam doskonale, że sama muszę znaleźć dla siebie złoty środek. Zastanowić się na spokojnie nad tym wszystkim.

            To było żałosne, zdawałam sobie z tego sprawę. Bo kto widział użalać się nad jednym marnym Trollem? Takie sytuacje zdarzają się chyba tylko w książkach, kiedy autor nie potrafi wykreować swojego bohatera. Wtedy przesadza z jego zachowaniem. Nadawałam się po prostu do jakiejś powieści. Z całą swoją historią. Ktoś zaprzeczy?

            Pewnie Siemianow już naskarżył na mnie u ojca. Znając mojego profesora wróżbiarstwa, zdążył on podkoloryzować kilka faktów i zwymyślać mnie okrutnie. A tacie jest głupio, nie spodziewał się czegoś takiego. Jego ambicja ma mnie teraz ochotę dorwać, bo doczekała się momentu, kiedy musi się za mnie wstydzić.

            To wszystko było takie chore. Bałam się każdej pierdoły i podporządkowywałam życie pod ojca tak, żeby nie miał się do mnie o co przyczepić. Oczywiście i tak znalazł zawsze jakiś pretekst. W końcu to on. Jak od zawsze powtarzał – był najlepszy we wszystkim i tego samego wymagał ode mnie. Tak naprawdę chyba nie wiedział, jak wiele żąda.

            Czasami zastanawiałam się, jak by to było, gdybym nigdy się nie narodziła. Za punkt wyjściowy brałam fakt, że Juliette Sheridian nie przyjechała ze swojej rodzinnej Francji do Bułgarii i nigdy nie została kapitanką tamtejszej drużyny maskotek quidditcha. Wtedy tata by jej nie poznał. Nie zakochałby się w niej. Ona by mnie nie urodziła.

            Czasami zastanawiałam się, jak by to było, gdyby mama została w Bułgarii po moim urodzeniu. Za punkt wyjściowy brałam fakt, że Juliette Sheridian rzeczywiście kochałaby tatę, a nie leciałaby na jego sławę i pieniądze. Wtedy nie mieszkałabym w Durmstangu. Tata grałby w quidditcha i byłby szczęśliwy. Mama wychowywałaby mnie na piękną, arystokracką damę. Wiedziałabym, co to radość.

            Czasami zastanawiam się, jak by to było, gdyby tata oddał mnie do sierocińca. Za punkt wyjściowy brałam fakt, że Wiktor Krum wolałby nade wszystko swoją karierę quidditcha. Wtedy zamieszkałabym gdzieś w Bułgarii w wielkim domu dziecka. Potem skończyłabym jedenaście lat i dyrektor Hogwartu wziąłby mnie do swojej szkoły. Miałabym tam przyjaciółki i kolegów. Czułabym się wspaniale.

            Czasami zastanawiam się, jak by to było, gdybym pokazała, że potrafię być silna i niezależna. Za punkt wyjściowy brałam fakt, że Marybeth Krum, zaraz po całej akcji na lekcji wróżbiarstwa, zamiast mazać się i użalać nas sobą, poszła do swojego ojca i powiedziała mu, że ma tego wszystkiego dość i chce przenieść się do Beauxbatons albo Hogwartu. A jeśli jej pragnienie nie zostanie spełnione, to obiecuje, że sama ucieknie. Wtedy żyłabym daleko od taty. Tak, jak bym tylko chciała. Byłabym szczęśliwa.

            Ale od razu odrzuciłam od siebie tę ostatnią opcję. Była wykluczona! Nigdy nie podjęłabym się czegoś takiego. Nie potrafiłam znaleźć w sobie odpowiedniej siły i odwagi, mimo że byłam już pełnoletnia i miałam siedemnaście lat.

~ * ~

            Ukrywanie się przed światem nie ma sensu. Odkładanie rzeczy, które i tak będą musiały się zdarzyć - również. Każdy o tym wie, ale w obliczu strachu o tym zapomina. Myśli, że kiedy będzie starał się uciec od konsekwencji, one znikną. Ale świat nie jest różową kulą, poruszającą się w rytm takiej muzyki, jaką wygrasz. To ty tańczysz według jego schematu. I albo się z tym zgadzasz, albo do wiedzenia. Nikt cię tu nie zatrzymuje.

            Boli to, że po śmierci nie ma niczego. Koniec. Finisz. Meta. A to, że do niej docierasz, nie oznacza, że wygrałeś. To wszystko rządzi się własnymi zasadami, na które nie masz żadnego wpływu. Jesteś w szarej masie, trzeba się z tym pogodzić i choć próbować żyć. Bo potem może być już za późno. A wręcz na pewno będzie.

            Szłam przez długi korytarz na pierwszym piętrze. Czułam, jak drżą mi ręce. Byłam pewna, że jestem niesamowicie blada. Gdyby krwistoczerwoną szatę, którą miałam teraz na siebie założoną, podmienić na białą, pewnie wyglądałabym jak personifikacja śmierci. W końcu przypominały ją również moje bardzo jasne, tlenione blond włosy i zimne, lazurowe oczy.

            Wreszcie dotarłam pod gabinet ojca. Przeczytałam już po raz tysięczny metalową tabliczkę zawieszoną na drzwiach, która informowała, kto urzęduje w tym pomieszczeniu. Z trudem wciągnęłam do ust powietrze i złapałam za klamkę. Zagryzłam dolną wargę i próbowałam otworzyć drzwi, ale… nie mogłam. Strach znów mnie zjadał. Nie potrafiłam wykonać żadnego dalszego ruchu.

            Wtem drzwi nagle się otworzyły, odrzucając mnie trochę do tyłu. W nich ukazała mi się postać wysokiego, muskularnego mężczyzny z krótko przystrzyżonymi czarnymi włosami.

            - O, hej… To znaczy: dzień dobry, tato – wydukałam. Stanęłam przed nim wyprostowana i czekałam na jego reakcję.

            - Śpieszę się, Marybeth – uciął krótko i wyszedł ze swojego gabinetu. Następnie wyjął z kieszeni płaszcza duży, mosiężny klucz i zamknął za sobą drzwi. Swego czasu zrezygnował z korzystania z zaklęć dla zabezpieczenia tego pomieszczenia, bo paru chłopaków zaczęło wymyślać coraz sprytniejsze przeciwzaklęcia, aby tylko dostać się do środka. Tata był zmuszony ochronić drzwi tak, aby były odporne na wszystkie uroki.

            - Tylko że… Wiesz, jest taka sprawa… - Nie wiedziałam od czego zacząć. Słowa uciekały ode mnie, a zdania się nie składały. Byłam bezsilna.

            - Wiem, Marybeth, o wszystkim. Siemianow już u mnie był – odparł ojciec. Otworzyłam szeroko usta ze zdziwienia. Nie zdążyłam jednak nic odpowiedzieć. – Ale postanowiłem, że zapomnę o całej sprawie. W końcu reprezentantka Durmstrangu w Turnieju Trójmagicznym nie powinna się teraz stresować. Tym bardziej, że, między nami,  podczas Turnieju Trójmagicznego na pewno nie przydarzą ci się żadne durne linie z chiromancji. Sam tego nigdy nie rozumiałem. A teraz: do zobaczenia – dodał i ruszył bez zbędnego oczekiwania na moją odpowiedź w swoją stronę. Chciałam jeszcze coś za nim krzyknąć, ale słowa ugrzęzły mi w gardle. Nie mogłam nic powiedzieć. W końcu po dłuższej chwili wybuchłam niekontrolowanym śmiechem. Nie wierzyłam w to, co właśnie usłyszałam. Nic. Nic mi się nie dostało. Głupia Mary! I co z tego, że ojciec znów nawiązał do tego idiotycznego turnieju? Teraz najważniejsze było to, że  bałam się na darmo.

            Pogoda była okrutna. Cały czas kropiło, a na dodatek szalał ostry wiatr. Według mnie, trening quidditcha przy takich warunkach nie miał żadnego sensu. Wiedziałam, że przez taką pogodę nabawię się jakiejś choroby. Niestety, tata był zupełnie odmiennego zdania. Według niego, zapowiadały się najlepsze warunki na trening. Uważał, że trzeba dostosować się do wszelkich przeciwności i dzielnie je znosić. Inaczej można co najwyżej śnić o jakimkolwiek sukcesie.

            Stanęłam na murawie boiska i odłożyłam na chwilę swoją miotłę. Ojciec uczynił to samo. Dodatkowo położył na ziemi wielką walizkę z piłkami, a następnie otworzył ją i wyjął z niej najmniejszą zawartość - złotego znicza. Obracał go chwilę w dłoni, aby po chwili wypuścić go na szalejącą wichurę. Przez moment odnosiłam wrażenie, że piłka zawahała się i nie chciała uciekać. Jednak musiał być to wytwór mojej wyobraźni, tym bardziej, że po chwili złoty znicz zniknął z zasięgu wzroku zarówno mojego, jak i ojca.

            Złapałam z powrotem za swoją miotłę i spojrzałam na tatę. Ten trzymał w jednej dłoni stoper i czekał na to, aż będę gotowa. Pokiwałam w jego stronę spokojnie głową. Miałam wrażenie, że na jego twarzy pojawiło się coś na wzór delikatnego uśmiechu. Jeśli jednak coś takiego miało miejsce, to na pewno nie trwało to dłużej niż trzy sekundy. Wśród hałasu, który powstał przez fatalne warunki pogodowe, usłyszałam sygnał stopera. Czas - start.

            Odbiłam się od ziemi i wzbiłam w powietrze. Deszcz coraz bardziej się nasilał. Cieszyłam się, że tata na okazję treningów i meczy kupuje mi mugolskie soczewki. Miałam wadę wzroku. Niezbyt dużą. Wręcz małą. Ale jednak, a magomedycy wciąż nie potrafili znaleźć na to żadnego zaklęcia uzdrawiającego. Do czytania czy odrabiania lekcji nosiłam normalne okulary, które zresztą bardzo lubiłam. Były okrągłe, wielkie i nieco przestarzałe, przez co chłopaki nabijali się, że wyglądam w nich jak prawdziwy kujon. Nie nadawały się one do sportów. Pomijając już fakt, że zostały wykonane z cienkiego i lekkiego druciku, przez co w konsekwencji jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że spadną z twarzy, to zawsze mogłam dostać tłuczkiem w nos. Soczewki były niezawodne. My, czarodzieje, niesamowicie nie docenialiśmy mugoli. Szczęście, że choć tata przekonał się do szkieł kontaktowych.

            Rozejrzałam się uważnie po boisku. Z tego miejsca miałam zresztą doskonały widok na cały teren Instytutu Durmstrang. Widziałam rozległe lasy od północy, a zaraz za nimi olbrzymie góry. Kiedyś chłopaki obiecali mi, że tam pójdą i wezmą mnie ze sobą. Ale to tchórze, więc na słowach się skończyło. Baliby się, że w konsekwencji za oddalanie się zanadto poza dopuszczalny teren zostaliby wydaleni ze szkoły. U nas tak trudno o wyrzucenie nie było. Wystarczyło choć trochę nie trzymać się regulaminu.

            Po mojej prawej stronie wznosił się czteropiętrowy zamek, w którym mieszkaliśmy, a po lewej znajdowało się małe, zamarznięte jeziorko górskie. Zawsze chciałam się w nim wykąpać, ale, niestety, nasz klimat nie pozwalał na to. Z powodu tutejszej pogody, kiedy tylko wychodziliśmy z zamku, musieliśmy też zakładać grube płaszcze na nasze szaty.

            Znicza nigdzie nie było. Zaczęłam krążyć pomiędzy pętlami po jednej stronie, a następnie po drugiej. Co chwilę zniżałam i podwyższałam swój lot. Byłam całkowicie skupiona i gotowa, aby w każdej chwili ruszyć w pogoń za złotą piłeczką. Jednak jak na razie nie potrafiłam jej dostrzec.

            Po kilkunastu okrążeniach boiska byłam już dość zrezygnowana. Chodziło w głównej mierze o pogodę. Miałam na sobie zupełnie przemoczone ubranie i trzęsło mną zimno. Czułam, jak wilgotne włosy przyklejają się do mojego karku. Deszcz utrudniał również widzenie, zamazywał obraz i jakby ukrywał za sobą znicza. Miałam dość.

            Niespodziewanie, coś błysnęło pomiędzy pętlami na drugim końcu boiska. Nie ruszyłam w tamtym kierunku od razu. Tata mówił mi o tym dość sporo – „wpierw zachowaj trzeźwość umysłu i nie zachłyśnij się dostrzeżeniem znicza. Zaobserwuj jego ruch, aby ci nie uciekł”. Tak więc patrzyłam jeszcze przez parę sekund, w jaki sposób porusza się owa piłka, a następnie ruszyłam w jej stronę na swojej nowej miotle, nie spuszczając złotego błysku z oczu. Dzięki idealnemu przyspieszeniu, który oferował mi mój prezent od taty na trzynaste urodziny, w oka mgnieniu znalazłam się przy pętlach. Wyciągnęłam przed siebie prawą rękę, a lewą kurczowo trzymałam się miotły. Nagle poczułam między palcami trzepoczącą piłeczkę. Uśmiechnęłam się sama do siebie.

            Trzymając mocno znicza, zawróciłam i skierowałam miotłę na murawę. Zgrabnie na niej wylądowałam i podbiegłam do ojca.

            - Dziewiętnaście minut. Bardzo, bardzo ładnie – pochwalił mnie. Ja również byłam dumna ze swojego wyniku. Podałam tacie złotą piłeczkę i zdjęłam już ochraniacze z nóg. – Ale skoro zarówno ja, jak i ty, mamy dziś dość dużo wolnego czasu, możemy pobić twój rekord z piątku. – Wypuścił z dłoni znicza, którego mu przed chwilą podałam. Zaskoczona patrzyłam, jak owa piłeczka ucieka coraz bardziej do góry. – Za trzy sekundy włączam stoper – dodał, spoglądając na mnie wyczekująco.

            - Tato, nie! – oburzyłam się. – Nie chcę, proszę. Jestem cała przemoczona, jest mi zimno. Będę chora – zauważyłam. Tata zmierzył mnie wzrokiem do stóp do głowy.

            - Trzeba się przyzwyczajać do trudnych warunków. Poza tym, im szybciej złapiesz znicza w przynajmniej piętnaście minut i dwadzieścia trzy sekundy, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że zachorujesz.

            - Nie zamierzam nawet podrywać się do lotu – mruknęłam.

            - Mogę się założyć, że zaraz to zrobisz. Bo będziemy czekać tu tak długo, aż w końcu wykonasz ćwiczenie – wręcz warknął. Spojrzałam w jego oczy. Był zły. Nie lubiłam, kiedy się denerwował. Nienawidziłam tego. Zawsze wtedy krzyczał i zachowywał się w stosunku do mnie nieprzyjemnie, a nawet czasem mnie wyzywał. Wolałam nie ryzykować.

            Usiadłam okrakiem na miotle i uniosłam się do góry. Zaczęłam poszukiwania znicza.

~ * ~

           

            Byłam taka jakaś… dziwnie szczęśliwa. Dawno ojciec mnie tak nie zaskoczył. Zazwyczaj katorgą wydawała mi się rozmowa z nim po czymś, co zrobiłam nie tak, jak by sobie życzył. Dziś nawet nie wrócił do tematu mojego Trolla z wróżbiarstwa. Zwyczajnie powiedział, że się śpieszy. Nie wierzyłam własnym uszom. Ale taka była prawda.

             W mojej głowie ukazywały się obrazy wspomnień, kiedy to tata nie był taki łaskawy. Kiedy kazał mi trenować ponad wszystko, kiedy krzyczał na mnie, że wychodzi mi Nędzny z numerologii i mam się wziąć do roboty albo kiedy zaczął mnie wyzywać, gdy powiedziałam, że zamierzam uciec z Durmstangu, bo nikt mnie tu nie rozumie. Ostatnie wspomnienie przywołało na moje usta delikatny uśmiech. To wydarzenie miało chyba miejsce, jak chodziłam do trzeciej klasy. Miałam jeszcze wtedy dość siły, by od czasu do czasu wtrącić gdzieś swoją opinię, powiedzieć, co mi się nie podoba, jak zrobiłabym coś i dlaczego nie inaczej. Pomiędzy drugim a trzecim semestrem byłam już nawet spakowana i oznajmiłam ojcu, że wyjeżdżam do babci. Wtedy powiedział, że jeśli wyjdę z zamku, to zamknie mnie na miesiąc w moim pokoju i wypuści dopiero po upływie tego czasu. Do dziś nie wiem, czy wtedy żartował. Ale się przestraszyłam i wolałam nie ryzykować. A potem dorastałam i… stwierdziłam, że przeciwstawianie się nie ma żadnego sensu. Kiedy byłam w czwartej klasie umarła jeszcze moja babcia i został mi tylko ojciec. Coś mi podpowiadało, że muszę się podporządkować.

            Wdrapywałam się teraz po schodach, prowadzących na ostatnie piętro. Był to swego rodzaju skrót, ponieważ ta wąska droga oficjalnie prowadziła jedynie do sowiarni. Jednak chłopaki z mojego wydziału odkryli, że za wszystkimi stanowiskami dla sów jest małe zaplecze i drobne przejście na ostatnie piętro. Ci, nie czarujmy się, grubsi nie mogli oczywiście z niego korzystać, jednak ogólnie skrót zostawał często wykorzystywany. Zazwyczaj oszczędzałam na nim sporo czasu, ze względu na to, że główne klatki schodowe były dość zatłoczone, a mi nie uśmiechało się, przedostawanie wśród tych wszystkich marud.

            Wpadłam do sowiarni i skierowałam swe kroki do zaplecza. Mijając stanowiska ze zwierzętami, czułam nieprzyjemny zapach unoszący się w powietrzu. Zastanawiało mnie, czy ktokolwiek tu sprząta. Pewnie tak, ale efektów nie było. W pomieszczeniu ledwo dało się dłużej wysiedzieć.

            - Mary? – Usłyszałam nagle za sobą czyjś głos. Zdziwiona odwróciłam się w kierunku dźwięku. To Aleksiej wystawiał głowę pomiędzy regałami ze zwierzętami, a za nim pohukiwała jego mała sówka. Pewnie przyszedł tu, aby wysłać jakiś list.

            - Mary we własnej osobie – odparłam z uśmiechem. Miałam teraz wyjątkowo dobry humor. A poza tym nie potrafiłam długo gniewać się na ludzi.

            - Byliśmy u twojego ojca w sprawie wróżbiarstwa…

            - Serio? – wyskoczyłam. Rzeczywiście tata coś wspominał, że rozmawiał z moimi kolegami, ale nie myślałam, że to była prawda. On zawsze dużo mówił – niekoniecznie prawdę, niekoniecznie z sensem.

            - Tak – przyznał Aleksiej. – Szczerze mówiąc, baliśmy się jak cholera. Ale Kurt powiedział, że możesz mieć duże problemy, więc w końcu poszliśmy… Zresztą Kurt powiedział też, że…

            - Czy Kurt mówił wam wszystko o moich relacjach z ojcem?! – wrzasnęłam.  Czułam, jak uderzyła we mnie fala gorąca. Miałam wrażenie, że przepełnia mnie sama złość. Już dawno nie miałam ochoty zrobić komuś tak wielkiej krzywdy, jaka teraz chodziła mi po głowie.

            A to wszystko najprawdopodobniej dlatego, że niesamowicie się bałam. Kiedyś, kiedy byłam niesamowicie smutna, wyznałam Kurtowi, że strasznie denerwują mnie moje relacje z ojcem i są one raczej na zasadzie „właściciel – przedmiot” niż „rodzic – dziecko”. Teraz kompletnie tego żałowałam.

            Na dodatek zapowiadało się a to, że niczego się już od Kuzniecowa nie dowiem, bo ten odwrócił się w kierunku swojej sowy.

            - Trochę grzeczniej. My się, kurwa, staramy, a ty z mordą wyskakujesz.

            - Czy Kurt…

            - Jak się uspokoisz, to ci powiem – odparł złośliwie, wiążąc dalej na nóżce swojej sowy jakiś list. Warknęłam na jego słowa wściekle i tupnęłam nogą. Bez zbędnych słów odwróciłam się na pięcie i szybkim krokiem wymaszerowałam z sowiarni, a następnie z zaplecza. Wręcz biegiem pokonałam korytarz, by jak najszybciej dotrzeć do swojego pokoju. Otworzyłam prędko drzwi sypialni i wpadłam do środka.

            Na początku czułam złość. Naprawdę ufałam Kurtowi. Prosiłam go, aby nic nikomu nie mówił, powtarzałam parę razy, że to, co mu przekazałam, jest wielką tajemnicą. I oczywiście musiałam się na nim zawieść!

            Podeszłam do swojego wielkiego lustra powieszonego po lewej stronie od drzwi i jednym ruchem dłoni zrzuciłam je na podłogę. To, w kontakcie z podłogą, roztrzaskało się na małe kawałeczki, które leżały teraz pod moimi nogami. Nie przejmowałam się tym, tylko mimowolnie uniosłam twarz ku górze i, łapiąc za swoje włosy, jakbym chciała je wyrwać, warknęłam przeciągle w niewiadomym kierunku. Byłam wściekła. Zwyczajnie wściekła.

            Ale wiadomo, że nic nie trwa wiecznie. Po chwili znów zamieniałam się małą i zagubioną Marybeth, która była przerażona całym światem i denerwowała się, co takiego mógł nagadać chłopakom Kurt.

            Pewnie powiedział im, że boję się swojego ojca.

            Pewnie powiedział im, że czasami chciałabym zniknąć i przestać istnieć.

            Pewnie powiedział im, że chcę uciec daleko, daleko stąd i nigdy nie wrócić.

            Kurt, to była tajemnica!

~*~

Z dedykacją dla Ros, która została betą tego opowiadania ;* Z uwagi na fakt, iż zgodziła się stosunkowo niedawno, rozdział ten nie został jeszcze przez nią zbetowany, za wszelkie błędy przepraszam ja.

Nie lubię tego rozdziału, dziś toczyłam nawet wyścig z czasem, bo go gruntownie zmieniałam i bałam się, że nie zdążę przed dziewiętnastą. Ale się udało, I’m happy. Chciałabym już dojść do przyjazdu Hogwartu i Beauxbatons, bo tak naprawdę ci zagraniczni bohaterowie zapoczątkują właściwy bieg tej historii. Niestety, nastąpi to dopiero w piątym rozdziale.

W następny piątek w godzinach piekielnie rannych (ja bym je wręcz zaliczyła do nocnych ;D) wyjeżdżam do Włoch na obóz językowy. Z tego też powodu nastąpią małe zmiany w dodawaniu notek – rozdział czwarty pojawi się w następny czwartek, a następne będą publikowane dopiero po moim powrocie.